زيارت عاشورا يعنی اين که با حضور قلب، به حسين(ع) دل بدهی و از خدا نور بگيری. ائمه‌ي ما حتي با زيارت امام حسين(ع) بر عالَم مادّه حکومت می‌کردند. مثلاً اگر می‌خواستند بدون طی کردن مسافت‌های عادی بروند قبر رسول‌الله(ص) را زيارت کنند، اول قصد زيارت اباعبدالله الحسين(ع) را می‌کردند و از اين طريق طِي‌الارضِ‌شان شروع می‌شد و بعد از زيارت قبر آن حضرت به زيارت قبر پيامبر(ص) می‌رفتند.

امام کاظم(ع) در بغداد در زندان هستند، علي بْنِ مُسَيّب هَمْدانی را با حضرت گرفته‌اند و زنداني کرده‌اند. چون مدّت حبس به درازا می‌کشد، علی بن مسيب از دوری خانواده‌اش دلتنگ می‌شود. حضرت می‌فرمايند: برو غسل کن. چرا اول غسل کند؟ چون بالأخره «شستشويی کن و آنگه به خرابات خرام»، طهارت ظاهر، مقدمه‌ی طهارت باطن است. غسل می‌کند و می‌آيد. حضرت می‌فرمايند: چشم بر هم بگذار، سپس فرمودند: چشمت را باز کن. علي بن مسيب می‌گويد: ‌چون چشمانم را گشودم خود را در کنار قبر امام حسين(ع) يافتم و پس از آن با امام کاظم(ع) کنار مرقد مقدس امام حسين(ع) نماز می‌گزارند و زيارت می‌کنند. سپس امام فرمودند: چشمان خود را بر هم بگذار، وقتی مجدداً به امر ايشان چشمانم را باز کردم خود را نزد قبرِ پيامبر(ص) ديدم. امام فرمودند: اين قبر، قبر پيامبر(ص) است. پس به نزد خانواده‌ات برو تجديد ديدار کن و به همين جا برگرد. وقتي بر می‌گردد دوباره می‌فرمايند: چشم بر هم بگذار و پس از آن که چشم خود را می‌گشايد، خود را با آن حضرت در زندان بغداددید.

 علی بن مسيّبب دلش برای خانواده‌اش تنگ شده است و خانواده‌اش هم در مدينه ساکن هستند و مقصد هم مدينه است، ولی بايد از کربلا گذشت و ابتدا بايد بر حسين(ع) نظر کرد. يعني دريچه‌ی ورود به عوالم غيب، نظر بر اباعبدالله(ع) است.
با توجه به نکته‌ي فوق، عشق پيامبر و فاطمه(س) بر امام حسين(ع) را معنی کنيد و ببينيد آن بزرگواران در حسين(ع) چه می‌ديدند؟ بدون ‌شک اسراری فوق الفاظ در مسئله‌ی زيارت امام حسين(ع) پنهان است. اگر ملاحظه کنيد می‌بينيد اکثر عبادات با زيارت امام حسين(ع) شروع می‌شود. به عنوان نمونه: عبادت شب قدر را ملاحظه کنيد، اول زيارت امام حسين(ع) است و پس از آن عبادات گرانقدر ديگری که در شب قدر توصيه شده است.
در ادامه‌ی زيارت عاشورا اظهار می‌داريد:

{بَرِئْتُ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَيْكُمْ مِنْهُمْ وَ أَتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ ثُمَّ إِلَيْكُمْ بِمُوَالاتِكُمْ وَ مُوَالاةِ وَلِيِّكُمْ}
ای اباعبدالله! من با دوری از فرهنگی که ظلم به شما را روا داشت، به سوی خدا و به سوی شما خاندان نظر می‌کنم و با مودّت و محبّت به شما و دوستان شما قرب الهی را می‌جويم. يعنی شما دريچه‌های ارتباط با حق هستيد.

منبع:کتاب زیارت عاشورا

استاد اصغر طاهرزاده