حضرت علی (علیه السلام) می فرماید: «إنّ العاقِلَ نِصفُهُ احتِمالٌ و نِصفُهُ تَغافُلٌ = نصف خردمند، تحمل و بردبارى است و نصف دیگرش نادیده گیرى است.»

نباید در کار هم ریز شویم و بگوییم: «او چرا این کار را کرد؟» و یک سره مغز مان کار کند و رفتارها را معنا کنیم.

بعضی ها این طوری هستند. مثلاً چند دفعه می گویند: «این کلمه ای را که گفتم، منظوری نداشتم.» « ببخشید، قصد من این بود و این طوری شد.» چون بدبین هستند و همه اش به این فکر می کنند که نکند دیگران آن ها را بد ببینند و حرف شان را بد تلقی کنند. دائماً سوء ظن و بدبینی دارند و زود رنجیده می شوند.
روحیه ی انسانی قوی ندارند و روحیه شان آسیب پذیر و ضعیف است و زود پژمرده و غمگین می شوند و ارتباط را قطع می کنند. اما آدم هایی که اهل تغافل و تجاهل اند، یک ذره کدورت در دل شان جمع نمی شود. وقتی جسارت و بی ادبی در حق شان می شود، اصلاً نمی بینند. یعنی از مرحله ی تغافل و تحمل، یک پله هم بالاتر هستند. اول شروع به تلقین کرده ، که ما ندیدیم و بعد کم کم خداوند را می بینند و روح شان را با مسائل لطیف و مراتب عالی بهشت، انس می دهند. به قدری آن بهشت برای شان شیرین است که این ها را نمی بینند. اصلاً پایین نمی آیند که این ها را ببینند.

بکوشیم تا دوستی خوی گردد به هر کو کند دشمنی، دوست باشیم

نداریم کاری به پنهانی هم همین ناظر آن چه در روست باشیم

استاد محمد شجاعی/شرح زیارت عاشورا