امیر المؤمنین (علیه السلام ) می فرمایند :"الذکر الذکران : ذکر عند المصیبه حسن جمیل و افضل من ذلک ذکر الله عندما حرم علیک فیکون ذلک حاجزا “. ذکر دو نوع است ،ذکر هنگام مصیبت که خوب و زیبا است و از این بالاتر ذکر، هنگام روبرو شدن با حرام است. که این یادخدا مانع ارتکاب فعل حرام می شود .

ذاکر حقیقی

امام صادق (علیه السلام ) می فرمایند :” من کان ذاکر الله علی الحقیقه و هو مطیع و من کان غافل عنه فهو عاصم.و الطاعت علامت الهدایه و المعصیت علامت الضلاله واصلهما من ذکر والغفله ” ذاکر حقیقی خدا مطیع خداست و هر کس از خدا غافل است معصیت می کند و طاعت علامت هدایت شدن شخص است و گناه علامت ضلالت است و ریشه ی طاعت و معصیت به ذکر و غفلت بر می گردد. ذکر طاعت و معصیت غفلت می آورد .

گاهی انسان راحت آلوده به گناه میشود .این نشان دهنده ی این نیست که او واقعا از گناه کردن خوشش می آید و یا با گناه سنخیت داشته و یا قصد بی ادبی و نافرمانی خدا را دارد . علتش این است که مدتی اهل ذکر نبوده ، لذا غفلت بر او غلبه کرده است . چنین فردی اگر دوباره در مسیر شنیدن و خواندن و عبادت قرار بگیرد بسیار قوی میشود و حتی احتیاج به مبارزه با نفس هم ندارد ؛ باطن جهنمی گناه را دیده و سراغش نمی رود.

استاد محمد شجاعی/یاد خدا

اولیاء خدا و یاد حق تعالی

افرادی هستند که تمام همت شان ارتباط با خدا و امام زمانشان است ،جند الله و حزب الله،ولی الله بودن ،جزء اهدافشان است .اینان هر جا که باشند و در هر حالی دائما مترصد هستند که کجا یادی از خدا کنند ؛ کجا پاتوق و میکده ای بر پا کنند . این افراد چه کسی باشد و چه نباشد چون خودشان را فرزند اهلبیت (علیهم السلام ) می دانند و این آتش در درونشان همچنان شعله ور است .حضرت علی (علیه السلام ) می فرمایند : و حالی فی خدمتک سرمدا . ای خدا ، کاری کن که من دائم در خدمت تو باشم . در چنین مواقعی که انسان تصمیم می گیرد در خدمت خدا باشد ، دنیا چشمه های زیادی از لذت های خودش را به او نشان می دهد مثل پول، مقام، شرایط مطلوب برای رشد اجتماعی و … اگر انسان از این لذت ها نگذرد معلوم می شود که صادق نبوده است . انسان صادق کسی است که در هر شرایطی لباس خدمت از تن بیرون نکند .

حقیقت ذکر

زمانی که صحبت از یاد خدا است منظور خدایی بودن و مطیع خواست خدا بودن است؛ فقط گفتن ذکر کافی نیست. ذکر های زبانی و ذکر های قلبی، دعا کردن بسیار خوب هستند به شر ط آنکه به انسان کمک کنند که هنگام انتخاب ها ، رفتار و افکارش الهی باشد . پس هر کس اطاعت خدا را کند ، مشغول ذکر خدا و به یاد خدا می باشد . مثل روزه داری که برای اطاعت از خدا حیوانیت خود را محبوس می کند لذا در ماه مبارک رمضان نفس هایش ، خوابش هم عبادت محسوب می شود . این چنین فردی دائم در یاد خداست چرا که مطیع فرمان خداست . حتی اگر عباداتش هم مثل نمازش ، قرآنش و … هم کم باشد، چون مطیع امر خدا بوده دائم در حال عبادت است .

استاد محمد شجاعی/یاد خدا

علی «علیه‌السلام»: «ویلٌ لمن غَلَبَت علیه الغفله، فنسیَ الرّحله و لم یستعد»

وای بر کسی که غفلت بر او غلبه کند، و سفر به آخرت را فراموش کند و خود را برای آن آماده نسازد.

غفلت، حتماً بر انسان‌ها حمله می‌کند و ممکن است او را بر زمین بکوبد، اما انسانِ هوشیار کسی است که نگذارد، این غفلت بر او غلبه نماید. زمین خوردن مهم نیست، بلکه بلند نشدن و حرکت را از سر نگرفتن گناه بزرگی است. وای بر کسی که با یک انتخاب و یا ارتباط نادرست، به غفلت اجازه‌ی غلبه‌ی بر خویش را داده و از حرکتِ جنینی خود به سمت آخرت باز بماند. چنین کسی اساساً از آماده شدن برای تولد سالم و کسب شرایط زیستیِ لازم برای عالم پیچیده‌ی آخرت باز می‌ماند و در هنگام انتقال به برزخ، توانِ بهره‌برداری از شرایط بهشت را ندارد.

بنابراین بزرگترین و مهمترین وظیفه‌ی هر انسان در دنیا آن است که دائماً در تمام انتخاب‌ها، ارتباطات، افکار و رفتارهایش حرکتِ خود به سمت تولد به آخرت و تشبّه به الله را فراموش ننموده و به دنبال کسب رشد و قدرت در لابه‌لای آنها باشد.

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت

علی «علیه‌السلام»: «الغفله فقدٌ»؛ غفلت، راه گم کردن است.

افزایش سطح غفلت، سبب فاصله گرفتن از حیات حقیقی و انسانی می‌گردد، به طوری که چنین کسی، از نگاهِ خداوند، فاقد حیات محسوب می‌گردد.

زیرکی و دوراندیشی که درست نقطه‌ی مخالف غفلت‌اند از خصوصیات انسانی می‌باشند که حتی لحظه‌ای از سه معشوقِ انسانی خود دست نکشیده و از آنان غفلت نمی‌گردد.

اما چگونه می‌توان اهل غفلت نبود؟ برای این منظور باید دائماً از دلهایمان مراقبت کنیم تا مبداءِ میل آن تغییر نکرده و جهتِ حرکتش تغییر نکند. مراقبت از حرکت دل، به معنای حفظ تعادلِ معشوق‌ها در حرکت به سوی الله است. باید هوشیار باشیم تا حتی یک لحظه در این مسیر، معشوقی جایِ سه معشوقِ اصلیِ ما را نگیرد.

همه ما در این مسیر حتماً با معشوق‌های چشمک‌زنی مواجه خواهیم شد که گذرگاه‌های آزمون‌ِ ما خواهند بود.

مهم آن است که قلب ما در برخورد با این معشوق‌ها، راه را گم نکند.

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت