در پایان زیارت عاشورا باید بفهمیم که از این زیارت چه چیزی حاصل ما شده و چقدر در ما دارایی ایجاد کرده است. برای کسب این دارایی، سجده ی خاصی می کنیم. همان سجده که بعد از پایان گفتگوهای عاشقانه و صمیمی با سیدالشهدا (علیه السلام) به وسیله آن، به بارگاه خدا راه پیدا می کنیم؛ این سجده حاوی رمزی است به نام «قدم صدق» که آن را در حال سجده، از خدا درخواست می کنیم.
اگر عالی ترین دغدغه ها و مقاماتی که در زیارت عاشورا هست، بخوبی معرفی شود، انسان در گفگوبا سیداشهداء همین دغدغه ها را مطرح می کند و همین مقامات را از خدا می خواهد. سپس باید بداند که دسترسی به این مقامات با «قدم صدق» یعنی صداقت داشتن ممکن است.

برای همین اگر به محتوای این زیارت توجه کنیم و بخواهیم واقعاً از آن استفاد کنیم و زیارت عاشورا به جای «دانایی»، «دارایی» ما بشود باید از دروغگو بودن و دروغگویی خارج شویم و به مقام عالی راستگو بودن و راستگوئی برسیم.

یعنی دائماً بر میزان صدق مان در رفاقت، دلدادگی و دوستی اضافه کنیم. رمزی که در سجده آخر زیارت عاشورا نهفته، همین است به «مقام صدق» یعنی راستگویی برسیم.

این مقام است که اگر از مرحله زبان عبور کند و برایمان قلبی شود،به سید الشهدا نزدیک شده ایم و از حیوانیت و طبیعت گرایی خارج شده ایم و به مقام نورانی حیات طبیه انسانی می رسیم.

حجت الاسلام والمسلمین استاد محمد شجاعی/سایت منتظران منجی