اساساً موت و یاد موت، مثل یک آینه است تا انسان خودش را در این آینه نگاه کند.

«یاد مرگ» یکی از عوامل شادی و آرامش انسان است. اما کسانی که «خود حقیقی» و خانه ابدی شان را فراموش کرده و به تعبیر قرآن، «اثاقلتم الی الارض» یعنی روی زمین سنگین شده و صرفا راضی به حیات دنیا شده و از آخرت غافل شده اند، یاد موت آنها را غمگین می کند. در حالی که مرگ برای انسانی که با ایمان حقیقی زندگی کرده، این را حس می کند که موت یعنی آسایش یافتن از سختی ها و راحتی مدام، در کنار محبوب حقیقی یعنی خداوند تبارک و تعالی و خانواده آسمانی.

 آرزوی مرگ یک آینه است تا انسان تشخیص بدهد که در زندگی­اش تبهکار و مجرم بوده یا صالح بوده است.

کسی که آرزوی مرگ ندارد، یعنی خرابکاری زیاد کرده؛ برای همین، از آینده می ترسد. اما کسی که درست زندگی کرده؛ وقتی اسم مرگ می آید، یعنی وقتی اسم عروسی و تولدش می آید، آن هم به عالمی بینهایت شیرین­تر و زیباتر و کاملتر از اینجا، نه تنها مرگ برایش ترس آور و نگران کننده نیست، بلکه قطعاً قند هم در دلش آب می شود. پس با وجود چنین آینه ای، دیگر نیازی نیست کسی به ما بگوید درون شما چطوری است و شما چه شکلی هستید. این آینه به قدر کافی شفاف و قدرتمند هست که با نگاه کردن در آن می فهمیم که چه کرده‌ایم و عمر ما چگونه گذشته است.

استاد محمد شجاعی/منازل الاخره