اظهار دوستی یک وظیفه است و ما علاوه بر آن، باید حقیقت دوستی و محبت را در یکدیگر، تحقق ببخشیم. دوستی جزء خصوصیات اهل بهشت است و یکی از اسامی بهشت، دارالسلام است. خداوند در قرآن فرموده: «لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا

نه آن جا هیچ حرفی لغو و بیهوده می شنوند و نه به یک دیگر گناهی نسبت می دهند. هیچ جز سلام و تحیّت و احترام، هم نگویند و نشنوند.» سلام گفتن و سلام شنیدن، گل گفتن و گل شنیدن، لبخند به لب داشتن، مهرورزی نسبت به همدیگر و با صفا بودن، جزء خصوصیات بهشتیان است.

یک شب، شهید سیفی که یکی از رفقای شهیدم هست را در خواب دیدم. خدا رحمتش کند، خیلی شیرین و با صفا بود. او با رفقا و بچه های محل، سر سفره ای دراز در بهشت، رو در روی همدیگر نشسته بودند. بهشت جای این گونه آدم ها است. کسانی که در دنیا اهل صفا هستند و در دل شان غل و غش ندارند. اهل گرفتگی، حسادت، دلخوری، رنجیدن، رنجاندن و این چیز ها نیستند. به هیچ وجه سوختنی و آتش گرفتنی نیستند. وقتی شیطان حمله می کند که بین او و کس دیگر را به هم بزند، هر چه کبریت می زند، می بیند که نمی سوزد.

تحریک می کند که فحش بدهد یا چیزی را بشکند، دستش را بلند کند، در را محکم به هم بزند، حرفی بزند، ولی می بینید او آتش گرفتنی نیست. اگر در خودمان این خصوصیت را ایجاد کنیم، یعنی بوی بهشت می آید. اگر با همدیگر رفیق باشیم و صفا کنیم، می فهمیم که روابط بهشتی برقرار است و بین ما غل و غش و فاصله نیست. در دل مان گرفتگی و تاریکی نیست. در دل مان صفا و صمیمیت و دوست داشتن هست. خدمتگزاری برای همدیگر و دور هم گردیدن است. ادعا کافی نیست، باید بوی بهشت بیاید. این که بگوییم: روابط مان خیلی خوب است، ولی بعدش به روی هم شمشیر بکشیم، نمی شود.

استاد محمد شجاعی/شرح زیارت عاشورا