قرآن در توصیف وسعت محبّت رسول خدا(ص) به بشریت می‌فرماید:

«لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَريصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنينَ رَؤُفٌ رَحيمٌ»(توبه/128) هان ای مردم! پیامبری از جنس خود شما به سوی‌تان آمده که از خسارت‌دیدن و نابودشدن‌تان ناراحت می‌شود و در نجات شما حریص است و نسبت به مؤمنین رؤف و رحیم است.

ملاحظه کنید که اولاً: می‌فرماید رسولی است از جان خودتان. ثانیاً: این نکته‌ی مهمی است که می‌فرماید از خسارت‌دیدن و نابودشدن همه‌ی شما و نه‌تنها مؤمنین نگران است و سپس می‌فرماید نسبت به مؤمنین عنایتی خاص دارد.

پس رسول خدا(ص) در ابتدای امر به جهت وسعت توحیدی‌‌شان غم تمام بشریت را می‌خورند.

وقتی انسان‌ها با روحیه‌ی توحیدی در دوستی به بشریت به رسول خدا(ص) نزدیک شدند و در وسعت انسانی به رسول خدا(ص) شباهت یافتند، عزم تحقق تمدن اسلامی در آن‌ها شکل می‌گیرد، زیرا تمدن اسلامی بستر تعالی استعدادهای بشریت است و این حق همه‌ی انسان‌ها است هرچند در ابتدای امر متوجه نباشند و دلسوزی‌ها را حمل بر آن کنند که این‌ها می‌خواهند معادلات عقلانی جهان را به‌هم بزنند. قرآن می‌فرماید: «أَمْ يَقُولُونَ بِهِ جِنَّةٌ بَلْ جاءَهُمْ بِالْحَقِّ وَ أَكْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ كارِهُونَ»(مؤمنون/70) آن‌ها به پیامبران خود گفتند دیوانه‌اند، در حالی‌که آن‌ها به حق به نزد آن‌ها فرستاده شده بودند و اکثر آن‌ها نسبت به حق کراهت داشتند.

استاد اصغر طاهرزاده/سایت لب المیزان