آخرین جمله شهید بهشتی

در جلسه ای که هر هفته شب های دوشنبه در سالن اجتماعات حزب تشکیل می شد مسائل و مشکلات مردم از قبیل تورم، مسکن، آموزش و پرورش، بهداشت و درمان و غیره مطرح می شد و چون مسولان اجرایی و مسولان سایر قوا حضور داشتند تصمیمی برای حل مشکلات گرفته می شد و اگر احیانا نیاز به قانونی بود، مجلس قانونی برای رفع آن مشکل تصویب می کرد.

معمولا در نشست ها یکصد و پنجاه نفر شرکت می کردند که در نشست روز هفتم تیر سال 1360 و در جلسه قبلی آن با همین عده از مسولان، بحث تورم بررسی می شد. در آغاز جلسه آقای کاظم پور اردبیلی (وزیر بازرگانی وقت) پیرامون تورم و مشکلات مربوط به آن صحبت کردند. در اواسط جلسه که تقریبا نمایندگان مجلس، وزیران و معاونان و مسولان اجرایی و قضایی که عضو یا هوادار حزب بودند، حضور داشتند، پیشنهاد شد به خاطر عزل بنی صدر و در پیش بودن انتخابات ریاست جمهوری بحث مربوط به انتخابات بررسی شود که با موافقت اکثریت حاضران مواجه شد.

دکتر بهشتی به عنوان آغازگر بحث و هم مدیرجلسه پیرامون اهمیت مسئولیت ریاست جمهوری سخنانی ایراد کردند و اظهار داشتند رئیس جمهوری پس از مقام رهبری بلندپایه ترین مقام نظام است و آقایان مردم را روشن کنند تا شخصی که تحت حمایت استکبار قرار دارد در مسئولیت ریاست جمهوری قرار نگیرد. تا جایی که من به یاد دارم این آخرین جمله شهید بهشتی بود.

در این لحظات بود که ناگهان با صدای مهیبی همه جا تاریک و من به گوشه ای پرتاب شدم. تا چند ثانیه نمی دانستم چه شده و فقط صدای ناله ها و فریادهای یا الله، یا امام زمان (عج) را می شنیدم.

بعد از مدتی متوجه شدم بر اثر انفجار و پایین آمدن سقف سالن اجتماعات، افراد زیادی زیر آوار سنگینی قرار گرفته اند و کسانی که در معرض مستقیم انفجار قرار داشتند، مثل شهید مظلوم بهشتی قطعه قطعه و متلاشی شده اند.

این حالت تاریکی و سکون و بی حرکتی حدود دو ساعت طول کشید تا مردم و نیروهای امدادی یکی یکی اجساد را از زیر آوار بیرون می کشیدند. در این حادثه فقط یک سوم حاضران جلسه و از جمله من زنده ماندیم که همگی نیز مجروج شده بودیم.

راوی: حجت الاسلام باغبانی

امیرالمؤمنین «علیه‌السلام» می‌فرمایند: «الغفله أضرُّ الأعداء؛ غفلت، پرضررترینِ دشمنان است.»

با استناد به این روایت می‌توان گفت که دشمنی بزرگتر از غفلت برای انسان وجود ندارد. لذا احمقانه‌ترین انتخابِ هر انسان، ترجیح خودهای کاذب بر خود حقیقی او و رها کردن کودک عزیز روانی است که از خداوند در او به امانت گذاشته شده است. به طوری که اساساً پرورش، تعلیم، تربیت و تجهیز آن را فراموش کرده است.

امیرالمؤمنین «علیه‌السلام»: «الغفلهُ شیمهُ النَّوکی؛ غفلت، خصلت انسان‌های احمق است.»

احمق به کسی اطلاق می‌شود که وقت و عمر خود را صرف چیزهای غیر ضروری نماید. چنین کسی به جای سرمایه‌گذاری در اموری که مولّد شادی، قدرت، آرامش، رحمت و … در وجود او هستند، وقت و عمر خویش را صرف اموراتی می‌نماید که وجود او را به اضطراب، ناآرامی، رنج، غصه، اختلاف و … می‌کشاند.

علی «علیه‌السلام»: «الغفله ضَلالُ النّفوس و عُنوانُ النُّحوس؛ غفلت، «گمراهی جانها» و سرلوحه‌ی نحسی‌ها و شومی‌هاست.»

به محض آنکه انسان، خود حقیقی‌اش را فراموش می‌کند، به جنینی شباهت می‌یابد که در رحم مادر، به طور ناگهانی، حرکت به سمت تولد سالم را متوقف نموده و شروع به کسب چیزهایی می‌نماید که اصلاً در شرایط زیستی دنیا کاربردی ندارند. مثل نوزادانی که با خویش انگشت اضافه، دست و یا پای اضافه و … به دنیا آورده‌اند و از تجهیز شدن به ارگان‌های مورد نیازِ دنیا بازمانده‌اند.

فراموش نکنیم که تمام دیدنی‌ها، شنیدنی‌ها، خوردنی‌ها و … در حال شکل دادن به نفس انسان می‌باشند و اساساً هیچ ارتباطی در عالم بر نفس انسان بی‌اثر نیست. غفلت، در هر نوع ارتباطی، سبب می‌شود که نفس انسان از مسیرِ تبدیل شدن به باطن انسانی و تولدِ سالم خارج شده و در مسیرهای ناصحیح که به تولد ناسالم می‌انجامد حرکت کند. و این درست معنای عبارت «ضلال النفوس» (گمراهی جانها) است.

این حرکت در مسیرهای اشتباه، سرآغاز تمام امراض اخلاقی انسان (حسادت، بدبینی، پرخاشگری، زودرنجی، عصبانیت و …) و سر لوحه‌ی تمام بدبختی‌های او می‌باشد.

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت

۲- غفلت؛

غفلت، یک بیماری بسیار خطرناک است که هم می‌تواند تمام زحمات انسان را بر باد داده و او را دچار خسران نماید و هم او را از پیشرفت و جمع‌آوری امکاناتی که برای حیات دنیا و آخرتش ضروری است، باز بدارد. برای درک این موضوع به مثال ساده‌ی زیر دقت کنید:

فتح قلّه‌ی اورست برای کوهنوردان، سه ماه به طول می‌انجامد، اما اگر همین کوهنوردان در لحظات پایانیِ راه غفلت نموده و از مسیر خارج شوند، طی 12 دقیقه سقوط کرده و به زمین می‌رسند.

در مسیر زندگی ما نیز، غفلت می‌تواند زحمات چندین ساله‌ی ما را در عرض چند دقیقه نابود نموده و از بین ببرد.

مکانیسم تأثیر غفلت بر نفس انسان

غفلت به معنای عدم توجه به چیزی و یا موضوعی است که توجه و مراقبت از آن لازم و ضروری است. حرکت انسان به سمت آخرت، درست مانند حرکت جنین در رحم مادر به سمت دنیاست. حرکت جنین از همان لحظه‌ی تشکیل نطفه به وسیله‌ی کسب تجهیزات لازم برای شرایط زندگی در دنیا، آغاز می‌گردد. او تنها 9 ماه فرصت دارد تا در هنگام وفاتِ از رحم و تولد به دنیا، به مرحله‌ی سلامت کامل نسبت به شرایط زیستی دنیا که بی‌نهایت عظیم‌تر از محیط رحم است رسیده باشد.

لحظه‌ی تولد جنین که چند دقیقه بیشتر به طول نمی‌انجامد، هر چند شیرین و جذاب است، اما در صورت آماده نبودن نوزاد برای شرایط زیستی دنیا، عذاب‌آور و دردناک خواهد بود.

انسان نیز در لحظه‌ی با شکوه وفات از دنیا و تولد به آخرت اگر برای شرایط پیچیده و بی‌نهایتِ ابدی آماده نباشد، حسرت، عذاب و دردهایش آغاز می‌گردد.

در حرکت جنین به سمت دنیا، تنها جنین‌هایی سالم متولد می‌گردند که به محض قرار گرفتن در قرار مکین (رحم) حرکت صحیح خود را آغاز نموده و تک تک ارگان‌های لازم برای استفاده از شرایط زیستی دنیا را مهیا کرده باشند. اساساً انواع تولد از رحمِ مادر به دنیا به چهار گروه زیر تقسیم می‌شود:

1- تولد سالم 2- تولد سالم قوی 3- تولد ضعیف بیمار 4- تولد ناقص معلول

در حرکت انسان به سمت آخرت نیز دقیقاً همین روندها تکرار می‌شود. امروز همه‌ی ما در رحم دنیا به سر می‌بریم و به زودی به عالمی بی‌نهایت بزرگتر، کاملتر، پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر وارد خواهیم شد، همانگونه که تولد انسان از رحم مادر به دنیا در چند دقیقه و بدون طیّ فاصله‌ی مکانی اتفاق می‌افتد، تولد او به برزخ نیز به محض غفلت از بدن و رها کردن آن اتفاق می‌افتد، و اگر او برای چنین تولدی و زندگی در شرایط جدید آماده نباشد، ورودی دردناک و عذاب‌آور در انتظارش خواهد بود.

می‌دانیم که دنیا، بر رحم مادر، احاطه‌ی کامل دارد و در تمام مدتی که جنین در رحم مادر به سر می‌برد، تأمین انرژی، تغذیه و مدیریت او توسط دنیا انجام می‌گیرد، بدون آنکه حتی جنین فضای دنیا را ببیند و یا از وجود آن آگاه باشد.

آخرت نیز به همین منوال بر رحم دنیا، کاملاً احاطه دارد و مدیریت تمام امورات دنیا توسط عالم آخرت اداره می‌گردد. اما انسان‌ها درست مانند جنین، شلوغی‌هایِ عالم غیب را که درست در پیرامونِ آنها در جریان است نمی‌بینند و حس نمی‌کنند. بنابراین می‌توانیم بگوییم که همه‌ی ما به زودی به عالمی با شکوه و عظیم متولد می‌شویم که درست همین جا و در کنار ماست. انبیاء، فرشتگان، معصومین «علیهم‌السلام» و تمام اهل غیب همین اکنون در کنار ما هستند، بر ما تسلط دارند و امورات ما را اداره می‌کنند، و ما تنها با حذف تعلقات‌مان به جسم خویش می‌توانیم با آنها ارتباط برقرار نموده و حسّ‌شان کنیم.

همه‌ی ما در دنیا کاری جز کسب تحصیلاتِ زندگی برای عالم آخرت نداریم که این مهم جز از راه خودسازی حاصل نمی‌گردد.

زندگی هر کدام از ما باید به نحوی سپری گردد که در نهایت، نفس ما با ساختار بهشت که منزلِ ابدی ماست، هماهنگ شده باشد. کمترین مرتبه‌ی تولد سالم آن است که انسان حداقل تطابق لازم را با بهشت کسب نموده و زوایدی جهنمی و خلافِ شرایط بهشت در روح او وجود نداشته باشد.

نکته‌ی مهم و قابل توجه این است که زمان تولد ما به برزخ نامعلوم است و سبک زندگی انسان باید به گونه‌ای باشد که هر لحظه برای این تولد آماده گردد.

غفلت، درست از لحظه‌ای آغاز می‌گردد که انسان ماهیت جنینیِ خود و ماهیت رحمی دنیا را از خاطر می‌برد. بی‌توجهی به چنین موضوعِ اساسی و فهمی، سبب می‌شود که انسان وقت و عمر خود را صرف کسب امتیازات و شئوناتی نماید که اساساً در نظامِ آخرتی او هیچ کاربردی ندارند.

فراموش نکنیم که تمام انتخاب‌ها، ارتباطات، افکار و رفتارهای انسان باید کاملاً مطابق با ماهیت جنینی او بوده و سرعت دهنده‌ی او در مسیر حرکت به سوی تولد سالم باشند.

غفلت در حقیقت به معنای گم کردنِ خود حقیقی (خودِ انسانی و فوق عقلانی) و توجه به «خود»های کاذبی است که انسان از خویش می‌شناسد. در این صورت خودِ حقیقی انسان کوچک و ضعیف مانده و «خود»های کاذب او روز به روز رشد یافته و قدرتمند می‌شوند و این در حالی است که آنها تنها برای زندگی دنیا کاربرد داشته و ارزشی در نظام آخرتی ندارند و تجهیزاتِ کارآمدی برای زندگیِ ابدی محسوب نمی‌گردند.
استاد محمدشجاعی/بحث غفلت

آفات عمل

1 – تنبلی و کسالت؛

یکی از مهمترین آفات عمل، تنبلی و بی‌حوصلگی است که امام باقر «علیه‌السلام» آن را کلید تمام بدبختی‌های انسان در دنیا و آخرت می‌دانند.

افراد تنبل، همواره از آغاز کاری می‌هراسند و تمایل به درگیر شدن با نفس خویش را ندارند. این افراد دائماً با بهانه‌جویی و منفی‌بافی از زیر بار مسئولیت‌های گوناگون زندگی (مسئولیت‌های فردی، خانوادگی، شغلی، اقتصادی، اجتماعی، کسب مهارت‌های دینی و یا تمرین‌ برای عمل به آموزه‌ها و …) شانه خالی می‌کنند. ریشه‌ی تنبلی این افراد در ضعف اندیشه و معرفت آنان است تا جایی که آنها را از پرداختن به اموری که در حرکت به سمت آخرت و تأمین سعادت و سلامت دنیایی و آخرتی‌شان ضروری است، باز می‌دارد.

انسانهای بی‌حوصله، برخلاف افراد تنبل، کار را آغاز می‌کنند، اما به دلیل ضعف اندیشه، آن را نیمه‌کاره رها نموده و به نتیجه نمی‌رسانند. به عنوان مثال، یک زندگی مشترک خانوادگی را آغاز می‌کنند اما به دلیل عدم مسئولیت‌پذیریِ صحیح، با شکست مواجه می‌گردند؛ و یا به دنبال کسب علوم معرفتی و الهی می‌روند، اما حوصله‌ی تمرین و تکرار و عمل به آموزه‌ها را ندارند و … به هر حال با اینکه افراد بی‌حوصله، برخلاف افراد تنبل، شجاعت آغازِ عمل را دارند، اما باز هم به دلیل رها نمودنِ آن به نتیجه نمی‌رسند.

خوب است بدانیم که تنبلی‌ها و بی‌حوصلگی‌ها، تنها ریشه‌ی روحی و اعتقادی ندارند، بلکه گاهی ممکن است با ریشه‌های جسمی (روان‌تنی) در شخص تولید گردند. به عنوان مثال کاهش بعضی از مواد مورد نیاز بدن در سطح خون، سبب احساس خستگی مفرط، خواب‌آلودگی، تنبلی و کسالت می‌گردد. چنین افرادی با یک آزمایش ساده و تغییر در نظام تغذیه‌ی خود، و شناخت طبع خویش و استفاده از غذاهای سازگار با طبع خویش و یا استفاده از درمان‌های پزشکی می‌توانند ریشه‌ی اصلیِ این تنبلی‌ها را از روح خویش زدوده و به توفیقات بسیاری دست یابند.

کوتاهی‌های ناشی از تنبلی و بی‌حوصلگی در انجام مسئولیت‌های انسان، به ضایع شدن خودِ او، خانواده‌ی او و اساساً ضایع شدن کلّ مجموعه‌ای که ولایت آن به دست این شخص می‌باشد، می‌انجامد.

ادامه در پست بعدی…

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت

بااین ستاره ها می توان راه را پیدا کرد.

مقام معظم رهبری حافظه الله