۲- غفلت؛

غفلت، یک بیماری بسیار خطرناک است که هم می‌تواند تمام زحمات انسان را بر باد داده و او را دچار خسران نماید و هم او را از پیشرفت و جمع‌آوری امکاناتی که برای حیات دنیا و آخرتش ضروری است، باز بدارد. برای درک این موضوع به مثال ساده‌ی زیر دقت کنید:

فتح قلّه‌ی اورست برای کوهنوردان، سه ماه به طول می‌انجامد، اما اگر همین کوهنوردان در لحظات پایانیِ راه غفلت نموده و از مسیر خارج شوند، طی 12 دقیقه سقوط کرده و به زمین می‌رسند.

در مسیر زندگی ما نیز، غفلت می‌تواند زحمات چندین ساله‌ی ما را در عرض چند دقیقه نابود نموده و از بین ببرد.

مکانیسم تأثیر غفلت بر نفس انسان

غفلت به معنای عدم توجه به چیزی و یا موضوعی است که توجه و مراقبت از آن لازم و ضروری است. حرکت انسان به سمت آخرت، درست مانند حرکت جنین در رحم مادر به سمت دنیاست. حرکت جنین از همان لحظه‌ی تشکیل نطفه به وسیله‌ی کسب تجهیزات لازم برای شرایط زندگی در دنیا، آغاز می‌گردد. او تنها 9 ماه فرصت دارد تا در هنگام وفاتِ از رحم و تولد به دنیا، به مرحله‌ی سلامت کامل نسبت به شرایط زیستی دنیا که بی‌نهایت عظیم‌تر از محیط رحم است رسیده باشد.

لحظه‌ی تولد جنین که چند دقیقه بیشتر به طول نمی‌انجامد، هر چند شیرین و جذاب است، اما در صورت آماده نبودن نوزاد برای شرایط زیستی دنیا، عذاب‌آور و دردناک خواهد بود.

انسان نیز در لحظه‌ی با شکوه وفات از دنیا و تولد به آخرت اگر برای شرایط پیچیده و بی‌نهایتِ ابدی آماده نباشد، حسرت، عذاب و دردهایش آغاز می‌گردد.

در حرکت جنین به سمت دنیا، تنها جنین‌هایی سالم متولد می‌گردند که به محض قرار گرفتن در قرار مکین (رحم) حرکت صحیح خود را آغاز نموده و تک تک ارگان‌های لازم برای استفاده از شرایط زیستی دنیا را مهیا کرده باشند. اساساً انواع تولد از رحمِ مادر به دنیا به چهار گروه زیر تقسیم می‌شود:

1- تولد سالم 2- تولد سالم قوی 3- تولد ضعیف بیمار 4- تولد ناقص معلول

در حرکت انسان به سمت آخرت نیز دقیقاً همین روندها تکرار می‌شود. امروز همه‌ی ما در رحم دنیا به سر می‌بریم و به زودی به عالمی بی‌نهایت بزرگتر، کاملتر، پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر وارد خواهیم شد، همانگونه که تولد انسان از رحم مادر به دنیا در چند دقیقه و بدون طیّ فاصله‌ی مکانی اتفاق می‌افتد، تولد او به برزخ نیز به محض غفلت از بدن و رها کردن آن اتفاق می‌افتد، و اگر او برای چنین تولدی و زندگی در شرایط جدید آماده نباشد، ورودی دردناک و عذاب‌آور در انتظارش خواهد بود.

می‌دانیم که دنیا، بر رحم مادر، احاطه‌ی کامل دارد و در تمام مدتی که جنین در رحم مادر به سر می‌برد، تأمین انرژی، تغذیه و مدیریت او توسط دنیا انجام می‌گیرد، بدون آنکه حتی جنین فضای دنیا را ببیند و یا از وجود آن آگاه باشد.

آخرت نیز به همین منوال بر رحم دنیا، کاملاً احاطه دارد و مدیریت تمام امورات دنیا توسط عالم آخرت اداره می‌گردد. اما انسان‌ها درست مانند جنین، شلوغی‌هایِ عالم غیب را که درست در پیرامونِ آنها در جریان است نمی‌بینند و حس نمی‌کنند. بنابراین می‌توانیم بگوییم که همه‌ی ما به زودی به عالمی با شکوه و عظیم متولد می‌شویم که درست همین جا و در کنار ماست. انبیاء، فرشتگان، معصومین «علیهم‌السلام» و تمام اهل غیب همین اکنون در کنار ما هستند، بر ما تسلط دارند و امورات ما را اداره می‌کنند، و ما تنها با حذف تعلقات‌مان به جسم خویش می‌توانیم با آنها ارتباط برقرار نموده و حسّ‌شان کنیم.

همه‌ی ما در دنیا کاری جز کسب تحصیلاتِ زندگی برای عالم آخرت نداریم که این مهم جز از راه خودسازی حاصل نمی‌گردد.

زندگی هر کدام از ما باید به نحوی سپری گردد که در نهایت، نفس ما با ساختار بهشت که منزلِ ابدی ماست، هماهنگ شده باشد. کمترین مرتبه‌ی تولد سالم آن است که انسان حداقل تطابق لازم را با بهشت کسب نموده و زوایدی جهنمی و خلافِ شرایط بهشت در روح او وجود نداشته باشد.

نکته‌ی مهم و قابل توجه این است که زمان تولد ما به برزخ نامعلوم است و سبک زندگی انسان باید به گونه‌ای باشد که هر لحظه برای این تولد آماده گردد.

غفلت، درست از لحظه‌ای آغاز می‌گردد که انسان ماهیت جنینیِ خود و ماهیت رحمی دنیا را از خاطر می‌برد. بی‌توجهی به چنین موضوعِ اساسی و فهمی، سبب می‌شود که انسان وقت و عمر خود را صرف کسب امتیازات و شئوناتی نماید که اساساً در نظامِ آخرتی او هیچ کاربردی ندارند.

فراموش نکنیم که تمام انتخاب‌ها، ارتباطات، افکار و رفتارهای انسان باید کاملاً مطابق با ماهیت جنینی او بوده و سرعت دهنده‌ی او در مسیر حرکت به سوی تولد سالم باشند.

غفلت در حقیقت به معنای گم کردنِ خود حقیقی (خودِ انسانی و فوق عقلانی) و توجه به «خود»های کاذبی است که انسان از خویش می‌شناسد. در این صورت خودِ حقیقی انسان کوچک و ضعیف مانده و «خود»های کاذب او روز به روز رشد یافته و قدرتمند می‌شوند و این در حالی است که آنها تنها برای زندگی دنیا کاربرد داشته و ارزشی در نظام آخرتی ندارند و تجهیزاتِ کارآمدی برای زندگیِ ابدی محسوب نمی‌گردند.
استاد محمدشجاعی/بحث غفلت