علی «علیه‌السلام»: «ویلٌ لمن غَلَبَت علیه الغفله، فنسیَ الرّحله و لم یستعد»

وای بر کسی که غفلت بر او غلبه کند، و سفر به آخرت را فراموش کند و خود را برای آن آماده نسازد.

غفلت، حتماً بر انسان‌ها حمله می‌کند و ممکن است او را بر زمین بکوبد، اما انسانِ هوشیار کسی است که نگذارد، این غفلت بر او غلبه نماید. زمین خوردن مهم نیست، بلکه بلند نشدن و حرکت را از سر نگرفتن گناه بزرگی است. وای بر کسی که با یک انتخاب و یا ارتباط نادرست، به غفلت اجازه‌ی غلبه‌ی بر خویش را داده و از حرکتِ جنینی خود به سمت آخرت باز بماند. چنین کسی اساساً از آماده شدن برای تولد سالم و کسب شرایط زیستیِ لازم برای عالم پیچیده‌ی آخرت باز می‌ماند و در هنگام انتقال به برزخ، توانِ بهره‌برداری از شرایط بهشت را ندارد.

بنابراین بزرگترین و مهمترین وظیفه‌ی هر انسان در دنیا آن است که دائماً در تمام انتخاب‌ها، ارتباطات، افکار و رفتارهایش حرکتِ خود به سمت تولد به آخرت و تشبّه به الله را فراموش ننموده و به دنبال کسب رشد و قدرت در لابه‌لای آنها باشد.

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت