“.. نگذاريم در توجه به مقام اهل البيت(ع)، مقام نورانيت آن ها از منظر ما مخفي بماند. بعضي ها اميرالمؤمنين(ع) را چون مرد عدالت است قبول دارند، به اين افراد نمي گويند بصير.

چنانچه ملاحظه فرموديد بنا به سخن اميرالمؤمنين(ع) بصيرت آن است که متوجه مقام نورانيت حضرت بشويم و به جاي آن که مقام حضرت را پائين بياوريم تا برايمان قابل درک باشند، بايد خود را بالا ببريم تا حضرت را در عالي ترين مقام درک کنيم. بصيرت واقعي آن است که شيعيان حضرت، حضرت را به نورانيت بشناسند تا نظرشان به حضرت، مانند نظر به افراد معمولي نباشد و فکر کنند مي شود علي(ع) را با ساير خلفا مقايسه کرد منتها علي(ع) افضل از آن ها است، غافل از اين که آن حضرت در مقامي هستند که اَحدي در آن مقام نيست و کمال ساير انسان ها در شناختن آن مقام و بهره بردن از نور آن حضرت است. تعداد کمي از ياران اميرالمؤمنين(ع) متوجه مقام اصلي حضرت شدند، به همين جهت روايت مي فرمايد:

اکثر امت بعد از رحلت رسول خدا(ص) مرتد گشتند،يعني جهت خود را از نظر به مقام نورانيت علي(ع) به سوي ديگري انداختند. وقتي آن طور که شايسته است متوجه مقام امام نشدند آنجايي که بايد نهايت جانبداري را انجام دهند، نمي توانند تا آخر بمانند، چون نظر به حقيقت و ذات ولايت و جنبه ي آسماني آن حضرت نداشتند. همين طور که در انقلاب اسلامي يک عده اي تا ميانه ي راه آمدند، چون متوجه ذات انقلاب اسلامي و اتصال آن به غدير نشدند.

در صدر اسلام عده اي تلاش نکردند اميرالمؤمنين(ع) را پيدا کنند، بيشتر به دنبال آن بودند که افکار خود را به حضرت تحميل نمايند، اين ها به دنبال خود بودند و نه به دنبال آن اميرالمؤمنين(ع) که خداوند براي هدايت بشريت فرستاده بود و لازم بود در او ذوب شوند و اين در صورتي عملي مي شود که امام را در مقام نورانيت بشناسند، مقامي که عالم در قبضه ي آن است و به نحو کامل در کنار همه ي موجودات عالم حاضر است.”

منبع:کتاب حقیقت نوری اهل بیت