گرسنگي يك پذيرايي مقدّس است و براي همين هم طعام رمضان گرسنگي است و نتيجة اين گرسنگي «قرآن» است.
سفره گرسنگي را پهن مي كنند تا قرآن را به قلب ها برسانند، آن وقت آيا مي شود گرسنگي را چيزي نگرفت و به سادگي از آن گذشت؟
بزرگي مي گويد: «اول بدعتي كه پس از پيامبر(ص) حادث شد، سيري بود.» مي فرمايد: «چون شكم مردمان سير شد نَفْسِ آنها سركشي كرد و به سوي دنيا متمايل شد.» شما اين را بدانيد اول چيزي كه با گرسنگي مرتفع مي شود و شما از دست آن آزاد مي شويد «شهوت» است، هم شهوت فَرْج و هم شهوت سخن.
در آن حال، نه ميل افراطي به جنس مخالف داريم كه همة فكر و ذكرمان را خرج اين مسئله كنيم، و نه مايليم اين قدر پرحرفي كنيم. البته اين به شرطي است كه خودتان متوجه حساسيت اين مسأله باشيد و طالب آن بشويد، تا انجام آن برايتان آسان شود.

شهوت در غذا خوردن اين طوري است كه گاهي بدنتان نياز به غذا ندارد و احساس گرسنگي هم نمي كنيد ولي مايليد غذا بخوريد، اين ديگر نياز نيست، بلكه شهوت است. يكي از كارهاي مذموم هم همين است كه انسان سير باشد و غذا بخورد، چرا كه در اين حال به جاي اين كه نياز بدني اش را برآورده باشد شهوت غذا خوردن را تقويت كرده است.

برشی ازکتاب روزه دریچه ای به عالم معنا