امام به ندرت می خندید و همیشه به جای خنده بلند، تبسم می کرد؛ چون خنده بلند و قهقهه، کراهت دارد.

یک روز علی (نوه امام) دلش نمی خواست پیش امام بماند.
امام به او گفت: علی جان! بیا حالا یک بوسی به من بده و بعد برو.

علی گفت: امروز بوسم تلخ است. امام هم خنده اش گرفت و خیلی زیبا خندید و گفت: خوب ببرش.

منبع:برداشت هایی از سیره امام خمینی، ج1، ص 18.