نقاشی خطوط سرانگشتان کار فرشته هاست

اگر بندهای انگشت های 7 میلیارد جمعیت زمین را به طور کلی با چشم غیر مسلح نگاه کنید، می گویید همه این ها مثل همند. ولی در حقیقت، شما دو تا آدم روی کره ی زمین پیدا نمی کنید که بافت اثر انگشتان شان یکی باشد. این چینش ها و نقاشی هایی که تغییر می کند، کار فرشته است. فرشته ای هست که بند انگشت درست می کند. خداوند در قرآن می فرماید:« بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّیَ بَنَانَهُ[4] = آرى قادریم كه حتى خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتب كنیم». خداوند فعل را جمع به کار برده و می فرماید «قادرین». یعنی مثل یک کامپیوتر که حافظه دارد و همه را می چیند. این طور نیست که یک نفر دستش قطع شود و انگشت هایش له شود یا بسوزد و سرانگشتانش از بین برود؛ بلکه فرشته نقشه اش را دارد و دوباره از اول همان طرح را می بافد و همان سرانگشتان را درست می کند.

انسان آمار بگیرد، مگر می توان آمار گرفت؟ یعنی غیر از خدا و معصومین که خزانه دار علم خدا هستند و فرشته ای که آمار دارد، هیچ کس نمی تواند بگوید چند عدد برگ تا به حال درست شده است. کسی می تواند شمارش کند؟ حالا تو برو شمارش بکن از اول که حضرت ادم علیه السلام آمده تا الا و از الان تا قیامت چند تا برگ نقشه اش ریخته شده است؟ کجا؟ چه جوری؟ امکان ندارد کسی بتواند.

آیا جا ندارد، انسان با صورت به زمین بیفتد و سجده کند؟ داد بزند و گریه کند و دست از قهر با خدا بردارد و بی حیایی نکند؟ جا ندارد، آدم تکبر، فخرفروشی به بندگان خدا نکند؟
استاد محمد شجاعی

ما چون به شکل گیاه و درخت عادت کرده ایم، این عادت کردن باعث کفر و غفلت ما می شود. به درخت و گل و گیاه نگاه کنید، چنین شکل های زیبایی از نظر زیباشناسی به مغز بشر خطور نمی کند. تک تک برگ ها توسط فرشته ها ساخته می شوند؛ یعنی اتم به اتم این برگ ها را به همدیگر می بافند، مثل لباس هایی که الان می پوشیم. پارچه ای که الان تن ما هست.

همینطوری که به پارچه نگاه می کنیم خیلی برای ما مهم نیست. ولی اگر از اول داستان کاشتن پنبه و برداشت و تبدیل آن به نخ و بافتن نخ و تبدیل آن به پارچه و … نگاه کنیم حیرت آور است. یا یک قالی که رویش نشسته ایم را دقت کنید، از زمانی که گیاه خورده می شود و تا وقتی که تبدیل به پشم گوسفند می شود؛ تا زمانی که رنگ آمیزی اش می کنند و تا زمانی که در طرح قالی بافته می شود؛ یک خانم و یا آقایی ماه ها با زحمت میلی متر به میلی متر گره به گره، چند صد، یا چند میلیون گره می زند تا می شود یک فرش.

ملائکه ها نیز، همینطور برگ ها را مثل پارچه و فرش به هم می بافند. برای بافتن آنها هم چندین اسم خداوند دخالت می کنند. مثلاً اسم «واصل= وصل کننده» که دانه دانه اتم ها را فرشته ها به هم وصل می کنند. شما یک برگ را که باز کنید، می بینید که یک سری رشته ها هستند که به هم وصل شده اند. ما این سبزی ها را می خوریم، بدون این که بسم الله یا الحمدلله بگوییم؛ بدون این که حیرت بکنیم که این چیست که ما می خوریم. نکته جالب این که وقتی دوتا برگ را کنار هم بگذاریم، از نظر فیزیکی و شکل و اندازه ممکن است مثل هم باشند؛ اما هیچ دو برگی مثل هم نیستند. یعنی دستور و ساختار جدا دارند. مثل بندهای انگشت های شماست.

استاد محمد شجاعی

می خوانیم:« اللَّهُمَّ وَ حَمَلَةُ عَرْشِک الَّذِینَ‏ لا یفْتُرُونَ‏ مِنْ تَسْبِیحِک، وَ لا یسْأَمُونَ‏ مِنْ تَقْدِیسِک، وَ لا یسْتَحْسِرُونَ‏ مِنْ عِبَادَتِک، وَ لَا یؤْثِرُونَ التَّقْصِیرَ عَلَی الْجِدِّ فِی أَمْرِک، وَ لَا یغْفُلُونَ عَنِ الْوَلَهِ إِلَیک = خدایا! درود را برحاملان عرش خود روا دار که در تسبیح تو سستی نمی کنند و از تقدیس تو خسته نمی گردند و از عبادت تو دلزده نمی شوند و از عشق و محبت تو غفلت نمی ورزند».

فرشته ها حاملان عرش خدا هستند. عرش به معنای مرکز فرمانروایی حق تعالی است که مراتبی دارد. وقتی از حق تعالی شروع می کنیم تا برسیم به عرش، این مراتب وجود دارند. مطلق اداره امور عالم با قوای الهی و فرشتگان صورت می گیرد. فرشتگان قوای خدا هستند، یعنی خداوند ظهور قدرت و اسماء خود را از طریق فرشته ها انجام می دهد و فرشته ها مظهر اسماء الهی هستند و هر اسمی که قرار است کاری انجام دهد؛ آن را به وسیله فرشته ها یا ملائکه الله یا قوای عالم انجام می دهد.

لفظ «قوا» جمع «قوه» است که یک واژه عربی می باشد. وقتی به فارسی ترجمه کنیم، می گوییم «نیرو». یعنی در عالم نیروهایی وجود دارند که عالم را اداره می کنند. اما بعضی شناخته شده و بعضی شناخته نشده اند. این نیروها که مظهر اسماء الهی و مظهر حق هستند، ستاره ها، کیهان ها، کهکشان ها، منظومه ها، کره ی زمین و همه چیز را اداره می کنند.

در این رابطه چند آیه از قرآن کریم مثال می زنم تا موضوع بیشتر جا بیفتد. قرآن می فرماید:« أَفَرَأَیْتُمْ مَا تُمْنُونَ؛ أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ[1] = آیا آنچه را [كه به صورت نطفه] فرو مى ‏ریزید دیده‏ اید؛ آیا شما آن را خلق مى ‏كنید یا ما آفریننده‏ ایم ».

خداوند در این آیات، خلق را به خودش و فرشته ها نسبت می دهد. پس از این آیات معلوم می شود که یکی از کارهای فرشته ها خلق است. یعنی فرشته ها مظاهر خلقت و مظهر اسم خالق خداوند هستند و با اسم خالق خداوند خلق را انجام می دهند. قرار گرفتن نطفه در رحم مادر توسط فرشته ها انجام می گیرد:«ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِی قَرَارٍ مَكِینٍ[2]= سپس او را [به صورت] نطفه‏ اى در جایگاهى استوار قرار دادیم». گاهی ممکن است اصلاً جنین تشکیل نشود، چون نطفه در قرار مکینی که استحقاق بارورشدن دارد، قرار نگرفته است. فرشته ها نطفه را در قرار مکین قرار می دهند. بعد از آن تقسیمات سلول تخم که شامل تقسیمات «میوزی و میتوزی» است انجام می شود تا کم کم ، دستگاه اعصاب، گردش خون، گوارش و اندام ها مثل مغز، قلب، دست، پا، چشم و … ساخته بشوند. این کار، فوق العاده مینیاتوری است که توسط فرشته ها در رحم مادر انجام می شود و همه تا قیامت از آن حیرت زده اند. از کار در رحم گرفته تا تولد نوزاد و به جریان انداخته شیر مادر برای نوزاد و تحریک نوزاد برای تمایل به خوردن شیر مادر و … به همین صورت میلیون ها کار دیگر که بشر از محاسبه آن عاجز است. باز قرآن می فرماید:« أَفَرَأَیْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ؟ أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ[3]؟= آیا آنچه را كشت مى ‏كنید ملاحظه كرده‏ اید؟ آیا شما آن را [بى‏یارى ما] زراعت مى ‏كنید یا ماییم كه زراعت مى ‏كنیم؟».

استاد محمد شجاعی

دعای سوم صحیفه سجادیه درباره چند نوع از فرشته ها و وظایف آنهاست. تعداد فرشتگان خداوند خیلی زیاد است که در این دعا از همه اقسام فرشته ها سخن گفته نشده و صرفاً کلیاتی بیان شده که لازم بوده ما بدانیم و یاد بگیریم که در ارتباط فرشته ها با ما و این عالم موثر است. فهم و یادگیری همین مقدار هم امر بسیار مهمی است.

حضرت سجاد علیه السلام در این دعا حدود 30 گروه از فرشته ها، تقسیم بندی کارها، عملیات و نحوه ارتباط فرشته ها با این عالم را ذکر می کند.

اساس کار ما برای شناخت فرشته ها و عالم فرشته ها مثل کار در مبحث معرفت نفس است. در معرفت نفس حضرت فرمود: اگر کسی بخواهد خدا را بشناسد، باید ابتدا خودش را بشناسد: «من عرف نفسه فقد عرف ربه». در مورد فرشته ها هم همین طور است. اگر کسی خودش را بشناسد، ملائکه خدا را هم می شناسد. بنابراین برای بهتر جا افتادن بحث فرشته ها ناچاریم که مقداری از مباحث معرفت نفس را در خلال بحث و درخور با موضوع بحث بیان کنیم. مثلا، در این قسمت از آیه الکرسی داریم:« لا تاخذه سنه و لانوم = خدا را چرت و خواب نمی گیرد». اگر انسان نفس خودش را بشناسد، می فهمد که نفس هم همین خاصیت را دارد و تا آخر عمر نه می خوابد و نه چرت می زند. آنگاه معنی این آیه را خوب درک می کند. خواب و چرت فقط به سراغ بدن می آید. یعنی حتی وقتی بدن می خوابد، نفس بیدار است و در عالم برزخ مشغول کار خودش است.

استاد محمد شجاعی

?چنانچه ملاحظه مي كنيد فاطمه زهرا(س) تحليل مي كنند كه چرا جامعه نمي تواند چهرة نفاق را بشناسد و اين عدم شناخت به گفتة ايشان، جامعه را به جايي مي برد كه نبايد برويد.

تعبيرشان اين است:
180- «فَوَسَمْتُم غَيْرَ اِبِلِكُم»
پس داغ و نشان زديد بر شتري غير شترتان.

181- «وَ اَوْرَدْتُموها غَيْرَ شِرْبِكُم»
و بر آبي كه سهم شما نبود وارد شديد.

?يعني شما حكومتي را به دست گرفتيدكه نبايد به دست مي گرفتيد.
و حقوق مردمي را كه حقشان بود امام معصوم بر آن ها حكومت كند را ضايع كرديد.
?اصلاً چطور مي شود كه من حق شما را براي خودم مي خواهم و حاضر نيستم در جاي خود باشم؟
اين يك مسئله اخلاقي و روحي است.
چطور شد كه خليفه اول حاضر شد جاي حضرت علي(ع) را بگيرد؟
مسئله را ريشه دار نگاه كنيد.
?حضرت مي فرمايند ريشه اش اين بود كه شما نتوانستيد آن گونه كه بايد و شايد خود را تصفيه كنيد.
اين خطر براي من و شما هم هست.
? گاهي آدم مي بيند اين جايگاه، جاي او نيست، حق او نيست، و اين كار از او برنمي آيد، اگر در اصلاح خود تلاش كرده باشد، به راحتي مي گويد من توانايي اين كار را ندارم. چنين فرهنگي فرهنگ ديني است.
❌حالا چطور مي شود كه از اين فرهنگ غفلت مي كنيم و ديگران را پس مي زنيم و جاي آن ها را اشغال مي كنيم؟
?قصة صدر اسلام قصه نمايش همه انسانيت و همه ضد انسانيت است. حضرت مي فرمايند شما يك شعار وحشتناك داريد و آن اين كه وقتي مي گوييم چرا اين جايگاه را گرفتيد؟
جواب مي دهيد ترسيديم فتنه ايجاد شود، خواستيم فتنه نشود، در حالي كه خودتان همان فتنه ايد.?

#مثال

((گاهي در سرراهتان شيئ گران قيمتي افتاده است، از نظر اسلام نبايد آن را برداريد، به خصوص اگر مي دانيد كه پيدا كردن صاحبش در حد شما نيست. چون بايد به مدت يك سال با شرايط خاصي به مردم اعلام كنيد، تا صاحبش بفهمد و بيايد آن را از شما بگيرد و اگر صاحبش پيدا نشد شرايط ديگري دارد كه در كتاب هاي فقهي مطرح شده است. وقتي شما آن شيء را برنداريد ديگري هم برندارد، بالاخره صاحبش متوجه گم شده اش مي شود و مي آيد در مسيري كه رفته است، جستجو مي كند و آن را پيدا مي كند. ولي آدم غافل در حالي كه نمي تواند شرايط لازم براي پيداكردن صاحب آن شيي را رعايت كند، مي گويد: اگر من بردارم مي روم خرج مسجد مي كنم ولي اگر ديگري برداشت ممكن است آن را خرج مشروب خوردن بكند، پس بهتر است من بردارم، در حالي كه اين يك حرف بدون دليل است. دين به ما گفته است دست به آن مال نزن تا صاحبش برگردد و آن را بردارد، اين حرف ها ديگر حرف هاي بي دليلي است، آن شيئ مال ما نيست كه به آن دست بزنيم، اين توجيه ها چيست كه براي برداشتن آن مي كنيم؟ بالاخره چيزي كه از آن ما نيست اگر برداريم هم براي خودمان زحمت درست كرده ايم و هم براي صاحبش.))
……
تعبير حضرت را نگاه كنيد، مي فرمايند
? به اين ها گفتيم چرا حكومت را به دست گرفتيد؟
بنابود اميرالمؤمنين(ع)، يعني آن عصمت كل، خط اسلام و حكومت الهي را ادامه دهند.
?در جواب مي گويند ترسيديم فتنه شود.
ترسيديم كس ديگري بيايد و امور را به دست بگيرد، لذا خودمان حكومت را بدست گرفتيم.
منطق آقايان را نگاه كنيد!
شما مي گوييد ما ترسيديم حاكميت به دست نااهل بيفتد و لذا حاكميت را صاحب شديد!
⚠️فاطمه زهرا(س) مي گويند اگر شما اين كار را نكرده بوديد اتفاقاً اين كارِ باطل در جامعه اسلامي تبديل به يك فرهنگ نمي شد، كه هركس به خود حق بدهد حاكم جامعة اسلامي شود و سنت حاكميت انسان هاي قدسي بر امور مردم زير پا گذارده شود.

?#بصیرت_حضرت_زهرا (سلام الله علیها)
?#استاد_طاهرزاده