یقظه = آرامش و قدرت در تحمل مصائب

قرآن کریم در توصیف کسانی که با نگاه جاودانه در تمام روابط و فعالیت‌های خود وارد می‌شوند اینگونه می‌فرماید: «و بشّرالمؤمنین، الّذین إذا اصابتهم مصیبه، قالوا إنّا لله و إنّا الیه راجعون» (سوره بقره آیه 156)

و به مؤمنان بشارت ده، همان کسانی که وقتی با مصیبتی رو به رو می‌شوند، می‌گویند، ما از خداییم و به سوی او باز می‌گردیم.

یادآوری جاودانگی، همان نگاهی است که قدرت لازم را برای رویارویی با مصائب در مؤمنان تولید می‌کند. اینکه روزی به آغوش اِله خود باز می‌گردند و دیگر اثری از این مشکلات باقی نخواهد ماند. برای این گروه هیچ امری به اندازه سلامت قلبشان مهم و با ارزش نیست، به گونه‌ای در هیچ شرایطی حاضر نیستند آن را با بیماری‌ها و گناهان اخلاقی (مثل کینه) آلوده سازند. آنان اساساً تنها دارایی خود را قلب خود می‌دانند و هوشیارانه برای حفظ سلامت آن می‌کوشند. آنان تمام مصائب خود را جزو دارایی‌های حقیقی خود دانسته و هرگز در آغوش خداوند، احساس نکبت و بدبختی نمی‌کنند. با همه انسان‌ها در صلح‌اند، و کینه و خشم و زودرنجی و … به آسانی به سراغ شان نمی‌آید. علی «علیه‌السلام» می‌فرمایند: «الیقظه نور؛ یقظه نور (قلب) است.»

تا وقتی که قلب انسان درگیر دنیاست و نفس او با هر عاملی، تحت فشار قرار می‌گیرد، در حقیقت، یقظه‌ای برای او حاصل نشده است و دینداری او نیز، تنها یک خواب و توهم است.

یقظه زمانی در انسان اتفاق می‌افتد که قلب او نور گرفته و از دغدغه‌های دنیا و فشارهای آن خالی گردد.

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت