اگر امروز عباداتمان بركت لازم را ندارد به جهت در حاشيه بودن وجود مقدس امام زمان(ع)از امور است و محروم بودن از آن معرفتي که بايد نسبت به آن حضرت داشت. معرفتي که بالاتر از معرفت به يك فرد و تاريخ تولد او است، معرفت به يك حقيقت آسماني است که با حضور او در زندگي انسان ها، زمين به آسمان متصل مي شود و ارتباط حضوري با حقايق جاي ارتباط حصولي و حسي را مي گيرد.

حضرت صادق(ع)در جواب به ابابصير مي فرمايند: «وَ مَنْ ماتَ وَ هُوَ عارِفٌ بِإِمامِهِ، لايَضُرُّهُ تَقَدَّمَ هذَا الْاَمْرُ أَوْ تَأَخَّرَ» اگر كسي امام زمان خود را شناخت و مرگش فرا رسيد، ديگر جلو و عقب افتادن ظهور امام زمان(عج) به او ضرر نمي زند. با اين که اين قدر ظهور امام زمان(عج) بركت دارد كه نمي توان تصور کرد و بشر در دوران غيبت حضرت به يك هزارم بركات ظهور هم دسترسي ندارد، با اين همه، امام مي فرمايند: اگر امام زمانت را شناختي و قبل از ظهور، در زمان غيبتِ حضرت رحلت کردي، به درجه اي از کمال رسيده اي که آن غيبت براي تو محروميت نيست زيرا آن شناخت بهره هايي براي انسان دارد كه آن محروميت را جبران مي كند.
اما نكته ي اصلي اينجاست که مي فرمايند: «مَنْ ماتَ عارِفاً لِإمامِهِ» اگر كسي در حالي رحلت کرد که امامش را شناخته است «كانَ كَمَنْ هُوَ مَعَ الْقائِمِ في فُسطاطِهِ»

مثل كسي است كه در خيمه ي امام زمان(ص) در کنار حضرت قائم است. ملاحظه مي فرمائيد تأکيد بر روي معرفت داشتن به امام است و مقام و حقوقي که امام در اين عالم دارند. چون معرفت به امام، معرفت به يک حقيقت آسماني است و با طهارت قلب ممکن است.

عوالم ورود به عالم بقیت اللهی/استادطاهرزاده

«اَيْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْاَرْضِ وَ السَّماء» كجاست ريسمان و وسيله اتصال بين زمين و آسمان؟ شايد براي اُنس با اين فراز از دعا يك عمر تلاش نياز است. وقتي مردم گرفتار زمين شدند و شعار «هيچ چيز مقدّس نيست»

معنا پيدا مي كند. وقتي ما از آسمان منقطع شديم واقعاً هيچ چيز مقدّس نيست؛ ولي چرا هيچ چيز مقدّس نيست و همه مقدّسات مرده است؟ چرا فضاي جامعه طوري بشود كه كسي بيايد بگويد هيچ چيز مقدّس نيست؟ يعني آيا وقتي مردم گرفتار زمين شدند و شعار هيچ چيز مقدّس نيست معنا پيدا كرد ما هم بايد به شعار هيچ چيز مقدّس نيست تن دهيم يا ببينيم چه شده است كه همه چيز زميني و غير مقدّس شده است و چرا آن شرايطي كه زمين را به آسمان قدس وصل مي كند و همه چيز مقدّس شود، از بين رفته است؟
«آن كه در زمان غيبت منتظر نيست حتماً از نامقدّسي وضع موجود دلواپس نيست و گرفتار جاهليت دوران است، دوراني كه ديگر هيچ چيز مقدس نيست.»
آيا شما نمي خواهيد درس خواندن و ازدواجتان، سياست و حكومت و اقتصادتان، بيداري و خوابتان و همه چيزتان معنوي و مقدس باشد؟ اگر اين زندگي مقدس را مي خواهيد، شرطش اين است كه آسمان معنويت به زمين وصل باشد و اين امر به به صحنه آمدن واسطة فيض هستي يعني حضرت صاحب الامر (عج) ممكن مي شود. اين است كه حتماً بايد يكي از اهداف و تمنّاهاي بزرگ ما اين باشد كه از خدا بخواهيم: «اَيْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْاَرْضِ وَ السَّماءِ» يعني چشممان به كسي باشد كه زندگي زميني را از نامقدّسي در مي آورد و به عالم قدس متصل مي كند. يعني هم او كه واسطة فيض بين خدا و بندگان است در صحنة زندگي فردي و اجتماعي و سياسي و اقتصادي، تصميم گيرنده باشد.

در آن شرايط است كه تمام مناسبات زندگي انساني با نور وِلايت آن حضرت نوراني و مقدس مي شود.
«بايد به فرهنگي فكر كرد كه جبهة سياه نامقدس و شيطاني شدة وضع موجود را فتح كند و پرچم هاي هدايت به سوي قدسي شدن را برافراشته سازد.»
ولذا است كه مي گويي:
«اَيْنَ صاحِبُ يَوْمِ الْفَتْحِ وَ نَاشِرُ رَايَةِ الْهُدي» كجاست صاحب روز فتح و آزادي از ظلمت سياه و گمراهي و صاحب روز گستراننده پرچم هدايت به سوي آنچه بايد باشد، همين كه مي گوييد: «اَيْنَ» يعني الآن نيست ولي در جستجوي آن هستي چون امكان شدن آن وجود دارد.
«سال هاست براي پوساندن ما در وضع موجودِ زندگي حيواني، به ما گفته اند كه بايد حالت متوقّع و انتظار وضع برتر، نداشته باشيد، چون خواستند ما كساني را بپذيريم كه حجاب حقيقت اند.»

فلسفه ی حضور تاریخی حضرت حجت عج/استاد طاهرزاده

 

«مِنْ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ ذَكَرا فَحَنّا»

«حنين» يعني آهي براي رسيدن

مادري كه بچه را از او جدا كنند حنين مي زند، يعني تمام طلبش اتصال به فرزندش است. در اين فراز از دعا مي گويي:

تو آن آرزوي قلبي و تمنّاي هر زن و مرد مؤمني هستي كه با ياد تو حنين و ناله مي كنند و هرگز فراموشت نمي نمايند.

اگر كسي سنت خدا را تاريخ را درست بفهمد، و بداند خداوند همواره براي او شخصي را به عنوان هدايت به سوي سعادت قرار داده، هرگز امام مهدي (عج) برايش از ياد رفتني نيست، چون آينده اي كه ادامة حال باشد، آينده نيست، بلكه حال است.

شما اگر الآن به ياد امام، در نهايت تاريخ زندگي كنيد همين الآن در آينده هستيد. چرا كه «انتظار»؛ يك مقام و يك بقاء است، نه يك خيال در آينده. انسان منتظر؛ همين حالا در صحنه بلوغ تاريخ زنده است و زندگي مي كند، براي همين هم با امامش محشور مي شود.
مي گويي: «بِنَفْسي اَنْتَ مِنْ عَقِيدِ عِزٍّ لايُسامي» جانم فدايت تو آن سررشته عزتي كه هيچ كس همسان تو نيست تا بتوان بدون تو با او به سر برد. من با ارتباط با تو در جنبة نوراني همه تاريخ - چه در گذشته و چه در آينده- و با همه انبيا و اوليا بسر مي برم و منتظر تو بودن يعني وفاداري به همه انبيا و اوليا. و هيچ نوعي از زندگي را با اين نوع از زندگي عوض نخواهم كرد.
«بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ أَثِيلِ مَجْدٍ لا يُجَارَي بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ تِلادِ نِعَمٍ لا تُضَاهَي بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ نَصِيفِ شَرَفٍ لا يُسَاوَي».
جانم به فدايت، تو ركن اصيلِ مجد و شرافت هستيد كه هيچ كس همانند شما نخواهد گرديد، به جانم قسم كه تو از آن نعمت هاي خاص خدايي كه مثل و مانند نخواهد داشت
به جانم قسم كه تو از آن خاندان عدالت و شرفي كه احدي برابري با شما نتواند كرد
«اِلي مَتي اَحارُ فيكَ يا مَوْلايَ» تا كي حيران تو باشم اي مولاي من؟ آخر تا كي؟ يعني ما با گفتن اين فراز داريم خبر از عطشي مي دهيم كه فوق طاقت انسان است.
«نه از تو روي گردانيم، و نه به كمتر از تو قانعيم، و نه غيبت تو براي ما قابل تحمل است، و نه آن غيبت مي تواند عامل غفلت از تو شود.»

فلسفه حضورتاریخی حضرت حجت/استاد طاهرزاده

?استادى از شاگردانش پرسید:

چرا ما وقتى عصبانى هستیم داد می‌زنیم⁉️

چرا مردم هنگامى که خشمگین هستند⁉️

صدایشان را بلند می‌کنند و سر هم داد می‌کشند⁉️

?شاگردان فکرى کردند و یکى از آن‌ها گفت:

چون در آن لحظه، آرامش و خونسردیمان را از دست می‌دهیم‼️

?استاد پرسید: این که آرامشمان را از دست می‌دهیم

درست است امّا چرا با وجودى که طرف مقابل

کنارمان قرار دارد داد می‌زنیم‼️

آیا نمی‌توان با صداى ملایم صحبت کرد⁉️

چرا هنگامى که خشمگین هستیم داد می‌زنیم⁉️

شاگردان هر کدام جواب‌هایى دادند

امّا پاسخ‌هاى هیچکدام استاد را راضى نکرد.

سرانجام او چنین توضیح داد:

?هنگامى که دو نفر از دست یکدیگر عصبانى هستند،

قلب‌هایشان از یکدیگر فاصله می‌گیرد.??

آن‌ها براى این که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند.?

هر چه میزان عصبانیت و خشم بیشتر باشد،?‍♀

این فاصله بیشتر است و آن‌ها باید صدایشان را بلندتر کنند.?‍♂

?سپس استاد پرسید:

هنگامى که دو نفر عاشق همدیگر باشند چه اتفاقى می‌افتد⁉️

آن‌ها سر هم داد نمی‌زنند بلکه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌کنند.?

چرا⁉️چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیک است.

فاصله قلب‌هاشان بسیار کم است.?

?استاد ادامه داد:هنگامى که عشقشان به یکدیگر بیشتر شد،

چه اتفاقى می‌افتد⁉️ آن‌ها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند

و فقط در گوش هم نجوا می‌کنند و عشقشان

باز هم به یکدیگر بیشتر می‌شود?.

❤️سرانجام، حتى از نجوا کردن هم بی‌نیاز می‌شوند

و فقط به یکدیگر نگاه می‌کنند.❤️ این هنگامى است که

دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باش?

?این همان عشق خدا به انسان و انسان به خداست است

که خدا حرف نمی زند اما همیشه صدایش را در همه وجودت

می توانی حس کنی اینجا بین انسان و خدا هیچ

فاصله ای نیست? می توانی در اوج همه شلوغی ها

بدون اینکه لب به سخن باز کنی با او حرف بزنی….?

 

 

+دیدی کسی روی پل مُعَلَق خونه بسازه؟!

- نه مگه میشه؟!

+من دیدم…

بعضی ها بنای محبت شونو رویِ پلی می سازن که از زندگی یکی دیگه رد میشه….!

اون پل خیلی خطرناکه ولغزنده…هرلحظه درحال فروریختنِ!!

 

#دل_نوشت