آيت الله احمد كربلايي استاد حسينقلي همداني «رحمةالله عليهما» که مرد كم حرفي بوده اند بعد از
درس از يکي از طلاب حاضر در جلسه تشکر مي کنند. اين قدر ايشان كم حرف بودند كه همه از کار استاد تعجب مي كنند. بعد از درس طلاب دور آن طلبه جمع مي شوند و مي گويند جريان چي بود؟ مي گويد نمي دانم.

مي آيند خدمت مرحوم آيت الله احمد کربلايي كه حاج آقا جريان تشکرچي بود؟ مي گويند خود آن آقا مي داند. طلبه ها مي گويند او اظهار بي اطلاعي مي کند. مي فرمايند: ديشب در نماز شب به من دعا كردند و چون من آثار مثبت آن دعا را در قلب خود حسّ کردم متوجه شدم از جانب ايشان است، از ايشان تشکر کردم. آن آقا آن گوشة شهر دعا مي كند آن قدر قلب مرحوم ملا احمد کربلائي زلال است كه آثار آن دعا را حس مي كند، از آن مهم تر منشأ آن را هم مي يابد.

در واقع اين طلبه يك كار مفيد براي استاد خودش انجام داد. بدون آن که دسته گل يا کادو براي استاد خود ببرد. و اين دعاکردن كم كاري نيست اتفاقاً بقية كارها كار نيست.
⭕منبع:کتاب فرزندم اینچنین باید بود.