استاد طاهرزاده:
موش را ملاحظه كنيد؛ اين قدر که از گربه می ترسد از شير نمی ترسد چون شعور درك عظمت شير را ندارد تا از آن بترسد. از شير ترسيدن، هنر می خواهد، باید آن حیوان، شعور فهم هيبت و عظمت شير را داشته باشد و شير هم برتر از آن است كه موش با آن شعور كم از آن بترسد. اما آهو از شير می ترسد و چون شعور آهو بيشتر از موش است متوجه عظمت و هیبت شیر می شود و از آن فاصله می گیرد ولی موش با دم شير بازی می كند بدون آن كه بفهمد كافي است آن شير پنجه اش را روي تمام هيكل موش بگذارد. به قول مولوی:
گربـه باشـد شحنـه ی هر مـوش خو

موش كِبْوَد؟ تا زِ شيران ترسد او

موش كی ترسد زشيران مصاف؟!

ليك ترسنـد، آهـوان مشـك ناف

تنها آدم های عميق و دقيق و فكور، از خدا می ترسند و عظمت و ابهت او را درک می کنند، نه آدم های كم عقلِ بی بند و بار و نادان.

#تلنگر
#تمثیل

کسی که در حیات حیوانی مانده، به حیات طیبه نایل نمی شود
یک مرحله از حیاتِ انسان، مرحله ­ای است که انسان می‌تواند بدون هدایت آن حیات را داشته باشد و آن عبارت است از «حیات حیوانی». مثل حیوانات که این حیات را دارند، یا مثل انسان‌هایی که اهل دین و اهل اجابت امر خدا و رسول نیستند و حیات هم دارند. ولی در آیه­‌ی 29 سوره انفال:«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاكُمْ لِما یُحْیِیكُمْ = اجابت کنید خدا و رسول را هنگامی که شما را دعوت می‌کنند به چیزی که آن چیز به شما حیات می‌دهد». یک نوع حیات خاصی ذکر شده که حیات انسانی است و فقط زیر نظر خدا و رسول به انسان داده می‌شود و هر کسی هم موفق به داشتن این حیات نخواهد شد. فقط یک عده هستند که این حیات را به معنای حقیقی خودش می‌پذیرند.

آن عده‌ای که نمی‌خواهند این حیات را داشته باشند، مصداق آیه «وَالْعَصْرِإِنَّ الْإِنْسانَ لَفِی خُسْرٍ= سوگند به عصر، كه واقعا انسان دستخوش زیان است» هستند. یعنی اصل سرمایه شان را از دست می‌دهند. مگر کسانی که واقعاً ایمان بیاورند و اهل عمل صالح باشند. یعنی دقیقاً منطبق بر وحی و دستورات خداوند و پیامبر و رهبران الهی زندگی شان را اداره کنند. این حیات، همان حیات طیبه است که قرآن هر کسی را حامل این حیات نمی‌داند. خداوند انسان و مسلمانی را خارج از خسران می‌داند که مؤمن باشد. مسلمانی که مؤمن نباشد فایده ندارد

استاد محمد شجاعی

هيچ كس نمی تواند به يك ساختمان پوسیده اطمينان كند و در آن آرامش داشته باشد، دنيا همان ساختمان پوسيده ای است كه هيچ چيزِ آن را نمی توان تا ابد داشت؛ نه بدن دنیایی ما پایدار می ماند و نه خانه و عنوان های دنيايی ما پایدار است، از این رو قلب نمی تواند با داشتن آن ها محكم باشد.
قلب با يقين به حقیقتِ حضرت حق استحكام می يابد چون به چیزی تکیه کرده که عین پایداری و کمال است.
يقين يعنی توجه قلب و تکیه بر حقایق پایدار عالم غيب و اتحاد با آن ها.

انسان يک موجود ملکوتي است، اگر خودش را آنچنان که هست بشناسد، با عالم ملکوت آشنا شده و عالم ملکوت را شناخته است و وقتی انسان خود را بشناسد عملاً به عالم ملکوت پی برده است، و اگر هنوز ما به ملکوت عالم پي نبرده ایم به دليل اين است که خود را آنچنان که بايد نشناخته ایم

#شرح_نامه_ی_سی_و_یک_نهج_البلاغه
#استادطاهرزاده

دانستن مانند ديدن است،
و همين طوری كه پس از ديدن می بايد قدم برداشته و مطابق آنچه دیده ایم عمل كنیم و از ديده استفاده نماییم و نتيجه بگیریم، دانستن نيز بايد به خاطر عمل كردن و اجراء نمودن و تحقق پيدا كردن باشد.

#شرح_نامه_ی_سی_و_یک_نهج_البلاغه
#استادطاهرزاده

به قلب خود رجوع كنيد و ببينيد آيا حريمی برای خدا قائل است؟
اگر چنین حرمت گذاری را احساس کردید بدانید بحمدالله به تقوای الهی نزدیک شده اید. هرچه شدت این حرمت نگه داشتن شدیدتر باشد به تقوای الهیِ شدیدتری دست یافته اید.
اگر انسان در رعایت حریم الهی غفلتش زياد است بداند که تقوای الهی اش ضعیف شده است و اگر اصلاً نمی فهمد رعایت حرام و حلال الهی در زندگی اش چه معنايی دارد، هيچ تقوایی ندارد و در نتیجه هیچ ارزشی نزد خداوند ندارد چون فرمود: «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُمْ» با ارزش ترین شما نزد خداوند با تقواترین شما است

#شرح_نامه_ی_سی_و_یک_نهج_البلاغه
#استادطاهرزاده