در جلسه قبل به فرمایشی از امام سجاد (علیه السلام) اشاره کردیم که به دلیل اهمیّت این روایت، بیشتر به آن می پردازیم. ایشان فرمودند: «به دنبال چیزی که خلق نشده نروید، سؤال کردند چگونه می ­شود دنبال چیزی که خلق نشده برویم؟ فرمودند: آسایش برای اهل دنیا آفریده نشده و فقط برای اهل بهشت و در بهشت است».

فطرت انسان بی ­نهایت طلب است و ماهیت دنیا محدود؛ آسایش در دنیا مانند آب شور است، شاید برای مدت زمان کوتاهی سیراب کند ولی تشنگی بیشتری در پسِ این سیراب شدنِ موقت است. آسایش دنیا در نظر اول ارضاء کننده است امّا بی­ نهایت طلبی انسان باعث کوتاه شدن زمان رضایتمندی و بیشتر شدن طمع انسان می­ شود. و بُعد دیگر آن، اثر مخرب آسایش در دنیاست. به عنوان مثال اگر یک شخص بخواهد در شهوت خوردن به کمال برسد، با ارضای این شهوت، بدن نابود خواهد شد. این مثال را می ­توان به بقیه نعمت­ ها نیز تعمیم داد. بیشتر شدن نعمت ­های دنیا باعث افزایش حجم دردسرهای ایشان شده و به تبع آن آرامش کاهش خواهد یافت.

استاد محمد شجاعی