⚠️واي بر ما اگر 

↙️اهداف حضرت را در كربلا نشناسيم و
↙️از استفاده لازم محروم گرديم
↙️كه چه محروميت بزرگي است،
محروميت از زندگي با كربلا.

?حضرت اباعبدالله در اوّلين برخورد با حرّ مي‌گويد:
« اگر مي‌خواهي برمي‌گرديم»،

✅ اين بدين معني است كه حضرت نمي‌خواهد بگذارد مأموريتش يك ذرّه از آن عواطف انساني به خشونت بي‌جا و عصبيّت جنگجويانه مبدّل شود،
⬅️ و در نتيجه؛ شجاعت صحنة كربلا از عشق و عاطفه خالي گردد و
⬅️ آرايشي را كه امام حسين مأمور نمايش آن است به هم بخورد و چيز ديگري از كار درآيد.

❇️حضرت اباعبدالله(ع)به اهل خيام وصيت مي‌كند كه بعد از من كاري نكنيد
كه ?عزّت شما? ضربه بخورد.

? لذا قافلة اسراء حتّي يك كلمه هم در جهت خودشان از دشمن چيزي نخواستند،
? اگر آن‌ها را از آفتاب مي‌بردند، نمي‌گفتند ما را از سايه ببريد،
?دستشان را جلوي صورتشان مي‌گرفتند، يعني از اعضاي خودشان براي خودشان كمك مي‌گرفتند
?ولي يك درخواست شخصي كه موجب حقارت آن‌ها بشود، نكردند.

✴️آن عاطفه‌ها، آن شجاعت‌ها، آن حماسه‌ها و آن عزّت‌ها و اسارت‌ها، همه‌و‌همه يك صحنة كاملي مي‌شود كه بايد
↩️قلب‌ها و روح‌ها را متوجّه آن نمود و
↩️ لحظه‌اي از آن غافل نگشت و
↩️ دائم بعد از هر نمازي سلام داد كه: «اَلسَّلامُ‌عَلَيْكَ يا اباعَبْدِالله»؛

⏪چراكه اين كار يك جهت‌دهي عميق و منطقي است به روح انسان كه بالأخره بايد يك جهتي را براي خود بپذيرد.

❌منبع:کتاب نگرشی به کربلا باچشم عقل وعاطفه