?ریان بن شبیب که از شاگردان قمی امام رضا علیه السلام بود، روایات بسیاری دربارۀ محرم و امام حسین از امام هشتم شنیده است.

♥️ امام رضا به او فرمود:

1⃣?اى پسر شَبیب! اگر براى چیزى گریه مى‏كنى، براى حسین بن على بن ابى طالب(ع) گریه كن. این کشته‌شدگان هیچ همانندى در زمین نداشتند.

2⃣?اى پسر شَبیب! اگر براى حسین علیه السلام، چنان گریه كنى كه اشك‏هایت بر گونه‏ات جارى شوند، خداوند، همۀ گناهانت را از كوچک و بزرگ، و كم و زیاد، مى‏آمرزد.

3⃣?اى پسر شَبیب! اگر خوش‏حال مى‏شوى كه خداى عزوجل را ملاقات كنى و گناهى نداشته باشى، حسین علیه السلام را زیارت كن.

4⃣?اى پسر شَبیب! اگر خوش‏حال مى‏شوى كه با ما اهل بیت در درجه ‏هاى عالى بهشت باشى، بر اندوه ما، اندوهگین باش و بر خوش‏حالى ما، خوش‏حال باش وهمواره، ولایت ما را داشته باش.

?عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 299

?یکی دیگر از زیبایی‌های کربلا که نشان می‌دهد آن حرکت نیز با اتصال به عالم قدس محقق می‌شود، حرکات حضرت زینب علیها السلام است،حالا می‌بینید که وقتی حضرت زینب علیها السلام فرزندانش به طرف جبهه می‌روند، جبهه ای که شهادت در آن حتمی است، قاعده این بوده که آن‌ها را بدرقه می‌کردند ولی حضرت زینب علیها السلام از خیمه گاه بیرون هم نمی آیند و هر دو شهید می‌شوند،هیچ ناله ای از خود بلند نکرد، تا نکند موجب ناراحتی حضرت اباعبدالله علیه السلام شود.

?ولی بعد که علی اکبر شهید می‌شود، واقعاً زینب علیها السلام، برای علی اکبر علیه السلام مادری کرد، غوغا کرد، زودتر از حضرت اباعبدالله علیه السلام خود را به آن بدن مطهر رساند، ضجه‌ها کرد، به طوری که حضرت اباعبدالله علیه السلام، ایشان را دلداری می‌دهند. حالا سؤال من این است، آن فرهنگی که می‌تواند این صحنه‌ها را به وجود آورد جز در فرهنگ اهل بیت علیهم السلام در فرهنگ دیگری ممکن است؟

 
منبع:کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده

تمام واقعه‌ی کربلا، برای حاکمیت پیشوایان حق (امر به معروف) و حذف حاکمیت امامان باطل (نهی از منکر) ، رخ داده است…و پایانِ خوشایندِ این مستند حقیقی حاکمیتِ همیشگی حق بر زمین است.

ظهورِ منجی موعود و برحقّ همه ادیان.

استاد شجاعی/استاد حوزه ودانشگاه

{السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ثَارَ اللَّهِ وَ ابْنَ ثَارِهِ}

«ثار» اگر به معنی «دَم و طلب دَم» باشد عبارت است از خون ريخته‌ای که قابل قصاص است و هَدَر نرفته. میگویی:

سلام بر تو اي کسي که خدا خون‌خواه تو است و اي فرزند کسی که خداوند خون‌خواه اوست. و اگر «ثار» به معني حقوق مربوط به خون مظلوم و مقتولی است که در دادگاه توسط وَلِی دم و يا اولياء مقتول مطالبه می شود، اظهار میداری: سلام بر کسی که حق تعالی حق خود میداند تا انتقام مظلوميت شما را از قاتلانتان بگيرد و خودش ضامن است که خون شما هَدر نرود. در هر صورت تعبير عميقی است که از زوايای مختلف بايد در آن تأمل نمود. حداقل معنی آن شايد اين باشد که نظر مي‌کنی به امام حسين(ع) و اظهار مي‌داری ای خون خدا در کالبد بشريت! چرا که حيات بشر به خون است و تو حيات بشری. ای کسي که خدا خون‌خواه تو است. خون‌بهای تو، خداست، زيرا حسين(ع) وسيله احيای دين خدا است و به تعبيری خون خدا است در کالبد جامعه‌ی بشری، خون تو هدر نرفته، تو «ثارالله» هستی و منتقم تو خدا است. خلاصه از اين طريق قلبت را به امام حسين(ع) مي‌سپاری و از اين طريق سير مي‌کنی، مي‌گويی: «وَ ابْنَ ثَارِهِ»؛ ای فرزند «ثَارَ اللَّهِ»؛ چرا که خون اميرالمؤمنين(ع) هم خونی نبود که در اسلام هدر رود، بلکه منتقم آن خون هم، خدا بود و حسين(ع) فرزند آن فکر و فرهنگ بود. و از آن جايی که در بين ائمه‌ی معصومين(ص) فقط اين دو به اين نحو شهيد شدند و خونشان بر زمين ريخت، صفت «ثارالله» مخصوص اين دو است و روشن مي‌شود آن خون‌ها تا قيام قيامت مي‌جوشد و ظالمين را خوار و نابود مي‌کنند.
«ثار» اگر به معنی «دَم و طلب دَم» باشد عبارت است از خون ريخته‌ای که قابل قصاص است و هَدَر نرفته. میگویی: سلام بر تو اي کسي که خدا خون‌خواه تو است و اي فرزند کسی که خداوند خون‌خواه اوست. و اگر «ثار» به معني حقوق مربوط به خون مظلوم و مقتولی است که در دادگاه توسط وَلِی دم و يا اولياء مقتول مطالبه می شود، اظهار میداری: سلام بر کسی که حق تعالی حق خود میداند تا انتقام مظلوميت شما را از قاتلانتان بگيرد و خودش ضامن است که خون شما هَدر نرود.

در هر صورت تعبير عميقی است که از زوايای مختلف بايد در آن تأمل نمود. حداقل معنی آن شايد اين باشد که نظر مي‌کنی به امام حسين(ع) و اظهار مي‌داری ای خون خدا در کالبد بشريت! چرا که حيات بشر به خون است و تو حيات بشری. ای کسي که خدا خون‌خواه تو است. خون‌بهای تو، خداست، زيرا حسين(ع) وسيله احيای دين خدا است و به تعبيری خون خدا است در کالبد جامعه‌ی بشری، خون تو هدر نرفته، تو «ثارالله» هستی و منتقم تو خدا است.

خلاصه از اين طريق قلبت را به امام حسين(ع) مي‌سپاری و از اين طريق سير مي‌کنی، مي‌گويی: «وَ ابْنَ ثَارِهِ»؛ ای فرزند «ثَارَ اللَّهِ»؛ چرا که خون اميرالمؤمنين(ع) هم خونی نبود که در اسلام هدر رود، بلکه منتقم آن خون هم، خدا بود و حسين(ع) فرزند آن فکر و فرهنگ بود. و از آن جايی که در بين ائمه‌ی معصومين(ص) فقط اين دو به اين نحو شهيد شدند و خونشان بر زمين ريخت، صفت «ثارالله» مخصوص اين دو است و روشن مي‌شود آن خون‌ها تا قيام قيامت مي‌جوشد و ظالمين را خوار و نابود مي‌کنند.

استاد اصغر طاهرزاده/کتاب زیارت عاشورا

 مقصد اين است که از طريق زيارت عاشورا شرايط تماس با مقام امام حسين(ع) براي ما برقرار شود، مانند نماز. شما در نماز الفاظ و معاني را واسطه می گيريد تا از آن طريق، جانتان به قرب الهی دست يابد.

در ابتدای سوره‌ی حمد، وصف پروردگار را به قلبت القاء میکنی که همه‌ی حمد‌ها، حمدِ کمالاتِ خداست، زيرا همه‌ی کمال‌ها از او صادر شده است. سپس اظهار میداری «اَلرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ»؛ تا مقام اُلُوهِيت خداوند را در تجلي اسماء «رحمان» و «رحيم» در قلب استوار کنی و بعد اظهار مقام بندگی و پرستش و اُنس با پروردگار خود را در ميان می گذاريد و در انتها شروع مي‌کنيد به ارائه‌ی نيازها.

در زيارت عاشورا هم همين کار را می کنی. اول به مقام اباعبدالله(ع) سلام می فرستی و قلب را متوجه مقام سراسر کمال آن حضرت می کنيد، که وارث پيامبر(ص) و فرزند علي(ع) و فاطمه(س) است و ادامه‌ی آن فرهنگ میباشد.

و بعد اظهار ارادت میکنيد که مصيبت شما، مصيبت ماست، آن‌هايی که با شما مقابله کردند مورد تنفّر ما هستند و دوستی شما سرمايه‌ی ماست. و سپس در خواست‌هايتان را مطرح می نمائيد و مقام مَعيت با آن‌ها را طلب می کنيد و مقام محمود را می خواهيد.

كتاب زيارت عاشورا
استاد اصغر طاهرزاده