?دين آمده است كه ما را با معنا كند، دين حاكميّت آورده است و حاكميّت ديني با «معنا كردن» ما همسنخ است. حالا اگر حاكميّت باشد ولي ديني نباشد، اين حاكميّت، پوچي براي مردم و عنان گسيختگي براي خودش به بار مي آورد و اگر بخواهيد پوچ نباشيد و حاكميّت داشته باشيد بايد بتوانيد در اين حاكميّت «حسيني» باشيد.

شما دولت مرحوم شهيد رجايي را در خاطر داريد كه همراه با بسيجي ها ،در وحدت با حسين بن علي (ع) زندگي مي كردند و در اين حاكميّت بود كه هيچ كس احساس نمي كرد كارش بيهوده است، همه اعم از معلم و كارگر و كارمند احساس مي كردند كه با معنا هستند. شما همين روزها را كه الحمداللّه هنوز بدنه هاي معاني در كشور ما هست با آن روزها مقايسه كنيد، اكثراً در مقايسه با آن روز، احساس رضايت مندي نسبت به حيات خود ندارند و آن نشاط اول انقلاب در روحشان از بين رفته است، آن روزها همه احساس مي كردند كه در شُرُف تعالي هستند، و اين را به عنوان يكي از اسرار كربلا بدانيد كه؛ شهيد رجايي (رئیس جمهور) بدون كربلا، همان بني صدر است. جوانان بسيجي منهاي حسين(ع) همان لشكر شاه هستند. بسيجي لشكر شمشير به دستي است كه حسين (ع) در زندگانيش نقش دارد،

ما بايد در ارتباط با كربلا، يك نوع وحدت شخصيت با حسين(ع) پيدا كنيم و اين هم چيزي نيست كه بشود از آن گذشت. اگر مهاتما گاندي مي گويد: من به حسين(ع) اقتدا مي كنم، به همان اندازه كه به حسين (ع) اقتدا كرد، موفق بود و به همان اندازه هم كه اقتدا نكرد، فرهنگ مهاتماگاندي پوچ شد و ديديد كه فرزند و نوه اش چگونه در صحنه حاضر شدند، و نتوانستند آن نشاط و اميدي را كه مهاتماگاندي به مردم هند داد نگه دارند و ادامه بدهند.
پس انسان به اندازه اي كه با «وحدت با حسين» در صحنه باشد از خطر پوچي رها مي شود و حاكميّت ايجاد كننده معنا به وجود مي آيد و در آن حال همه احساس معنا داري مي كنند.

منبع:کربلا مبارزه باپوچی ها

#دلتنگ_شهید_رجایی_ام
#انتخابات_1400

علامه طباطبايي(ره) مي فرمايند:
«از آيه 17 سوره اعراف استفاده مي شود كه شيطان در عواطف نفساني انسان يعني در بيم و اميد او و در آمال و آرزوهاي وي و در شهوت و در غضب او تصرف مي كند».

?اين مطلب؛ تذكر خوبي است. يعني شيطان آرزوهاي غلط در انسان ايجاد مي كند. آرزوي اين كه مي خواهم فرزندانم دكتر شوند، اين يك آرزوي خيالي است، چون دكترشدن به خودي خود، نه كمال است و نه نقص. عين اين است كه بگوييد بچه هايم دختر باشند يا پسر، نه دختر بودن كمال است و نه پسر بودن نقص. ولي شيطان كمالات مجازي و من درآوري و آرزوهاي دروغين براي خودش و بقيه مي سازد. خودش در همين حد است و همين ها را هم القاء مي كند.

? ولي عقل حقيقي و ديني شما به كمك شما مي آيد و نمي گذارد اين آرزوهاي دروغي، انديشة شما را اشغال كند و لذا به خودتان جواب مي دهيد، به صالح بودن و متدين بودنِ فرزندان فكر كن نه به دختر و پسربودن آن ها. عقل ديني، انديشه و خيالات شما را سامان مي دهد زيرا فرمود: «اِنَّ اَكْرَمَكُمْ عِنْدَاللهِ اَتْقيكُمْ» بزرگي شما به تقواي شما است. براي جان شما و در ابديت شما اين مهم است، و به طرز بسيار زيبايي از حكومت اين آرزوهاي خيالي و وَهمي كاسته مي شود. پس ملاحظه كرديد كه شيطان چگونه از طريق عواطفِ ما وارد مي شود و در ما آروزهاي خيالي ايجاد مي كند و همة زندگي ما را از آن طريق اشغال مي نمايد.
?نفوذ در عواطف بدين شكل است كه گرايش هاي بيخود را كه ما از طريق دين از بين نبرده ايم، دامن مي زند. مثل اين كه بگوييم ما اصفهاني ها مي خواهيم از تهراني ها بالاتر باشيم، در حالي كه اصفهاني بودن چيزي نيست، قسمتي از زمين را به نام اصفهان يا تهران نام گذاشتند و ما هم روي آن زندگي مي كنيم. زمين چيز گسترده اي است، زمين كه براي ما اهميت نمي آورد. مثل دعواي بچه ها سر سفرة غذا است كه اگر يكي از آنها قاشقي را كه در بشقاب او بود برداشت، گريه مي كند كه قاشق مرا برداشت.

? اكثر ما اين طور گريه مي كنيم و اكثر گريه ها سر همين هيچي ها است. شيطان دقيقاً روي اين نوع عواطف دست مي گذارد. مثل تحريك اصفهانيتِ اصفهاني ها و تهرانيتِ تهراني ها. همين كه كار مقايسه هاي وَهمي را به ميان كشيد، هزاران دام در دل آن براي ما پهن مي كند، و چه بلاها كه سرِ ما مي آورد. پس شيطان اول در عواطف و آرزو تصرف مي كند و بعد كم كم در عمل هم وارد مي شود، يعني در اثر كار شيطان عمل فرد هم شيطاني مي شود.

?علامه(ره) مي فرمايند:
«شيطان نخست در عواطف نفساني انسان يعني در بيم و اميد او و در آمال و آرزوهاي وي و در شهوت و غضب او تصرف مي كند و آنگاه در اراده و افكاري كه از اين عواطف در مملكت وجود انسان برمي خيزد تصرف مي نمايد».
با نفوذ هر چه بيشتر شيطان در عواطف انسان ها، آرام آرام عمل انسان ها هم شيطاني مي شود. مثل اين كه من بگويم آرزوي من آن است كه فرزندم پزشك يا مهندس شود و دائم اين آرزو را مقصد خود بگيرم. حالا اگر دانشگاه دولتي قبول نشد، از آرزويم كوتاه نمي آيم، پول دانشگاه غيردولتي را هم كه ندارم، پس مي روم به دنبال رشوه يا پول ربوي. يعني آن آرزوي وَهمي، كار مرا تا رشوه گرفتن و آلوده شدن به ربا پيش برد. در نتيجه؛ با اين كار اراده ام شيطاني شد و شيطان هم، همين را مي خواست.
منبع: هدف حیات زمینی آدم

✅ «محبّت به حق» و «نترسيدن از مرگ» دو عنصري است كه انسان را از همة سايه هاي دروغين اژدهايِ بزرگ قدرت در هر زماني مي رهاند.
✅در نترسيدن از مرگ، انسان خود را رها مي كند؛ در عشق و محبّت به حق، پيله نظر به خود و منيّت خود را مي شكافد و رو به عالمي فوق عالم ترس مي كند؛
?و اين هر دو يعني «محبّت به حق و نترسيدن از مرگ» در ايمان به خدا جمع است.
و حسين(علیه السّلام) نمايش همين ايمان است!
و نهضت او يعني محبّت به حق و نترسيدن ازمرگ!
✅و راه رهاشدن انسان از دست همة قدرت هاي دروغين، چه قدرت ديروز اُموي و چه قدرت پوچ گراي امروز غربي را او نشان مي دهد، تا با نشاط آزادي از ترس، روزگار را در ذوقِ حضورِ با حق بگذراني.
✅گاهي احساس مي كنيد از همه چيز آزاديد و تمام دريچه هاي غيب به سوي شما باز شده است و در يك حالت آزادي از گذشته و آينده، در يك حالت حضور با حق و در يك حالت شور و نشاطِ ارتباط با حق، زندگي خود را مي يابيد و زندگي يعني اين.
✅اگر مي بينيد در چنين نشاطِ حضورِ با حق نيستيد جاي پاي آن را در ترس از مرگ پيدا كنيد،
ترس از مرگ نمي گذارد كه ما با حق باشيم
و كربلا يعني نترسيدن از مرگ و دل سپردن به حق‼️

?#استاد_طاهرزاده
?کربلا مبارزه با پوچی ها

کسی که قلب سالم تهیه نکرده، موقع مردن، مثل بچه­ای است که با ناراحتی قلبی به دنیا می آید. یا مثل بچه­ای است که فلج، کور، کر و مریض به دنیا می آید. چون رابطه دنیا با آخرت، مثل رابطه رحم مادر است با دنیا. چون شرائط زیستی آخرت و برزخ، خواهان سالم بودن است. مثل دنیا که بچه ­های سالم را اذیت نمی کند. شرائط زیستی دنیا کاملاً معصومانه است و فقط بچه هایی را که تولد سالم ندارند، اذیت می کند. یعنی اینها خودبه­ خود تحت فشار قرار می گیرند. در واقع اینها چون هماهنگ با دنیا نیستند، دچار عذاب می شوند. جهنم یعنی عدم هماهنگی با بهشت. ما چون با بهشت هماهنگ نیستیم، خودبه­ خود عذاب می کشیم.

پس قلب سالم خیلی مهم است. انسان پی ببرد که باید قلبش را سالم کند که وقتی فوت کرد، اصلاً در شرائط بهشت به هیچ وجه به او فشار نیاید. نه تنهایی را تحمل کند، نه فشار قبر را تحمل کند و نه نکیر و منکر بالای سرش بیایند؛ بلکه بشیر و مبشر، پیامبر، انبیاء، صدیقین و شهدا (علیهم السلام) بیایند. باید از الان روی خودش کار کند. باید این دل را با همان حال و هوا تربیت کند.

اگر قلب سالم نداشته باشیم، هم دنیای ما بد می گذرد و هم آخرت. چون به تعبیر قرآن، دنیا با دو شاخص شادی و آرامش ارزش دارد. کسانی که در دنیا شاد و آرام نیستند، اضطراب، تشنج، دلتنگی، سوءظن، حسادت و … در آنها بالاست و در نتیجه هم دنیایش خراب می شود و هم موقع مردن وارد فشار قبر می شود. نکته ای که وجود دارد این است که اگر جنبه حیوانی در ما غلبه داشته باشد، اصلاً احساس نیاز به قلب سلیم نمی کنیم.
استاد محمد شجاعی/سایت منتظران منجی

پاسخ:

یک فرمول مهم وجود دارد که در تمام صحنه ­های زندگی به شما کمک می‌کند. این فرمول می‌گوید: هر وقت رابطه شما به خاطر چیزی با خدا و اهل بیت (علیهم‌السلام) ضعیف شود، قیمت آن چیز، در نزد تو از خدا و اهل بیت (علیهم‌السلام) بیشتر است.

مثلاً می‌بینی تا مشکل طلاق برای کسی پیش می‌آید، اولین چیزی که آشکار می‌شود، خراب شدن رابطه‌اش با خداست. می‌بینی افسرده می‌شود، رابطه ­اش با خدا و ائمه خراب می‌شود. نمازش خراب می‌شود. این نشان می‌دهد که این فرد فقط یک شوهر یا یک زن می‌خواسته و خدا را فقط در این حد قبول دارد که اگر این باشد و اگر شکمش سیر باشد، اگر پول داشته باشد، نماز می‌خواند و روزه می‌گیرد؛ اما اگر قرار باشد مثل شعب ابیطالب در طول سه سال، ده نفر هر روز یک خرما را دهان شان بگذارند، به خاطر خدا عمراً اگر کسی دینداری بکند.

وقتی رابطه ما با خدا و اهل بیت (علیهم‌السلام) به خاطر خراب شدن یک امر دنیایی به هم می‌خورد، یعنی آن امر دنیایی برای ما بزرگتر از خدا و اهل بیت (علیهم‌السلام) است. ما باید یاد بگیریم که عشق‌ ما یک عشق واقعی باشد. من به دختر و پسرهایی که تازه ازدواج می‌کنند، می‌گویم: سعی کنید عشق تان پایدار باشد. اگر می‌خواهید عشقتان پایدار باشد، اولین چیزی که با هم عهد می‌بندید، این است که بگویید ما همدیگر را آنقدر دوست داریم که حاضر نیستیم به خاطر دنیا به همدیگر ناراحت و عصبانی شویم.

اگر یک دختر و پسر یا یک زن و مرد، از اول این را اصل قرار بدهند که من هیچ وقت به خاطر چیزی که بوی دنیایی دارد، عصبانی نمی‌شوم، غر نمی‌زنم، نق نمی‌زنم و حال طرف مقابل را نمی‌گیرم، عشق شان پایدار خواهد بود و به قول امام صادق (علیه‌السلام) این عشق هر روز زیادتر می شود.

ما باید با خدا و اهل بیت هم همینطور باشیم. می‌گوید: جوانی من فدایت حسین جان، کی می‌رسم به کربلایت حسین جان. اما اگر حاجت ما را ندهند و خیلی وقتها هم نمی‌دهند تا به ما بفهمانند که تو واقعاً آنطوری که ادعا می‌کنی نیستی. آن وقت می‌گوید: آقا 30 سال دَرِ خانه ­ات زحمت کشیدم، گدایی کردم. اینقدر شعور ندارد که بفهمد، این 30 سال محبت آنها بوده که توانسته در خدمت شان باشد. آنها لطف کرده اند که تو را 30 سال در خانه شان نگه داشته اند. می‌توانستند تو را بیرون کنند. یک شکلات یا یک پستانکی به تو بدهند و بروی. حالا ما منت می‌گذاریم سر اهل بیت (علیهم‌السلام) که 30 سال تو را در هیئت و حسینیه نگه داشته اند. منت می گذارد که من عزاداری کردم، من پرچم زدم، من شام دادم، من ناهار دادم، من مشکی پوشیدم. اما نمی‌گوید: در حق من لطف کرده اند و به من اجازه داده اند که من مشکی بپوشم. به من لطف کرده اند، پرچم زدم. نمی گوید که به من خانه دادند، سلامتی دادند، پول دادند که من این کارها را برایشان بکنم. خودشان داده اند و خودشان هم اجر می‌دهند. اما ما وارونه نگاه می‌کنیم. بعد طلبکار هم هستیم. اصلاً این عشق، عشق خوبی نیست.

منبع: مباحث استاد شجاعی، بحث «قلب»، جلسه 25