?دين آمده است كه ما را با معنا كند، دين حاكميّت آورده است و حاكميّت ديني با «معنا كردن» ما همسنخ است. حالا اگر حاكميّت باشد ولي ديني نباشد، اين حاكميّت، پوچي براي مردم و عنان گسيختگي براي خودش به بار مي آورد و اگر بخواهيد پوچ نباشيد و حاكميّت داشته باشيد بايد بتوانيد در اين حاكميّت «حسيني» باشيد.

شما دولت مرحوم شهيد رجايي را در خاطر داريد كه همراه با بسيجي ها ،در وحدت با حسين بن علي (ع) زندگي مي كردند و در اين حاكميّت بود كه هيچ كس احساس نمي كرد كارش بيهوده است، همه اعم از معلم و كارگر و كارمند احساس مي كردند كه با معنا هستند. شما همين روزها را كه الحمداللّه هنوز بدنه هاي معاني در كشور ما هست با آن روزها مقايسه كنيد، اكثراً در مقايسه با آن روز، احساس رضايت مندي نسبت به حيات خود ندارند و آن نشاط اول انقلاب در روحشان از بين رفته است، آن روزها همه احساس مي كردند كه در شُرُف تعالي هستند، و اين را به عنوان يكي از اسرار كربلا بدانيد كه؛ شهيد رجايي (رئیس جمهور) بدون كربلا، همان بني صدر است. جوانان بسيجي منهاي حسين(ع) همان لشكر شاه هستند. بسيجي لشكر شمشير به دستي است كه حسين (ع) در زندگانيش نقش دارد،

ما بايد در ارتباط با كربلا، يك نوع وحدت شخصيت با حسين(ع) پيدا كنيم و اين هم چيزي نيست كه بشود از آن گذشت. اگر مهاتما گاندي مي گويد: من به حسين(ع) اقتدا مي كنم، به همان اندازه كه به حسين (ع) اقتدا كرد، موفق بود و به همان اندازه هم كه اقتدا نكرد، فرهنگ مهاتماگاندي پوچ شد و ديديد كه فرزند و نوه اش چگونه در صحنه حاضر شدند، و نتوانستند آن نشاط و اميدي را كه مهاتماگاندي به مردم هند داد نگه دارند و ادامه بدهند.
پس انسان به اندازه اي كه با «وحدت با حسين» در صحنه باشد از خطر پوچي رها مي شود و حاكميّت ايجاد كننده معنا به وجود مي آيد و در آن حال همه احساس معنا داري مي كنند.

منبع:کربلا مبارزه باپوچی ها

#دلتنگ_شهید_رجایی_ام
#انتخابات_1400