یکی از مهارت‌هایی که تسلط بر آن، لازمه شخصیتِ هر انسان عاقلی می‌باشد، توانایی افتراقِ اموری است که ارزشِ تغافل دارند از اموری که اساساً غفلت نمودن از آنها حیاتِ انسانی او را به خطر می‌اندازند.

در زندگی همه ما، اموری وجود دارند که پرداختن به آنها، موانعی بزرگ در مسیر رشد انسانی محسوب می‌گردند، و از سویی اموری دیگری نیز در جریانات زندگی ما جاری‌اند که غفلت از آن‌ها، ما را از مصالحِ ابدی‌مان باز می‌دارند. توانایی شناسایی این دو دسته از امورات، از مهارت‌های لازم در مسیر حرکت به سوی الله است.

توجه بسیار به شئوناتی که جاودانه نمی‌باشند (شئونات جمادی، گیاهی، حیوانی) مسبّب اصلی غفلت از شئونات جاودانه است. حتی شئونات عقلی نیز اگر هدفِ اصلی انسان واقع گردند، او را از رشد فوق عقلانی باز می‌دارند.

گاهی شهوت‌های علمی (عقلی) ممکن است انسان را از شهوت‌های طبیعی دور نمایند. اما به همان مقدار او را از مباحث فوق عقلانی باز داشته و مانع رشد انسانی او می‌گردند.
استاد محمد شجاعی/بحث غفلت