قال امیرالمؤمنین، علی (علیه‌السلام):

«اُوصِیكُم بذِكرِ المَوتِ، و إقلالِ الغَفلَةِ عَنهُ، و كیفَ غَفلَتُكُم عمّا لیسَ یُغفِلُكم؛ توصیه می‌کنم شما را به یاد مرگ و کم کردن غفلت از آن. شما چگونه غافلید از چیزی که هرگز از شما غافل نیست.»

برای انسانی که بخش فوق عقلانی او بر سایر بخش‌هایش حاکم است، مهمترین دغدغه زندگی‌اش، لحظه وفات اوست و این دغدغه او را به سمت آماده شدن برای این لحظه سوق می‌دهد. انجام واجبات و ترک محرمات در حوزه رساله‌ای که از ائمه بر جای مانده است، اولین قدم برای کسب آمادگی جهت یک تولد سالم است. رساله، مجموعه‌ای از حدود ریاضیِ حرکت به سوی تولد سالم است و سهل‌انگاری و بی‌توجهی در رعایت این حدود، در حقیقت، تجاوز به حدود الهی می‌باشد.

سفارش اکید ائمه، پرهیز از غفلت نسبت به مسئله معاد است. حتی قرآن ریشه قدرت‌یابی روح را در انسان‌ها بخصوص در انبیاء، در توجه به معاد می‌داند. چنین توجهی، نفس انسان را سرشار از شادی و آرامش نموده و او را مشتاقِ لحظه تولدش به برزخ می‌کند. امّا فراموش نکنیم که قلبی که سرشار از آلودگی‌ها و بیماری‌های گوناگون است، توان جذبِ بی‌نهایت پروردگار را در لحظه تولد به آخرت نداشته و نمی‌تواند از شرایطِ بهشت بهره‌برداری نماید.

خوب است بدانیم که حضرت عزرائیل (علیه‌السلام)، با شکل حقیقی باطن ما به سراغمان می‌آیند، بنابراین هر چه نفس انسان زیباتر و آماده‌تر باشد، با فرشته مرگِ زیباتری ملاقات می‌کند.

همه ما به سرعت در حال حرکت به سوی لحظه باشکوه تولدمان پیش می‌رویم. اما آنچه که در این میان حائز اهمیت است، میزان تلاشی است که ما برای آماده شدن جهت چنین لحظه‌ای از خود به نمایش می‌گذاریم. اعتماد به خداوند سبب می‌شود که انسان از هیچ عمل صالح و هیچ خیری فروگذار ننموده و با اتکاء به الله، این مسیر را طی نماید.

استاد محمد شجاعی/بحث غفلت