«و التَّحَلِّی بالخلائقِ النَّبَوِیَّةِ= و آراسته شدن به خُلق و خوهاى نبوى» این که انسان آراسته به خلق و خوی‌های پیغمبر بشود؛ خلق و خو‌های نیکو را یاد بگیرد؛ اسما الهی را یاد بگیرد؛ هر چقدر انسان متخلق تر باشد، حضور قلبش هم بیشتر است و عبادتش با کیفیت‌تر صورت می‌گیرد. اما اگر دائما در فضولی و تجاوز به حریم مردم باشد، عصبانی و زودرنج و خودشیفته می‌شود. همه اینها رذائلی است که نمی گذارد آن ارتباط خوب برقرار شود. چون آفت و آسیب های خطرناکی است که آلودگی تولید می کند.

«خلق بد» یعنی با خودت یک نجاست می‌بری. به خاطر همین حضرت می‌گوید آن سجده‌ی واقعی، یعنی تو تخلق به اخلاق نبویه داشته باشی، آدم خوب، بزرگوار و خوش اخلاقی باشی مثل پیامبر. تجاوز به حریم کسی نداشته باشی و دیگران از دست و نگاه و زبان و کارهای تو در امان باشند.

اخلاق نبوی یعنی از کسی مچ نگیریم، راز کسی را افشا نکنیم، کسی را رسوا نکنیم، غیبت کسی رارسوا نکنیم. اخلاق نبوی یعنی تو هرچقدر هم اهل فهم و علم و معنویت باشی، دیگران از دست و زبان تو در امان باشند. ائمه با وجود این که باطن همه را می‌دیدند، ولی به گونه ای رفتار می‌کردند که انگار هیچ خبری از طرف ندارند.

آدمی که متجاوز به حریم دیگران است، دائما ایراد از این و آن می‌گیرد و دائما می‌خواهد همه را قلع و قمع کند، او هیچ وقت نمی‌تواند رکوع و سجده خوبی به جای بیاورد. چون دائما دلش مشغول آلودگی‌هاست. آدم باید دلش به خودش مشغول باشد، نه به مردم.

استاد محمد شجاعی