کسی که در حیات حیوانی مانده، به حیات طیبه نایل نمی شود
یک مرحله از حیاتِ انسان، مرحله ­ای است که انسان می‌تواند بدون هدایت آن حیات را داشته باشد و آن عبارت است از «حیات حیوانی». مثل حیوانات که این حیات را دارند، یا مثل انسان‌هایی که اهل دین و اهل اجابت امر خدا و رسول نیستند و حیات هم دارند. ولی در آیه­‌ی 29 سوره انفال:«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما یُحْیِیكُمْ = اجابت کنید خدا و رسول را هنگامی که شما را دعوت می‌کنند به چیزی که آن چیز به شما حیات می‌دهد». یک نوع حیات خاصی ذکر شده که حیات انسانی است و فقط زیر نظر خدا و رسول به انسان داده می‌شود و هر کسی هم موفق به داشتن این حیات نخواهد شد. فقط یک عده هستند که این حیات را به معنای حقیقی خودش می‌پذیرند.

آن عده‌ای که نمی‌خواهند این حیات را داشته باشند، مصداق آیه «وَالْعَصْرِإِنَّ الْإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ= سوگند به عصر، كه واقعا انسان دستخوش زیان است» هستند. یعنی اصل سرمایه شان را از دست می‌دهند. مگر کسانی که واقعاً ایمان بیاورند و اهل عمل صالح باشند. یعنی دقیقاً منطبق بر وحی و دستورات خداوند و پیامبر و رهبران الهی زندگی شان را اداره کنند. این حیات، همان حیات طیبه است که قرآن هر کسی را حامل این حیات نمی‌داند. خداوند انسان و مسلمانی را خارج از خسران می‌داند که مؤمن باشد. مسلمانی که مؤمن نباشد فایده ندارد

استاد محمد شجاعی