یاد بگیریم در ذوق کسی نزنیم و حال کسی را نگیریم و گناه کسی را به رخش نکشیم و سرزنش نکنیم. چون اگر این کار را کردیم، از دنیا نمی رویم، مگر این که خودمان هم، همان گناه را مرتکب شویم و یکی هم ما را رسوا و سرزنش کند. این قانون الهی است و تغییر هم نمی کند.

باید به خاطر خدا کوتاه بیاییم. خدا جبران می کند. اگر انسان از کسی چیزی خواست و نداد، نباید خودش را ذلیل کند و اضطراب داشته باشد. اگر کسی به دروغ احساس محبت کرد و گفت:« دستم بسته است، اگر داشتم تقدیم می کردم.» ولی ما می دانیم که دستش بسته نیست، نباید در ذوقش بزنیم و به رویش بیاوریم. خود ما این قدر دروغ به خدا و امام زمان گفتیم، که فاجعه است. یعنی به حساب خودمان، به امام زمان راست می گوییم و غزل می خوانیم که «فدایت شوم، برایت بمیرم»، ولی همه اش دروغ است. امام زمان می داند که دروغ می گوییم، ولی به روی مان نمی آورد.

در روایت داریم آخرین نفری که می خواهد جهنم برود، فرشته ها به او می گویند: «بفرما برو جهنم!» چون دیگر کسی نمانده و همه رفته اند. ولی او نمی رود. چند قدم می رود و می ایستد، پشت سرش را نگاه می کند. خداوند می فرماید: «او را نگه دارید، ببینم چه می گوید.» او می گوید: «خدایا من فکر نمی کردم که مرا جهنم ببری. من فکر می کردم مرا می بخشی.» خداوند با این که می داند او یک عمر دروغ گفته، اما این اخلاق خداست، در ذوق کسی نمی زند و او را به جهنم نمی برد. در برزخ امیرالمؤمنین و پیامبر، کریم هستند و جنایت هایی را که کردیم، به روی مان نمی آورند و در دنیا هم همین رفتار را با ما می کنند.

اگر نمی کردند که الآن این جا نبودیم و رسوا و بدبخت بودیم. اگر غیر از این بود، بعد از سال ها اشتباه و گناه و فساد و گذشته ی آلوده، دست مان را نمی گرفتند و به مسجد و هیئت نمی بردند. ما وقتی می بینیم طرف بعد از سال ها آلودگی، بدون خجالت به مسجد و هیئت می آید، می گوییم:«چقدر پر رو است.» اما اهل بیت (علیهم السلام)، این طوری نمی گویند. بلکه می گویند: «این ها غیر از ما هیچ کس را ندارند. کجا بروند؟ فقط همین خانه را می شناسند و این جا آمدند.»

استاد محمد شجاعی/شرح زیارت عاشورا