انسان به خودِ برتر و آرماني خود عشق مي ورزد و به همين جهت در اصلاح خود تلاش مي کند، حال وقتي با امامان معصوم(ع) مرتبط شود به يك نحو به خود برتر خود نظر کرده و به آن عشق مي ورزد.

زيرا در عشق، خودي غير از خود معمولي در وسط است و شور عشق از اين جا شروع مي شود، حال وقتي امامان معصوم(ع) تجسم عيني خودِ برتر انسان بودند و انسان توانست از اين زاويه به آن ها نظر کند، چون هم ما انسانيم و هم آن ها، ولي آن ها انسان هاي بي نقص اند، نظر به آن ها عين نظر به خودِ برترمان است و عشقِ رسيدن به خودِ برتر، همان عشق به آن ها خواهد بود

و معني عشق به اهل البيت(ع) كه دريچه ي عشـق به حضرت حق است، فعليت خواهد يافت و مي فهميم جايگاه ذکر «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»؛ جايگاه نظر به محبوباني است که از دريچه ي آن ها راه ارتباط با محبوب حقيقي گشوده مي شود که مقصد و مقصود برين هر انساني است، به همين جهت حضرت ثامن الأئمه(ع) مي فرمايند: صلوات بر محمد و آل محمد معادل تسبيح و تهليل و تکبير است.

ذكر صلوات بر محمد و آل محمد به قلب ها جهت مي دهد تا اسماء الهي را در آينه ي جمال اهل البيت بنگرد. از خدا تقاضا مي کني؛ سلام و صلواتت را بر محمد و آل او ارزاني دار زيرا آن ها جان و قلب ما هستند و عملاً از طريق صلوات بر محمد و آل محمد نظر جان را به قلّه ي وجود اصلي خود سير داده ايم.

خدايا! وقتي پيامبر(ص) و امامان(ع) را شناختيم، متوجه شديم تو چقدر بر بندگانت محبّت داشتي كه چنين انسان هايي را براي هدايت بشر خلق كردي و تو چقدر به بندگانت محبّت داشتي كه به آن ها دستور دادي به اهل البيت پيامبرت محبّت بورزند. خداوند مي خواست نتيجه ي مودّت به ذي القربي اين شود كه انسان ها را با پاي دل به سوي خودش بكشاند.

استاد طاهرزاده

برشی از کتاب مبانی نظری وعملی حب اهل بیت