مقصد اين است که از طريق زيارت عاشورا شرايط تماس با مقام امام حسين(ع) براي ما برقرار شود، مانند نماز. شما در نماز الفاظ و معاني را واسطه می گيريد تا از آن طريق، جانتان به قرب الهی دست يابد.

در ابتدای سوره‌ی حمد، وصف پروردگار را به قلبت القاء میکنی که همه‌ی حمد‌ها، حمدِ کمالاتِ خداست، زيرا همه‌ی کمال‌ها از او صادر شده است. سپس اظهار میداری «اَلرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ»؛ تا مقام اُلُوهِيت خداوند را در تجلي اسماء «رحمان» و «رحيم» در قلب استوار کنی و بعد اظهار مقام بندگی و پرستش و اُنس با پروردگار خود را در ميان می گذاريد و در انتها شروع مي‌کنيد به ارائه‌ی نيازها.

در زيارت عاشورا هم همين کار را می کنی. اول به مقام اباعبدالله(ع) سلام می فرستی و قلب را متوجه مقام سراسر کمال آن حضرت می کنيد، که وارث پيامبر(ص) و فرزند علي(ع) و فاطمه(س) است و ادامه‌ی آن فرهنگ میباشد.

و بعد اظهار ارادت میکنيد که مصيبت شما، مصيبت ماست، آن‌هايی که با شما مقابله کردند مورد تنفّر ما هستند و دوستی شما سرمايه‌ی ماست. و سپس در خواست‌هايتان را مطرح می نمائيد و مقام مَعيت با آن‌ها را طلب می کنيد و مقام محمود را می خواهيد.

كتاب زيارت عاشورا
استاد اصغر طاهرزاده