توجه انسان در نماز بايد به جانانش باشد و با توجه به جانانش که در عمق جان و فطرت اوست، اذکار نماز را به زبان آورد. خدا همه جا هست ولي در عمق جان انسان ظهور خاص دارد و هر چه انسان از حجاب ها و توجه به غير بگذرد، به او نزديك تر مي شود.
اگر انسان محدوديت ها را رها كند، به «مطلق» نظر مي كند، ميز و صندلي و پست و مقام و دنيا، امور محدودي هستند كه اگر انسان طالب آن ها شود «روحش» محدود مي گردد، اما «مطلق» يعني آن كه فقط «هست» و هيچ گونه محدوديتي ندارد. دين آمده است تا انسان را از محدوديت ها و فشارهاي روحيِ ناشي از آن آزاد كند، و اين كار را از طريق وصل كردن انسان به خداي مطلق انجام مي دهد. كسي كه دنيا طلب شود به دنيا محدود مي گردد و تا ابد در فشارهاي «روحي» است، پس از دنيا در برزخ و قيامت اين فشار روحي بيشتر هم مي شود، چون «روح» هميشه «هست» و هرگز نمي ميرد ولي به چيزي تعلق يافته که حالا در نزدش نيست. تنها كسي مي تواند از فشارهاي روحي آزاد شود كه به خدا وصل شود و معني دينداري هم همين است و دستورات شريعت براي محکم شدن اتصال فطرت يا عمق جان است با خدا

#آشتی_با_خدا
#استادطاهرزاده