پازل زیبای اندیشه دینی

طبق آیه ی شریفه ی«فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یَرَهُ= هرکس ذره ای عمل خیر انجام دهد، آن را می بیند و هرکس ذره ای عمل بد انجام دهد آن را می بیند»3.  اگر ذره ای خوبی یا بدی با خودت ببری، به خودت بر می گردد و شرایط زیستی بهشت آن را نشات  می دهد. در دنیا هم همین طور است، در رحم مادر خیر و شر ظهور پیدا می کند و وقتی جنین بیمار متولد می شود درد و ناتوانی به خودش بر می گردد.

اما «حسادت»، یک بیماری مثل شکستگی دست و پا، یرقان و سرماخوردگی نیست که ظرف یک مدت کوتاهی درمان شود؛ بلکه نوعی سرطان است که سال ها شخص را درگیر می کند.

«حسود» بر وزن صفت مشبهه ی «فعول» است. یعنی کسی که دائماً از او حسادت تراوش می کند و اساساً تحمل رشد و پیشرفت مادی و معنوی دیگران را ندارد؛ بنابراین کسی که یک بار مرتکب گناه حسادت می شود، حسود نیست؛ همانگونه که فرد بخیل با یک بار بخشش،  بخشنده  نمی شود.

حضرت علی (علیه السلام) در این باره می فرمایند: «اَلحَسُودُ لا یَبرَأُ= حسود درمان نمی شود». منظور کسی است که تصمیمی برای خوب شدن ندارد. سرطان حسادت، در تمام وجودش ریشه دوانده است و درماش سخت است. اگر نتواند با آتش حسادت مبارزه کند و با ریاضت مهربانی و خیر خواهی ریشه ی حسادتش را بسوزاند، درمان نخواهد شد، مگر با آتش جهنم.

 حضرت می فرمایند: «الحَسودُ کَثیرُ الحَسَرات مُتَضاعَفُ السَیِّئات= حسود پر حسرت است و گناهانش مضاعف». یعنی حسرتهایش آن قدر زیاد است که دائما در حال سوختن، ذوب شدن است. دائما در فشارهای روحی از ناحیه ی خودش است. چون نگاهش به خودش اشتباه است.

ادامه بحث در پست های بعدی در موضوع حسادت