◽مسئله‌ آزادی عقیده، امروز به عنوان حقی از حقوق بشر شناخته شده.

?می‌گویند حقی است طبیعی و فطری که هرکسی اختیار دارد هر عقیده‌ای که دلش می‌خواهد انتخاب کند. اگر کسی بخواهد به خاطر عقیده شخص دیگر متعرض او بشود، با حقی که طبیعت و به اصطلاح خلقت به بشر داده است مبارزه کرده و در واقع ظلم کرده است.
?ولی اساس این حرف دروغ است.

◽بشر حق فطری و حق طبیعی دارد ولی حق‏ طبیعی و فطری بشر این نیست که هر عقیده‌ای را که انتخاب کرد، به موجب این حق محترم است. می‌گویند انسان از آن جهت که انسان است محترم است، پس اراده و انتخاب انسان هم محترم است. هرچه را انسان خودش برای خودش انتخاب کرده، چون انسان است و به اراده خودش انتخاب کرده کسی حق تعرض به او را ندارد.
?ولی از نظر اسلام این حرف درست نیست. اسلام می‌گوید انسان محترم است ولی آیا لازمه احترام انسان این است که انتخاب اومحترم باشد؟! یا لازمه آن این است که استعدادها و کمالات انسانی محترم باشد؟ لازمه احترام انسان این است که استعدادها و کمالات انسان محترم باشد یعنی انسانیت محترم باشد.

➕آشنایی باقرآن شهید مطهری ج ۳

“.. نگذاريم در توجه به مقام اهل البيت(ع)، مقام نورانيت آن ها از منظر ما مخفي بماند. بعضي ها اميرالمؤمنين(ع) را چون مرد عدالت است قبول دارند، به اين افراد نمي گويند بصير.

چنانچه ملاحظه فرموديد بنا به سخن اميرالمؤمنين(ع) بصيرت آن است که متوجه مقام نورانيت حضرت بشويم و به جاي آن که مقام حضرت را پائين بياوريم تا برايمان قابل درک باشند، بايد خود را بالا ببريم تا حضرت را در عالي ترين مقام درک کنيم. بصيرت واقعي آن است که شيعيان حضرت، حضرت را به نورانيت بشناسند تا نظرشان به حضرت، مانند نظر به افراد معمولي نباشد و فکر کنند مي شود علي(ع) را با ساير خلفا مقايسه کرد منتها علي(ع) افضل از آن ها است، غافل از اين که آن حضرت در مقامي هستند که اَحدي در آن مقام نيست و کمال ساير انسان ها در شناختن آن مقام و بهره بردن از نور آن حضرت است. تعداد کمي از ياران اميرالمؤمنين(ع) متوجه مقام اصلي حضرت شدند، به همين جهت روايت مي فرمايد:

اکثر امت بعد از رحلت رسول خدا(ص) مرتد گشتند،يعني جهت خود را از نظر به مقام نورانيت علي(ع) به سوي ديگري انداختند. وقتي آن طور که شايسته است متوجه مقام امام نشدند آنجايي که بايد نهايت جانبداري را انجام دهند، نمي توانند تا آخر بمانند، چون نظر به حقيقت و ذات ولايت و جنبه ي آسماني آن حضرت نداشتند. همين طور که در انقلاب اسلامي يک عده اي تا ميانه ي راه آمدند، چون متوجه ذات انقلاب اسلامي و اتصال آن به غدير نشدند.

در صدر اسلام عده اي تلاش نکردند اميرالمؤمنين(ع) را پيدا کنند، بيشتر به دنبال آن بودند که افکار خود را به حضرت تحميل نمايند، اين ها به دنبال خود بودند و نه به دنبال آن اميرالمؤمنين(ع) که خداوند براي هدايت بشريت فرستاده بود و لازم بود در او ذوب شوند و اين در صورتي عملي مي شود که امام را در مقام نورانيت بشناسند، مقامي که عالم در قبضه ي آن است و به نحو کامل در کنار همه ي موجودات عالم حاضر است.”

منبع:کتاب حقیقت نوری اهل بیت

?راز ريزش هاي انقلاب - اعم از ريزش مبارزان قبل از انقلاب و ريزش بعضي از روحانيون - را در تفاوت نگاه آن ها با نگاه مقام معظم رهبري نسبت به حضرت امام بايد جستجو کرد.

⛔بعضي ها مثل آقاي منتظري فکر کردند شخصيت حضرت امام در مجتهد بودنشان محدود است، گفتند: امام مجتهداند، من هم مجتهدم. و متوجه نشدند او يک شخصيت اشراقي است که راز نجات جهان اسلام و جهان بشري بر قلبش اشراق شده است و در اين راستا اگر همه ي اساتيد اخلاق و مراجع تقليد ذيل شخصيت حضرت امام قرار گيرند اخلاق و فقه شان معنا پيدا مي کند و از تاريخ بيرون نمي افتند.

⛔اين بسيار شبيه آن است که رسول خدا(ص)فرمودند: « مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً»هرکس بميرد و امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهليت مرده است. با اين که ممکن است طرف به نبوت رسول خدا(ص)و به قرآن ايمان داشته باشد ولي اگر امام زمان خود را نشناسد هويت اسلامي خود را در زمان خود نشناخته است.

⛔حضرت امام خميني(ره) به همان معنا در حال حاضر هويت اسلامي ما به حساب مي آيند و در همين راستا و ذيل شخصيت حضرت امام، مقام معظم رهبري«حفظه الله» امروز هويت اسلامي ما محسوب مي شوند و اين را وقتي درست درک مي کنيم که جايگاه تاريخي انقلاب اسلامي را بشناسيم.

⛔آن هايي که جايگاه تاريخي اسلام را که مرحله ي عبور از جاهليت آن زمان بود نشناختند عملاً با غفلت از شخصيت علي(ع)، در جاهليت آن زمان ماندند و راه را براي حزب اموي هموار کردند و هنر شيعه آن بود که در شخصيت علي(ع) به اسلام ناب رجوع کرد. اکنون نيز قصه از همين قرار است و رجوع به امام خميني(ره) ما را در ادامه ي همان تاريخي قرار مي دهد که با غدير شروع شد.

?منبع:عقل وادب ادامه انقلاب اسلامی دراین تاریخ

امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) به یکی از آثار یاد مرگ می پردازد و می فرماید:«مَن ذَکَرَ المَوتَ رَضِیَ مِنَ الدُّنیا بِالیَسیر= کسی که یاد موت می کند، به کمی از دنیا راضی است». یعنی آدم پرتوقعی نیست؛ آدم سختگیری نیست و به حداقل ها راضی است.

 معنای به کم راضی بودن، این است که شخص سختگیر نیست و کارها را آسان می گیرد. اگر کسی سختگیر نبود و به کم راضی شد، تعلقات، دلشوره­ها و اضطرابهایش کمتر است؛ چون به کم راضی است و مسابقه با کسی ندارد، در نتیجه نفسش راحتتر است. چون خودش را با کسی مقایسه نمی کند، چشم و هم­چشمی هم ندارد؛ دیگر نه به دزدی، نه به کلاهبرداری، دروغ، پول حرام، غیبت و این گونه امور، فکر نمی کند. این باعث می شود در دنیا و آخرت، زندگی شاد و آرامی داشته باشد. همه بدبختی های انسان از این است که انسان می خواهد آن حس بینهایت­طلبی را که خدا به او داده، در دنیا اشباع کند. نمی داند که جایش در دنیا نیست؛ نمی داند که آن حس بینهایت­طلبی ما فقط با یک چیز ارضاء می شود و آن خود خداوند تبارک و تعالی است. اینکه شعار دین اسلام«لا إله إلا الله» است، یعنی بدان تو دلبر و معشوق و محبوبی جز خدا نداری. به غیر از خدا آن دل بینهایت­طلب تو و آن عطش بی­پایان وجود تو را چیزی نمی تواند آرام کند. انسان وقتی در دنیا با آن محبوب حقیقی­ و معشوق اصلی­اش و با آن چیزی که عطش دلش را فرو می نشاند، انس می گیرد، دیگر خیلی در دنیا سختگیر نیست. فقط برایش مهم این است که با خدا باشد.

هر چیزی که ازدنیا به آن میل داشته باشی، معادل همان میل، چیزی از آخرت و معنویات از تو گرفته می شود.

چون به هر میلی که دل خواهی سپرد
از تو چیزی در نهان خواهند برد
یعنی قاعده­ این است که هر چه اینجا دلدادگی­ات بیشتر باشد، سهم آخرتت کمتر می شود. سهم شب اول قبر به بعدت کم می شود؛ یعنی در حیات ابدی که بیشترین نیاز را داری، کم می آوری. برای همین در روایت داریم:«المُؤمِنُ یَسیرُ المَؤُنَۀ= مؤمن آسان خرج است». در خرج سختگیر و ولخرج و بخیل نیست. خیلی توقع ندارد و به حداقل ها راضی است. شرط ندارد که مثلا برای خوردن این غذا باید این چیزها باشد؛ لباس باید اینطوری باشد؛ وسیله ی رفت و آمدم باید فلان باشد؛ مسکنم باید اینطوری باشد. یعنی آدم مومن عمرش را اینطوری تلف نمی کند. بنابراین خیلی این شخص شخص آرامی است. یاد موت برای این شخص خوشبختی، شادی و آرامش میاورد.

کسی که به خودش خیانت کرده، یعنی خود اصلی و حقیقی و انسانی اش را فراموش کرده باشد و خوراک لازم و کافی را به «او» نداده و در حق خودش ظلم کرده باشد، با شنیدن نام مرگ، می ترسد. زیرا «الخائن خائف = خائن همیشه ترسان است».

تصور کنید، خدمتکاری در خانه­ای کار می کند؛ صاحب آن خانه، بچه را به او می سپارد و می گوید من به مسافرت می روم و یک ماه دیگر برمی گردم؛ به او رسیدگی کن و به خوبی و مهربانی با او رفتار کن. حالا اگر به این بچه خوب رسیده باشد و صاحب خانه از او راضی باشد، جایزه خوبی به او می دهد. این خدمتکار در این مدت، اگر به این بچه خوب رسیدگی کند و به خواسته هایش توجه کند، هر چقدر زمان برگشتن صاحب خانه نزدیکتر می شود، او خوشحال تر می شود. چون می داند وقتی صاحب خانه برگردد و ببیند به بچه خوش گذشته و بچه ابراز رضایت کند، او هم زودتر به پاداش خود می رسد. همینطور است کسی که به «خودِ الهی» خود که از خدا در او دمیده شده، حرمت بگذارد و دوستش داشته باشد و از او پذیرایی کند و پاک نگهش بدارد. چنین کسی نسبت به لحظه­ای که باید خود الهی­ اش را تحویل خدا بدهد، خیلی دلشاد است. وقتی اسم وفات می آید، یعنی اسم جایزه و خشنودی خداوند و پیروزی در یک امتحان می آید، این خیلی خوشحال است؛ چون آماده است.

اما کسی که به خودش و خدا و آن خود حقیقی­اش که از خدا هست، خیانت کرده و دائماً مانع تغذیه و رشد­ صحیح او شده، و غذا و سهم او را به بخش حیوانی و به حیوانات وجودش داده و به بخش گیاهی وجودش دائماً رسیده، از زمان مرگ و محاسبه فرار می کند. مثل دانش آموزی که به جای درس خواندن و آماده شدن برای امتحان، وقتش را فقط صرف تفریحات کرده و از امتحان گریزان است.

منبع:استاد محمد شجاعی /منازل الاخره