پازل زیبای اندیشه دینی

ما چه چیزهایی رو می تونیم با چشمامون ببینیم ؟ چیزایی که نور به اونا می خوره و بازتاب نور از اونا به چشم ما می رسه .

آیا همه چیز این طوریه ؟ آیا هر چیزی که وجود داره به وسیله نور ، قابل دیدن میشه ؟ خیلی چیزا هستن که بدن ندارن و اصلاً جسمی ندارن تا با نور دیده بشن ؛ مثل هوا ، صداها ، امواج تلویزیون و خیلی چیزای زنده که دیده نمی شن ؛ مثل فرشته ها و روح انسان ها .
می دونی چه نیرویی باعث میشه که یک سیب وقتی از درخت جدا میشه روی زمین بیفته ؟
نیروی جاذبه
درسته ؛ اما یه سؤال : آیا ما می تونیم نیروی جاذبه رو ببینیم ؟ همون نیرویی که ما رو روی سطح زمین ، محکم نگه داشته و اگر نبود ، ما به فضا پرتاب میشدیم ؟ نه
درست مثل آهن ربا که چیزای آهنی رو با نیرویی به سمت خودش جذب می کنه و ما اون نیرو رو با چشم نمی بینیم . حتماً اینو میدونی که از نظر علمی ، هر کاری که در عالم انجام میشه ، با انرژی انجام میشه .
بله می‌دونم . آیا ما می تونیم انرژی رو که وجودش برای همه کارها لازمه ، با چشمامون ببینیم ؟
نه
یه مطلب دیگه ؛ هر چی در عالم هست ، براساس قانون و علم به وجود اومده و کار می کنه ؛ مثلاً هر دونه گندم که ده ها دونه گندم تولید می کنه ، مطابق ژن های درونش که همگی پیام های علمی هستن ، این کار رو انجام میده و یا حرکت ماه به دور زمین یا زمین به دور خورشید ، همگی براساس قوانین دقیق ریاضی صورت می گیره ؛ اما سؤال این جاست که آیا ما علم و یا قانون رو می تونیم با چشمامون ببینیم ؟ البته که نه
پس از اونجا که نور ، تنها عامل دید شدن اجسامه ، توقع بجایی نیست که بخواهیم با چشم ( چشمی که تنها به کمک نور می تونه ببینه ) هر چیزی رو ببینیم ، بلکه ما از روی نشونه و علامت هر چیزی می تونیم به وجودش پی ببریم . اصلاً اینکه آدم توقع داشته باشه که هر چیزی رو با چشماش ببینه تا به وجودش پی ببره ، توقع بی جاییه ، مثل اینکه کسی بخواد با چشم ، صداها و بوها رو ببینه تا اونا رو بفهمه !
برای شناخت هر چیزی ، #ابزار مخصوص خودش وجود داره ؛ برای صداها - گوش و برای بوها - بینی و … و برای شناخت چیزایی که دیده نمیشن ، مثل مهربونی و خوبی دیگران ( مثل خدا ) ، باید به نشونه ها ، کارها و رفتارهاشون نگاه کرد ؛ یعنی باید با عقل و فکر و از روی نشونه هاشون به اونا پی برد . به این نکته هم دقت کن که دیده نشدن ، دلیلِ بر نبودن نیست .

⭕منبع: شصت پرسش اعتقادی ، سید رضا طباطبایی ، ص۲۷ و ۲۸