امام صادق (علیه السلام ) می فرمایند: تا جایی که می توانید زیاد یاد خدا کنید؛ در هر ساعت از شب و روز. که خداوند امر کرده اند به اینکه زیاد یادش کنید.

برای یاد خدا می توانیم از اوقات مرده استفاده کرد. مثل: زمان خوابیدن، در مسیر ها ، در اتومبیل و … اکثراٌ از فرصت ها بهره ی لازم را برای ذکر و یاد خدا را نمی بریم ، چون به اهمیت آن واقف نیستیم و حریف قوه ی خیال مان نیستیم، بی دقتی و سهل انگاری می کنم . برای تسلط می بایست مسیری را طی کرده و مبارزه کرد. برای مؤانست و مجالست خداوند تبارک و تعالی باید متحمل زحمت شویم، چرا که این کار، کاری پر ارزش است. و از طرفی، توفیق مجالست با خداوند، نصیب هر کسی نمی شود. انسان باید تلاش کند و شرایط را بسازد. اگر کسی می خواهد رشد کند باید با خودش درگیر شود و این ریاضت را تحمل کند و حریف ذهن و خیالش شود، و آن را کنترل کند. اوائل ممکن است سخت و همراه با خطا باشد. ولی به مرور راحت می شود، چون کم کم قدرت پیدا می کند.

گام اول

اولین مرحله راه انداختن زبان است. بااذکار زبانی، زبان را تربیت کنید که بتواند در همه ی شرایط ذکر بگوید، بعد تمر کز بگیرید، تمرین کنیدکه فکر را کنترل کنید و با حضور قلب ذکر بگویید. هر گاه انسان در نظر داشته باشد که همنشین خداوند و در محضر خدا وند و معصومین (علیهم السلام ) و فرشته ها است؛کمکش می کند به این که انسان ذکر را با حضور قلب و بسیار شیرین شروع کند . بعد آرام آرام کامش شیرین می شود . بعد انس ایجاد می شود . که انسان از مؤانست با خدا لذت برد ، دوست دارد دوباره به آن لذت برسد، لذا وقتی انس صورت می گیرد ،اگر ما هم غافل شویم، خداوند غافل نیست و خدا و فرشته ها ما را تکان داده و یاد آوری می کند. یک راهکار برای راه انداختن زبان، گرفتن تسبیح در دست است و یا از حرکات دست و انگشتان استفاده شود. بعد هم حضور قلب آرام آرام با تمرین پیدا می شود. از مصادیق ذکر کثیر این است که حداقل روزانه صد مرتبه خدا را با حضور قلب یاد کنیم.

استاد محمد شجاعی/بحث یاد خدا