از پيامبر(ص) روايت داريم:

«لِكُلِّ شَيْءٍ بَابٌ وَ بَابُ العِبَادَةِ الصَّوم» يعني هر چيزي را دري است و دريچه عبادت روزه است. پس تا كسي وارد روزه داري نشود، به حال و حالت عبادت وارد نشده است. چون عالَم عبادت، عالَم خاصي است كه با فكر و مطالعه به دست نمي آيد.

اين روايت مي خواهد بفرمايد: تو را با شكم سير به باغ عبادت راه نمي دهند. وقتي حالت عبادت در انسان به وجود آمد، احساس مي كند در مركز هستي جاي دارد، تمام حرص ها و اضطراب ها از قلب او زدوده مي شود، به اصل خود كه بندگي خدا است برمي گردد. پس بايد متوجه شد روزه وسيلة ورود به عالم عبادت است و به تبعِ روزه است كه ساير عباداتِ ما حالت و روح عبادت به خود مي گيرد.
ملاحظه كرده ايد اگر در هنگام سحر، زياد غذا بخوريد، درست نتيجه عكس مي گيريد، خوابتان زياد مي شود، ذهنتان آن تيزي را كه حاصل روزه است به دست نمي آورد و خلاصه از نتايج روزه محروم مي شويد! به ما گفتند روزه بگيريد تا به شما ثابت شود با گرسنگي مي توانيد توانا و محكم شويد، البته شرطش اين است كه به خود القاء نكنيد كه چون روزه گرفته ام ضعيف شده ام، بلكه اگر دقت كنيد متوجه مي شويد بيش از گرسنگي، پرخوري علت ضعف و سستي است.

برشی از کتاب روزه دریچه ای به عالم معنا