امام صادق علیه‌السلام از نبی اکرم صلی‌الله‌علیه‌و آله و سلم نقل می کند و رسول خدا از قول خداوند می فرماید:

« مَن أهانَ لی وَلِیّا فَقَد أرصَدَ لِمُحارَبَتی. و ما تَقَرَّبَ إلَیَّ عَبدٌ بِشَیءٍ أحَبَّ إلَیَّ مِمَّا افتَرَضتُ عَلَیهِ، وإنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إلَیَّ بِالنّافِلَةِ حَتّى اُحِبَّهُ، فَإِذا أحبَبتُهُ كُنتُ سَمعَهُ الَّذی یَسمَعُ بِهِ، وبَصَرَهُ الَّذی یُبصِرُ بِهِ، ولِسانَهُ الَّذی یَنطِقُ بِهِ، ویَدَهُ الَّتی یَبطِشُ بِها، إن دَعانی أجَبتُهُ، وإن سَأَلَنی أعطَیتُهُ

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله: خداوند عز و جل فرمود: «هر كس یكى از دوستانم را خوار سازد، به پیكار من برخاسته است. هیچ بنده اى با چیزى محبوب تر در نزد من از آنچه بر او واجب ساخته ام، به من نزدیك نمى شود. بنده، با كارهاى مستحب به من نزدیك مى شود، تا آن جا كه او را دوست مى دارم. پس چون دوستش داشتم، گوش شنوایش، چشم بینایش، زبان گویایش و دست نیرومندش مى شوم . اگر مرا بخواند، پاسخش مى دهم و اگر از من بخواهد، به او مى بخشم».

استاد محمد شجاعی