اصل ما خداست و برای زیارت باید هزینه کنیم. ممکن است پولی برای زیارت از انسان بگیرند. ولی وقتی به زیارت می رویم، به انسانی تبدیل می شویم که هزار مرتبه برای دشمن خطرناک تر شده و به آن ها بیشتر ضربه می زنیم.

چرا ائمه (علیهم السلام) این همه اصرار به زیارت کرده اند؟ مگر آنها نمی دانستند که ممکن است پولش به جیب ظالمین برود؟ من معشوقم را می خواهم ببینم. کدام مرجع تقلید می گوید: تو حق نداری بروی و بچه ات را در کشور دیگر ببینی و دلت از تنگی در بیاید. اگر بچه ات بیماری داشته باشد و می بایست در کشور اروپایی عمل شود، پول خرج نمی کنی و با خودت می گویی: چون پولش در جیب اروپایی ها می رود، نمی روم؟ اگر این طور است، پس چرا مراجع تقلید و اولیای خدا، برای درمان بیماری به اروپا می روند؟ مگر پولش به جیب ظالمین نمی رود؟

زیارت غذای روح انسان است. نمی شود به یک نفر گفت: غذا نخور، ممکن است فلانی سوء استفاده کند. در یک جاهایی رهبر انقلاب که ولی امر کل مسلمانان جهان هستند، به خاطر مصالح اصل اسلام، حرمت می دهد و می گوید: رفتن به فلان جا بر کل مسلمانان حرام است. تمام است و حق نداریم به آن جا برویم. این یک بحث دیگر و فتوای کل و حکم الهی است. پیامبر خدا هم ده سال در مدینه بودند و اجازه ندادند، مسلمانان به مکه بروند، از این فراق ها قبلًا نیز بوده است.

پس نگوییم زیارت یعنی چه؟ زیارت یعنی خستگی در کردن و رفع دلتنگی! شما کاروانی به راه می اندازید و تعدادی را با اتوبوس به مشهد می برید. این انسان ها فطرت گرا و مؤمن هستند. اگر مشهد نروند، می پوسند. اگر شما تصمیم بگیرید که نماز نخوانید، دیوانه می شوید. یعنی اصلاً از امثال شما بر نمی آید که به حرم نروید. مگر می شود انسان زیارت معشوقش نرود؟ مظاهر عشق، زن و مرد هستند که عاشق همدیگرند. اگر با هم کتک کاری و دعوا کنند، یک هفته که همدیگر را نبیند، می گویند: بی خیال دعوا و دوباره با هم زندگی می کنند.

استاد محمد شجاعی/سایت منتظران منجی