وقتي خواستيم به دستور رسول خدا(ص) عمل کنيم و از پرحرفي خود را نجات دهيم و قلب را از تحرک خيالات آزاد کنيم بايد دست به دامان امام صادق(ع) شويم و راه کار اين مرحله را از آن حضرت بگيريم که مي فرمايند:
«فَاجْعَل قَلْبَكَ قِبْلَةً لِلِسانِك، لا تُحَرِّكْهُ إلّا بِاِشارَةِ الْقَلْبِ و مُوافِقَةِ الْعَقْلِ وَ رِضَی الْإيمان»
قلبت را قبله ي زبانت قرار بده، زبان را به حرکت در نياور مگر به اشاره ي قلب و موافقت عقل و رضايت ايمان.
با رعايت دستورالعمل فوق مسلم انسان از ساحت عالم کثرت به عالم وحدت سير مي کند. مي فرمايد حالا که انسان مي خواهد حرف بزند قبل از سخن گفتنْ قلب را در جلوي خود داشته باشد، اگر قلب اجازه داد و آن سخن را مزاحم حضورش در عوالم غيب نديد و علاوه بر آن، آن سخن عاقلانه بود و مخالف دستورات شرع نبود، آن را بگويد.
وقتي انسان تلاش کرد خود را در محضر حق ببرد و در آن عالَم مستقر شد، زبان بايد آزاد نباشد، همين که مي خواهيد سخن بگوييد در منظر خود، به قلب بنگريد

اگر آن سخن شما را از «حال» و حضور خارج مي کند خود را کنترل کنيد، چون گفتن آن سخن همان و از جا کنده شدنِ قلب همان

چگونگی فعلیت یافتن باورهای دینی/استادطاهرزاده