امام صادق علیه‌السلام از نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌و آله و سلم نقل می کند و رسول خدا از قول خداوند می فرماید:

« مَن أهانَ لی وَلِیّا فَقَد أرصَدَ لِمُحارَبَتی. و ما تَقَرَّبَ إلَیَّ عَبدٌ بِشَیءٍ أحَبَّ إلَیَّ مِمَّا افتَرَضتُ عَلَیهِ، وإنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إلَیَّ بِالنّافِلَةِ حَتّى اُحِبَّهُ، فَإِذا أحبَبتُهُ كُنتُ سَمعَهُ الَّذی یَسمَعُ بِهِ، وبَصَرَهُ الَّذی یُبصِرُ بِهِ، ولِسانَهُ الَّذی یَنطِقُ بِهِ، ویَدَهُ الَّتی یَبطِشُ بِها، إن دَعانی أجَبتُهُ، وإن سَأَلَنی أعطَیتُهُ

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند عز و جل فرمود: «هر كس یكى از دوستانم را خوار سازد، به پیكار من برخاسته است. هیچ بنده اى با چیزى محبوب تر در نزد من از آنچه بر او واجب ساخته ام، به من نزدیك نمى شود. بنده، با كارهاى مستحب به من نزدیك مى شود، تا آن جا كه او را دوست مى دارم. پس چون دوستش داشتم، گوش شنوایش، چشم بینایش، زبان گویایش و دست نیرومندش مى شوم . اگر مرا بخواند، پاسخش مى دهم و اگر از من بخواهد، به او مى بخشم».

استاد محمد شجاعی

اوج رحمت و رفاقت ویژه خداوند، چگونه است؟

رفاقت خدا با مؤمن ویژه است. چون رحمت خدا به مؤمن، رحمت رحمانیه نیست، رحمت رحیمیه یعنی رحمت ویژه است. خداوند بقیه مسلمان ها و آدم های عادی را با رحمت رحمانی دوست دارد؛ اما در مورد مؤمن می فرماید: «المؤمن اعظم حرمة من الکعبه= حرمت مؤمن از کعبه بالاتر است».

شخصی خدمت امام صادق علیه السلام داشت طواف می کرد. یک شیعه آمد و این رفیق امام را صدا کرد و گفت: یک لحظه کارتان داریم بیایید. می گوید: بعداً. حضرت فرمود: کی بود صدایت کرد؟ گفت: یکی از دوستانم. گفت: از شیعیان بود؟ گفت: بله. فرمود: بدو برو. گفت: طواف واجب دارم انجام می دهم. فرمود: طواف را رها کن. طواف را بعدا هم می توانی انجام بدهی. برو که او مهمتر است و حرمتش از کعبه بالاتر است.

استاد محمد شجاعی

خداوند در این قسمت از حدیث معراج می فرماید:« وَ لَیْسَ لِمَحَبَّتى عِلَّةٌ، وَ لا غایَةٌ وَ لا نِهایَةٌ= محبت مرا علّتى ـ خارج از وجود من که سبب پیدایش یا کم و زیاد شدن آن شود، نیست و  چون از خود من است، حدّ و اندازه اى ندارد». از این فراز به بعد، بحث محبت، اوج فوق العاده ای می گیرد و جداً انسان وقتی که به این قسمت حدیث معراج می رسد، متوجه می شود که این داستان یک داستان بسیار ویژه است.

آدم هایی که با هم به معنای حقیقی رفیق می شوند، درباره رفیقشان می گویند: رفیقم است؛ چه کار کنم؟ ما بدبخت رفاقتیم». دیده ای وقتی رفیق می شوند با هم چقدر گرم می شوند. جالب اینجاست که یکی از بدیهی ترین اسماء الهی که انسان در کمترین سن می تواند آن را بفهمد، «رفیق» است. دوتا بچه 5 ساله در رفاقت شان، قشنگ اسم رفیق را می گیرند. بچه های 6 ساله، 7 ساله، 10 ساله، رفاقت را خوب سرشان می شود. اصلاً رفیق شان را بچیزی نمی فروشند. وقتی می گویی خانه رفیقت نروی، یواشکی تلفن می زند و بیرون قرار می گذارند و با هم می روند؛ پدر و مادر را دور می زنند تا بروند سراغ رفیق بازی شان.

در خیابان دو نفر رفیق، اصلا کاری ندارد، رفیقش مقصر است یا نیست؛ وقتی کسی بخواهد رفیقش را بزند، کاری ندارد که رفیقش ظالم است یا ظالم نیست، خودش را می اندازد جلو و نمی گذارد و میگوید: اگر قرار است کتک بخوریم، با هم می خوریم.؛ کشته شویم با هم کشته می شویم؛ زندان برویم با هم می رویم. این که من وایستم گوشه ای تا رفیقم را بزنند، این رسم رفاقت نیست. رفیق با خودت یکی می شود. در مشکلات و در خوشی ها با خودت یکی است. البته این بدیهیست که مومن اگر بداند رفیقش ظلم کرده، از او دفاع نمی کند.

استاد محمد شجاعی

چرا هوسِ رفاقت با خداوند را نداریم؟

به این دلیل ما هوس رفاقت با خدا را نداریم که ذائقه ما ذائقه خرابی است. ما مثل آن روستایی هستیم که از دهات به شهر رفته بود و در بازار عطارها بوی عطر به مشامش خورد و بیهوش شد. این بنده خدا تا آن زمان، بوی عطر به مشامش نخورده بود. همیشه بوی پشکل و پهن بود. هر چه هم گلاب روی صورتش ریختند که حالش بهتر شود، بدتر می شد. تا این که زیرکی آمد و گفت: می دانم چاره کار چیست. یک ذره پهن برداشت جلوی بینی اش گرفت، این روستایی به هوش آمد.

چون ذائقه ی ما آلوده است، وقتی خدا می گوید با ما رفیق شو، اصلاً در ما تحریکی ایجاد نمی شود. اگر ما با یک مدیر کل، رئیس، وکیل، نماینده، رفیق شویم به ذائقه ما می چسبد. اما وقتی خدا ما را دعوت می کند به رفاقت و صمیمیت و رفت و آمد با خودش، تصمیمی نمی گیریم و هیچ قندی در دلمان آب نمی شود. برای این که ذائقه ما هوس رفاقت با خدا را ندارد. اگر می خواهیم برویم سمت خدا و امام زمان، چرتکه می اندازیم که آیا می ارزد بروم یا نروم؛ چقدر گیرم می آید.

استاد محمد شجاعی

ادامه »