پازل زیبای اندیشه دینی

طول دادن سجده یعنی من با خداوند که معشوقم است، یک حالت قشنگی دارم و دوست دارم این حالت را کش بدهم. مثل دو نفری که خیلی به هم علاقه دارند، به محض دیدن یکدیگر فقط سلام نمی‌کنند و رد بشوند، بلکه گاهی 2، 3 ساعت می ایستند و حرف می‌زنند. خدا اینها را برای ما نمونه گذاشته که تو از معشوق‌های جمادی، گیاهی، حیوانی و عقلی الگوبرداری کنی برای معشوق اصلی. خیلی‌ها هم برایشان مهم نیست در این ارتباط که موفق بشوند یا نشوند. صرفاً نمازی می‌خوانند که بگویند من نماز خواندم. ولی اگر کسی جدی باشد، می‌گوید الله اله من است و من باید در ارتباط با او به صمیمیت تأثیرگذار برسم. چون می‌خواهد با این معشوق اوج بگیرد و بالا برود.

در معشوق فوق عقلانی هم داستان از همین قرار است. خدا می‌گوید: «أَلَیْسَ الله بکاف عَبْدَهُ= آیا خدا برای بنده‌اش کافی نیست؟». اگر کافی است چرا برای ما کافی نیست؟ چرا ما با داشتن خدا مدام احساس حقارت، بدبختی و کمبود می‌کنیم؟ مدام دنبال معشوق‌های دیگر می‌گردیم تا طوری خودمان را سرپا نگه داریم. گاهی هم خجالت می‌کشیم از اینکه با خدا هستیم، از اینکه او اله ماست، اگر مجبور هستیم دینش را رعایت کنیم، خیلی شرم‌آور می‌شود. این خیلی بد است که انسان در زندگی اش برای معشوق‌های زمینی این همه عمر، جوانی، وقت و دوندگی دارد، اما وقتی نوبت به معشوق اصلی اش می‌رسد که ابدیت انسان به آن بستگی دارد، اصلاً وقت ندارد. بنابراین، نماز خواندن‌ها همه مسخره است، روزه گرفتن‌ها همه عقده‌ای است، انتقامی از خداست. از نماز فرار می کند، حوصله گفتن اذان و اقامه ندارد یا تندتند می‌خواند.

سجده یعنی بغل کردن خدا، سر روی پای خدا گذاشتن، یعنی وقتی می‌خواهید از قیام، چه قیام قبل از رکوع، چه قیام متصل به رکوع بروید، در واقع روی پای خدا بیفتید. وقتی سرت رسید روی پای خدا ببین دوست داری آن را برداری یا نه. این خیلی مهم است که وقتی ذکر سجده را می‌گویی؛ توجه داشته باشی که سرت روی پای خداست.

این سجده بعد از 30 سال، 40 سال، 50 سال به فرموده امام صادقت (علیه‌السلام) هر کسی یکبار یک سجده خوب انجام بدهد شقاوت پیدا نمی‌کند، یعنی تو یکبار در همه ی عمرت سرت را بگذاری روی پای خدا و سجده کنی، بهشتت تضمین است.

استاد محمد شجاعی