پازل زیبای اندیشه دینی

?در گذشته اکثر جلسات عزاداري، همراه با معارف اسلامي و طرح مباحث عميق ديني بوده و دسته هاي عزاداري بيشتر در روزهاي تاسوعا و عاشورا تشکيل مي شده است.

?البته به سر و سينه زدن در سوگ امام حسين(ع) کار عاشقان امام است، چرا که «در دل دوست به هر حيله رهي بايد کرد.» بايد هرکاري که نشانه ي ارادت به اين خاندان است و در شرع بدان توصيه شده است را انجام داد ولي نبايد فقط به ظاهر بسنده کرد.

?نبايد غلبه با دسته و سينه و زنجير و شام و ناهار باشد و حضور در جلسات عزاداري جهت فهم معارف دين مورد غفلت قرار گيرد. عموماً جلسه ي عزاداري اباعبدالله(ع) صبح ها برگزار مي شد.

?چون در صبح هم مردم آمادگي بيشتري جهت تدبّر در واقعه ي کربلا دارند و هم زمان آن طوري است که يک حال و هواي ديگري را همراه خود مي آورد و روح انسان جهت تأثير پذيري، آمادگي بيشتري دارد. مؤمنين شب ها زود مي خوابند تا نيمه شب بيدار شوند. لذا توصيه مي کنم مجالس عزاداري که صبح ها برپا مي شود را فراموش نکنيد و نگذاريد از دستتان برود.

?به هر صورت تأکيد همه ي ما بايد اين باشد که عزاداري براي سيدالشهداء(ع) در حدّ ظاهرِ صِرف متوقف نشود. زيرا مقصد اين بود که شيعيان در جلسه ي عزاداري امام حسين(ع) شرکت کنند تا سيرِ روحاني و يگانگي با روح آن حضرت برايشان واقع شود. و مدّاحان هم لازم است با توجه به چنين مقصد و مقصودي، مرثيه بخوانند تا در برقراري آن سِير، کمک کنند. به طوري که در کنار معرفت به مقام امام، عاطفه هم به حرکت در آيد و شعله ور شود تا سير ما با سرعت بيشتر محقق گردد. زيرا خودِ آن ها خواسته اند تمام تلاش اين باشد که در جلسه ي عزاداري آن حضرت، سير روحاني به سوي مقام عرشي اهل البيت(ع) به بهترين نحو انجام گيرد و ارادت به آن خانواده که در جان ما نهفته است به فعليت در آيد.
?در تاريخ آمده است که ائمه(ع) از مداحاني مثل کُمِيتِ اَسَدي يا دِعْبَلِ خُزائي مي خواستند که با اشعار خود مصائب عاشورا را ذکر کنند و افراد را به عمق آن حادثه بکشانند و خودِ ائمه(ع) در آن شرايط آنقدر گريه مي کردند که بي تاب مي شدند.

?ملاحظه بفرمائيد در اين مرثيه خواني ها بيشتر فکر و سير و اشک بوده و کمتر دسته و زنجير و شام و ناهار. اگر مدّاح پرسوزي ما را بدون هيچ حرف اضافي وارد مصائب کربلا کند، به راحتي اشکمان جاري مي شود. وقتي انسان روح را متوجّه مقام امام بکند و کمي در آن سير کند دل بي تاب مي شود.

?منبع:کتاب سلوک ذیل شخصیت امام خمینی