امیرالمؤمنین «علیه‌السلام» می‌فرمایند: «الغفله أضرُّ الأعداء؛ غفلت، پرضررترینِ دشمنان است.»

با استناد به این روایت می‌توان گفت که دشمنی بزرگتر از غفلت برای انسان وجود ندارد. لذا احمقانه‌ترین انتخابِ هر انسان، ترجیح خودهای کاذب بر خود حقیقی او و رها کردن کودک عزیز روانی است که از خداوند در او به امانت گذاشته شده است. به طوری که اساساً پرورش، تعلیم، تربیت و تجهیز آن را فراموش کرده است.

امیرالمؤمنین «علیه‌السلام»: «الغفلهُ شیمهُ النَّوکی؛ غفلت، خصلت انسان‌های احمق است.»

احمق به کسی اطلاق می‌شود که وقت و عمر خود را صرف چیزهای غیر ضروری نماید. چنین کسی به جای سرمایه‌گذاری در اموری که مولّد شادی، قدرت، آرامش، رحمت و … در وجود او هستند، وقت و عمر خویش را صرف اموراتی می‌نماید که وجود او را به اضطراب، ناآرامی، رنج، غصه، اختلاف و … می‌کشاند.

علی «علیه‌السلام»: «الغفله ضَلالُ النّفوس و عُنوانُ النُّحوس؛ غفلت، «گمراهی جانها» و سرلوحه‌ی نحسی‌ها و شومی‌هاست.»

به محض آنکه انسان، خود حقیقی‌اش را فراموش می‌کند، به جنینی شباهت می‌یابد که در رحم مادر، به طور ناگهانی، حرکت به سمت تولد سالم را متوقف نموده و شروع به کسب چیزهایی می‌نماید که اصلاً در شرایط زیستی دنیا کاربردی ندارند. مثل نوزادانی که با خویش انگشت اضافه، دست و یا پای اضافه و … به دنیا آورده‌اند و از تجهیز شدن به ارگان‌های مورد نیازِ دنیا بازمانده‌اند.

فراموش نکنیم که تمام دیدنی‌ها، شنیدنی‌ها، خوردنی‌ها و … در حال شکل دادن به نفس انسان می‌باشند و اساساً هیچ ارتباطی در عالم بر نفس انسان بی‌اثر نیست. غفلت، در هر نوع ارتباطی، سبب می‌شود که نفس انسان از مسیرِ تبدیل شدن به باطن انسانی و تولدِ سالم خارج شده و در مسیرهای ناصحیح که به تولد ناسالم می‌انجامد حرکت کند. و این درست معنای عبارت «ضلال النفوس» (گمراهی جانها) است.

این حرکت در مسیرهای اشتباه، سرآغاز تمام امراض اخلاقی انسان (حسادت، بدبینی، پرخاشگری، زودرنجی، عصبانیت و …) و سر لوحه‌ی تمام بدبختی‌های او می‌باشد.

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت