?براى طهارت باطن، نخست باید دوام طهارت ظاهرى را حفظ كرد و طهارت بدن را مراعات نمود، اعضاء و جوارح ظاهرى را باید كنترل نمود. زبان آفت بدى است، انسان باید سعى كند چانه اش را با عقل بگرداند! همانطور كه دهان گاه مجراى غذاى آلوده به معده است همین دهان و زبان، مجراى غذاى آلوده به جان نیز هست. باید این نهال وجود را كه رو به رشد و كمال است، مواظبت كرد، از همنشین بد پرهیز نمود. این دقت هاى ظاهرى كم كم باطن را هم طاهر مى كند. انسان اگر كمى در این نظام دقت كند، مى بیند كه در این دار هستى، هیچ چیز غلط نمى كند. حتى حیوانات هم در كار و وظیفه خود خیانت نمى كنند.
?اینها درس است براى ما از آن طرف هم داریم كه (( من جاهد فینا لنهدینهم سبلنا )) باید در این امور دقت كرد تا كم كم طهارت باطن هم پیدا شود..

⬅️منبع: در محضر استاد،ص 34
حضرت علامه حسن زاده آملي حفظه الله

پس ای عزیز، دامن همت به کمر زن و دست طلب بگشای و با هر تعب و زحمتی است حالات خود را اصلاح کن و شرایط #روحیهٔ نماز اهل معرفت را تحصیل کن؛

? و از این #معجون_الهی که با کشف تامّ محمدی (صلی اللّه علیه و آله) برای درمان تمام #دردها و #نقصهای_نفوس فراهم آمده استفاده کن؛

?و خود را تا مجال است از این منزلگاه ظلمت و حسرت و ندامت و چاه عمیقِ بُعد از ساحت مقدّس ربوبیّت جلّ و علا کوچ ده و مستخلص کن و به معراج وصال و قرب کمال خود را برسان،

?که اگر این وسیله از دست رفت وسایل دیگر منقطع است: ان قُبِلت قُبِل ما سواها، و إن رُدّت رُدّ ما سواها.

? امام خمینی (ره)

? آداب الصلوة /ص۵

?در محضر اباعبدالله(ع) بايد به اين درجه از شعور رسيده باشيم که ما در روزمرّگی های دنيا، خودمان را گُم کرده‌ايم و آمده‌ايم تا پيدا کنيم، منتهی خودِ حقيقی، يعنی خودِ برتر را، و اين خوديابی تنها با فکر به‌دست نمی آيد، بايد دل در صحنه باشد و محبوب دل هم انسان کاملي چون حسين(ع) باشد؛

?خودی که هنوز از مرحله ی علم حصولی و مفاهيم عبور نکرده و به مرحله ی علم حضوری و قلب نرسيده نمیتواند با دلِ خود با امام(ع) مرتبط شود.
?با توجه و تمرکز و حضور قلب و اشک و سِير در مقام حضرت سيدالشهداء(ع) خوديابي حاصل میشود و خودِ گمشده‌ی خود را در جمال حسين(ع) مي‌يابيم. چون ما انسانيم، منتهی قطره‌ای از درياي انسانيت. بايد به اصل انسانيت که امام معصوم است وصل شويم و با توجه به کاری که حضرت سيدالشهداء(ع) انجام دادند اين کار خود به خود عملی می شود.
روايت می فرمايد
?: «اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَينِ حَرارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنينَ لَا تَبْرُدُ اَبَداً»؛ در رابطه با شهادت حسين(ع) حرارتي در قلوب مؤمنين هست که هرگز فرو نمی نشيند.

➿حال اين حرارت پنهانی در قلب شما از طريق توجه به مقام امام، سر بر می آورد و إن‌شاءالله تمام صفات رذيله را می سوزاند، به همين جهت هم بايد دائماً به ياد حضرت سيدالشهداء(ع) بود. به دليل اين حرارت باطنی و قلبی است که به ما توصيه میشود با نظر به واقعه‌ی کربلا نسبت به صعود روحاني خود اقدام کنيم و از آنچه میتوانيم به دست آوريم غافل نشويم که عبارت است از رشد بيشتر و عميق‌تر در دينداری.
?همان‌طور که دين آمده است تا ما را به کمال لازم برساند و به مقاصد عالی انسانی نايل کند، کربلا در همين راستا به صحنه آمده است تا هدف دين در حجاب نرود. پس بايد طوری به کربلا و زيارت عاشورا بنگريم که در ايجاد و احيای آدميتِ خود بهره بگيريم و آرام آرام به نور امام نزديک شويم، در آن حالت است که مقام بلندی را در خود حس می کنيم و معنی ولايت امام معصوم در جان ما جلوه خواهد کرد.
✅ اگر با چند کتاب و سخنرانی آنچه بايدبه دست آيد به دست می آمد، اين همه توصيه به محبت اهل البيت(ع) و عزاداری براي امام حسين(ع)و اشک و بیقراري نمی کردند، بر همين مبنا است که رسول خدا(ص) میفرمايند: «لِکُلِّ شَييءٍ اَساسٌ وَ اَساسُ الْاِسْلامِ حُبُّنَا اَهْلَ الْبَيت»؛ برای هر چيزی اساسی هست و اساس اسلام حب ما اهل بيت است.

منبع:کتاب زیارت عاشورا/استاد طاهرزاده

از فرزند علامه‌ي امينى نقل میكنند كه:
پدرم با كثرت مطالعات و تحقيقاتى كه داشت، بر خواندن زيارت عاشورا مداومت داشت، و من حدود چهار سال بعد از فوتشان، ايشان را خواب ديدم و از ايشان پرسيدم كه چه عملى باعث نجات است، به من گفتند: زيارت عاشورا را به هيچ عنوان و عذرى ترك مكن.
در كتاب شريف نجم الثاقب صفحه‌ي 464 و نيز كتاب مفاتيح الجنان، حكايت سيد رشتى چنين نقل شده است:
?«مرحوم سيد احمدبن‌سيدهاشم‌بن‌سيدحسن موسوى رشتى، در سفر حج از قافله عقب ماند. حضرت بقية‌الله‌الاعظم، ارواحنا فداه، او را نجات دادند. در اين تشرّف، حضرت مهدى(عج) به او میفرمايند: كه نافله‌ي شب بخوان تا راه را پيدا كنى، او نماز شب را میخواند. بعد به او میفرمايند: جامعه بخوان، مرحوم رشتى جامعه را از حفظ میخواند. بعد امام زمان(عج) میفرمايند: عاشورا بخوان. او زيارت عاشورا را نيز با تمام لعن و سلام و دعاى علقمه از حفظ میخواند. آنگاه حضرت او را سوار بر مركب كرده و به دوستانش میرسانند و در بين راه، به سيد رشتى میفرمايند:
?چرا شما نافله نمیخوانيد؟ نافله، نافله، نافله.
?چرا شما عاشورا نمیخوانيد؟ عاشورا، عاشورا، عاشورا.
?چرا شما جامعه نمیخوانيد؟ جامعه، جامعه، جامعه».

استاد طاهرزاده/کتاب زیارت عاشورا

فرعون نمونه فرهنگی است که می گوید زندگی فرصتی برای زنده بودن است

و موسی علیه السلام نمونه فرهنگی است که می گوید زندگی فرصتی است برای حرکت
و این که انسان از لاک خودش خارج بشود ، پوست بیندازد ، آزاد بشود و چهره حقیقی او که پنهان شده است ظاهر گردد …

?آیت الله حائری شیرازی رحمت الله علیه
منبع: مربی و تربیت صفحه 94