همچنين از رسول خدا(ص) داريم:

«من أحبّنا أهل البيت حشره اللَّه آمنا يوم القيامة»؛

هر كه ما اهل بيت را دوست داشته باشد، خدا او را روز قيامت ايمن محشور می كند.

اين حديث شريف نشان مي دهد که حب امامان معصوم(ع) همه ي محبّت هايي را که عامل نزديکي به آتش است از جان انسان پاک مي کند. و لذا حديث ديگري با جامعيت بيشتر، موضوع را مطرح مي فرمايد و مي گويد: قال رسول(ص): «معرفة آل محمّد(ص): براءة من النّار و حبّ آل محمّد(ص) جواز علی الصّراط و الولاية لآل محمّد(ص): أمان من العذاب»؛

شناخت آل محمّد(ص) باعث بيزاری از آتش و دوستی آل محمّد(ص) وسيله ي عبور از صراط و ولايت آل محمّد(ص) سبب ايمنی از عذاب است.
ملاحظه بفرمائيد قرآن از طريق مودّت ذي القربي، چه راهي را در جلو بشر قرار مي دهد! چون عشق و محبّت اتحاد مي آورد، به ما مي گويد عشقتان را به اين خانواده بيندازيد. از آن طرف هم اين خانواده را طوري پرورانده که در اوج بي نقصي و عصمت اند تا بتوانيم محبّت خود را به آن ها بيندازيم تا با محبّت به آن ها، دل به جهت نيافتن محبوب ايده آل خود، عقب گرد نکند.
اگر انسان به غير معصوم عشق بورزد، يا گرفتار عشق سرگردان و وَهمي مي شود، که محبوب او ربطي به واقعيت ندارد، يا گرفتار عشقي منقطع مي گردد که قابل ادامه دادن نيست.

ولي در مودّت و محبّت به اهل البيت(ع) هر چقدر آن محبّ جلو برود بيشتر شکوفا مي شود و شعله ور مي گردد. چون مُحِب، با مَحبوبي متحد مي شود که در اوج کمالِ انساني است و حقيقت ايده آل اوست.

و چون حال و هواي محبوب به مُحب منتقل مي شود، با مودّت به اهل البيت(ع)، نحوه اي از عصمت و پاکي در قلب انسان جاري مي گردد و اين شروع ارتباط حقيقي با خدا خواهد شد و محبّت به خدا آن طور كه حقِ محبّت است در جان مُحِبِّ اهل البيت(ع) جريان مي يابد، اين است سرّ آن که با محبّت به اهل البيت(ع) راه محبّت به خدا به قلب انسان باز مي شود که البته در مباحث آينده إن شاءالله باز به اين موضوع مي پردازيم.

استاد طاهرزاده

برشی از کتاب مبانی نظری وعملی حب اهل بیت