پازل زیبای اندیشه دینی

❌بی ظرفیتی ها و نبود استقامت علامت نبود عشق و علاقه و شناختِ انسان و دنیاست . کسی که عشقی ندارد ، صبری نخواهد داشت ؛ چون صبر و استقامت ما به اندازه عشق و علاقه ماست .
?کسی که دنیا و انسان را نشناخته و دنیا را (آخور) و انسان را (حیوان) می داند ، ناچار مثل بوق دُرشکه خواهد شد که با کوچک ترین فشاری ، جیغش بلند می شود و بی هیچ فشاری پف می کند و مغرور می شود .
?شناخت کار انسان و شناخت دنیا که کلاس و کوره است ، انسان را در برابر فشارها ، صابر و استوار و حتی بالاتر شاکر و بهره بردار بار می آورد .

?منبع: انسان جاری ، مسعود پور سید آقایی

قافله عشق در سفر تاریخ است و این تفسیری است بر آن چه فرموده اند : کُلُّ یَوْمٍ عاشورا وَ کُلُّ اَرْضٍ کَربَلا …
این سخنی است که پشت شیطان را می لرزاند و یاران حق را به فیَضان دائم رحمت او امیدوار می سازد و #تو ، ای آن که در سال شصت و یکم هجری هنوز در ذخایرِ تقدیر نهفته بوده ای و اکنون ، در این دوران #جاهلیت_ثانی و عصر توبه بشریت ، پای به سیاره ی زمین نهاده ای ، نومید مشو ، که تو را نیز #عاشورایی است و #کربلایی که تشنه خون توست و انتظار می کشد تا تو زنجیر خاک از پای اراده ات بگشایی و از خود و از دلبستگی هایش هجرت کنی و به کهف حصین لازمان و لامکانِ ولایت ملحق شوی و فراتر از زمان و مکان ، خود را به قافله سال شصت و یکم هجری برسانی و در رکاب امام عشق به شهادت رسی … یاران ! شتاب کنید ، قافله در راه است . می گویند که گناهکاران را نمی پذیرند ؟ آری ، گناهکاران را در این قافله راهی نیست … اما پشیمانان را می پذیرند . آدم نیز در این قافله ملازم رکاب حسین است ، که او سر سلسله ی خیل پشیمانان است ، و اگر نبود باب توبه ای که خداوند با خون حسین میان زمین و آسمان گشوده است ، آدم نیز دهشت زده و رها شده و سرگردان در این برهوت گم گشتگی وا می ماند .

? فتح خون - مرتضی آوینی - ص۵۱

«وَ اَكْثِرِ الاِسْتِخارَةَ» فرزندم! تا می توانی از خداوند طلب خير کن. زیرا تنها از کسی باید طلب خیر کرد که تمام خیر به دست اوست.

طلب خیر کردن به یک معنا عبارت از آن است که انسان خوبِ مردم را بخواهد و به دنبالِ خوبی ها باشد. استخاره تنها به معنای رایج آن كه امروز معمول است، مورد نظر حضرت نیست زیرا استخاره بیشتر به معنای طلب خير از خداوند است و این که انسان برای خود و دیگران از خداوند طلب خير کند و به دنبال خوبی برای مردم باشد. می فرمايند فرزندم اگر می خواهی اصلاح شوی بايد به دنبال اين باشی كه از خداوند طلب خیر کنی و همچنان بر این امر پایدار باشی، چه برای خود و چه برای بقیه ی انسان ها، در این حال کاری نداشته باش که مردم در مقابل خوبی كردن شما چه می كنند. زیرا این کار معامله نیست که بگوئی اگر جواب خوبی ات را دادند خوبی را ادامه می دهی.
.. یعنی این هنر نیست كه در ازای خوبی مردم تو خوبی كنی، بايد برسی به جايی كه خوبی کردن را فوق معامله ببينی.
در شرح حال علامه طباطبايی«رحمت الله عليه» داريم كه يك روز در پياده رو راه می رفتند. يك دوچرخه سوار كه در پياده رو چرخ سواری می كرده با علامه تصادف کرد و ايشان را بر زمين زد. علامه بلند شدند و به دوچرخه سوار که خودش هم زمین خورده بود گفتند: من طوری نشدم، شما طوری شدی؟ این نوع برخوردها، آن برخوردهایی است که علامه را علامه كرده است. ممكن است تحت تأثير اين کار علامه، یک بار ما هم چنين كاری بكنيم، امّا تا وقتی سازمان توجّه ما اين چنين باشد كه خوبی بخواهیم و خوبی ببینیم، نتیجه نمی گیریم. امامِ من و شما یعنی حضرت علی(ع) به من و شما توصیه می کنند روح خیرخواهی را در خود رشد دهیم و تصميم بگيريم تا به بدیِ شخصی يقين پيدا نكرده ايم، او را بد نبينيم، نه اين كه با روبه رو شدن با كوچك ترين بدی از طرف اشخاص آن ها را بد بدانیم. می توان گفت: یکی از وجوه توصیه حضرت که می فرمایند زیاد طلب خیر کنید، این باشد.

منبع:کتاب فرزندم اینچنین باید بود

استاد طاهرزاده

?درمان کمبود وقت مطالعه:

?عمده اين است که در عالَم خود، تفکر بر روي موضوعات حقيقي را برنامه ريزي کنيم تا فکرمان جهت پيدا کند و بتوانيم خيالات خود را مديريت کنيم. موضوعاتي از ما وقت خاص مي خواهند كه در عالَم ما جاي ندارند. چطور انسان از داشتن خودش و نفس كشيدن خودش خسته نمي شود و وقت خاص هم براي آن تعيين نمي كند. چون خود را با همين كارها و بودن ها پذيرفته است. اگر كارها طوري باشد كه در عالَم ما جاي بگيرند، نه تنها وقت ما را نمي گيرند، بلكه عين زندگي ما مي شوند.
?بارها به دوستان عرض کرده ام چه اشکالي دارد رياضي داني باشيد که در مباحث ديني هم در حد خود صاحب نظر شويد، علماي بزرگ عموماً شخصيت هاي جامعي داشته اند، چه در علوم عقلي و چه در علوم نقلي و چه در علوم تجربي، مسلّم علامه طباطبايي(ره) ضرر نکرده اند كه وقت نسبتاً زيادي در خواندن رياضيات صرف كردند. به ظاهر مطالعه بررسي موضوعي مثل علم نجوم و رياضيات به درد فهم قرآن نمي خورد، ولي عامل ايجاد شخصيت فکري بر اي انسان مي شود تا در موضوعات قابل تفکر، خوب فکر کند.

? شناخت موضوعاتِ قابل تفکر به انسان وسعت مي دهد، کسي که بداند فلسفه اي که غرب را به وجود آورد چه خصوصياتي داشت، بهتر مي تواند غرب را تحليل کند و در رقابتي که آن فرهنگ با اسلام شروع کرده، درست موضع گيري مي کند.
?عمده ترين نکته در مطالعات، تشخيص موضوع قابل مطالعه است. مسلم عالي ترين موضوعاتِ قابل مطالعه، موضوعات حقيقي، يعني حقايق عالم هستي است، ولي همان طور که در قرآن با طرح موضوعِ توحيد و نور توحيدي به عنوان توجه به يک موضوع حقيقي، شرک را به خوبي تحليل مي کند، همين طور شناخت غرب و جايگاه و نقش تکنولوژي و رسانه، با نور توحيد، موجب مي شود تا غرب را درست تحليل کنيم، چون به کمک يک موضوع حقيقي توانسته ايم اعتباري و وَهمي بودن فرهنگ غربي را بشناسيم.
?توجه به اين امر که انسان بايد در هر حال از نظر فکري، يک شخصيت جامع براي خود شکل دهد، موجب مي شود تا علاوه بر اين که همواره با خودي به سر برد که افق هاي زيادي در روبروي خود مي شناسد، در انتخاب امور نيز جامع ترين انتخاب را داشته باشد، چنين آدمي گرفتار پول درآوردن نمي شود که تمام همّت خود را صرف يک تخصص بکند که پول بيشتر درآورد.
با توجه به اين نکات مجدداً عرض مي کنم اگر دانشجويان در علوم تجربي روحيه ي اجتهادي پيدا کنند با صرف وقتِ کم تر نتيجه ي بيشتري به دست مي آورند. سعي بايد کرد حرف اصلي آن علم را پيدا کرد، نه اين که همه ي نکات را به حافظه بسپاريم. ممکن است اين روش براي طرف نمره ي 20 نياورد، اما او را در آن علم صاحب نظر مي کند و او در تخصص خود مجتهد خواهد بود. اگر با موضوعات علمي با اين روش برخورد کنيم اولاً: فکرمان در ميدان است و نه حافظه. ثانياً: نتايج کار برايمان مي ماند. پشيمان نمي شويم که چرا اين همه آن کتاب ها را حفظ کرديم و حالا هم هيچ چيزي از آن ها نداريم.
?توصيه ي بنده به دوستان اين است که جاي تخصص علمي خود را در شخصيت تان پيدا کنيد، نه اين که شخصيت تان را در تخصص تان جستجو نماييد. اگر بخواهيد شخصيت تان را در تخصص تان جستجو کنيد، متحمل فشار روحي زيادي مي شويد و در آخر هم خسته و نااميد مي گرديد و مي خواهيد از رشته ي تخصصي خودتان فرار كنيد.

? اما اگر عکس آن عمل کنيد؛ ابتدا شخصيت و عالَم خودتان را بشناسيد و افق زندگي را در رسيدن به آن عالَم تعيين کنيد، سپس يکي از ابعاد شخصيت خود را صاحب نظر بودن در آن مسئله ي علمي بدانيد. در اين صورت هم شخصيت تان را در تخصص تان گم نکرده ايد، و هم در حد خودتان در دين صاحب نظرشده ايد.
وقتي شخصيت مورد نظر خود را يافتيد، ديگر مشکل کمبود وقت نخواهيد داشت، چون هر موضوعي را در جاي خودش قرار مي دهيد و در عين به سر بردن در عالَم خودتان، مطابق آن عالم، دروس دانشگاهي يا طلبگي، جاي خود را پيدا مي کنند.

? مثل اين است که يك كوه نوردي را كه كوه نوردي را انتخاب كرده، در ابتداي دامنه کوه گذاشته اند و مي گويند: بايد به قله بروي، بالارفتن از اين قله براي او عين زندگي است و با همه ي سختي هايش برايش لذت دارد. ولي يک وقت ممکن است آدمي را که اهل کوه و کوه نوردي نيست بگويند که بايد به اين قلّه بروي، معلوم است كه براي او سخت است. چيزهايي براي ما سخت است که ما را از عالَممان در مي آورند.
اگر انسان مزه ي قرارگرفتن در يک دنياي علمي، در عين ارتباط با آثار شخصيت هاي جامع را بچشد، آن وقت است که مي فهمد زندگيِ پراکنده و افکار غير جامع چه اندازه خسته کننده و آزاردهنده است.
?اگر دانشجو يا طلبه شخصيتي يا عالَمي را به دست آورد که مطالعه، جزء عالَم او شد، ديگر بحث وقت نداشتن به کلي از زندگي او مي رود، چون عالَم او فکر و مطالعه است. مثل اين که شما نمي گوييد وقت ندارم که هستم، چون خودِ شما جز بودن براي خود، چيز ديگري نيستيد. وقتي طرف مي گويد «وقت ندارم» منظورش اين است که من نمي توانم عالَم گم شده ام را در اين نوع فعاليت ها و مطالعات پيدا کنم. ولي وقتي عالَم پيدا کرد ديگر اين بحث ها نيست.

? آن عزيزي که مي گويد براي مطالعات ديني «وقت ندارم»، اگر در مطالعات درسي اش هم نتواند يک طوري عالَم پيدا کند، در خواندن همان ها هم جان مي کند و مطالعه مي کند، و عموماً هم وقت کم مي آورد.
?گاهي از خودتان مي پرسيد که فلان آقا يا خانم چطوري اين همه کتاب مي خواند؟! علت پشت ِ کار او در مطالعه ي کتاب ها آن است که پيگيري آن موضوعات جزء عالَمش شده و مطالعه ي آن ها را جزء زندگي خود مي بيند و با آن ها زندگي مي كند. بايد از خود پرسيد آيا وقت نداريم و يا هنوز راه را پيدا نکرده ايم که در آن راه مطالعاتمان جزء زندگي مان بشود؟! ما به دوستان توصيه مي کنيم مزه ي عالَم داربودن و زشتي بي عالَم بودن را بشناسند تا در عالَم ديني خود به حکم وظيفه و براي حفظ آن عالَم، به راحتي مطالعات علمي و ديني را ادامه دهند.

✅منبع: کتاب ادب خیال، عقل، قلب

? مي‌توانيد براي نگاه به انسان، او را در سطح «عقل» ارزيابي كنيد؛ 

? بدين شكل كه او به اين دلايل ابتدا فكر كرد
? و بعد از فكر، اين عمل را تصور كرد
? و بعد اين تصور را به صورت عمل يا گفتار در آورد.

? ريشه‌‌ همه حركات هر انساني در انديشه اوست
? و پس از تفكر روي عملي، صورت خياليه شكل مي‌گيرد
? و بعد به صورت حركات و كلمات ظاهر مي‌شود.

✅ در سطحی بالاتر يعني سطح
«قلب»، «عشق» و «شهود»
⬅️مي‌توانيد حركات انسان را تفسير كنيد.
⬅️ مثلاً بگوييد: اين حرف كه اين آقا مي‌زند حرفي است كه با قلب مي‌خواند، و از عقل بالاتر است،
⬅️ و عقلِ حساب‌گر تا اين‌‌جاها نمي‌تواند بيايد.
⬅️ آنچه در حد درك قلب است،
✖️ عقل حسابگر از دركش عاجز است.

?ملاحظه می کنید يك پديده را در چه سطوحي مي‌توان نگريست.
? و در هر سطح، چگونه از درك همان پديده در سطوح بالاتر، محروم مي‌شويم.

⁉️ صحبت اين است كه كربلا را نيز از چه سطح و ديدگاهي بايد نگریست
⚠️ كه به غفلتِ از نگاه به گوهر اصلي آن، دچار نشويم؟

❌منبع: نتایج نهضت کربلا درسطوح مختلف تحلیل