?حسين(ع)متوجه است که اسلام در حجاب فرهنگ اموي معاويه قرار گرفته
?و اکثراًً اسلام را با قرائتي که امويان طرح مي‌کنند مي‌بينند،
?و در اين شرايط هرکس هرچه از اسلام حقيقي بگويد،
?در افق اسلام اموي گم مي‌شود.

⬅️امام حسين(ع) مي‌داند خداوند در چنين شرايطي ⚡️حقيقت کربلا⚡️ را قرار داده که بايد آن را طي کند،
?راهي که در آن راه، سر مبارک حسين(ع) در بالاي نيزه قرآن مي‌خواند،
? و با اين کار فضاي اسلامِ قالبي و ضد قدسي فرو مي‌ريزد
?و انديشه ‌هاي سکولاريزه‌شده بُرد خود را از دست مي‌دهد،
?و رويکرد جهان اسلام به ?بازخواني اسلام?، با قرائتي که فرهنگ کربلا متذکر آن بود، به صحنه مي‌آيد
? و روح روشنفکران امويانِ رومي‌زده که مي‌رفت حتي نام اسلام را هم از صحنه تاريخ خارج کند، منزوي مي‌شود
?و بدين طريق کربلا با نور حسين(ع) هرسال جلو مي‌آيد
?و هرسال حجابي از حجاب‌هايي را که بر چهرة اسلام نشسته است، مي‌شکافد.

♨️ امويانِ رومي‌زده حساب اين فرهنگ را نکرده بودند
?که اگر حسين(ع) شهيد مي شود
? ولي با شهادت او عصر رباني اسلام محمدي دوباره به جهان اسلام برگشت مي کند
?و سخن رسول خدا(ص) که فرمود: «حسين منّي وَ اَنَا مِنْ حسين» تحقق عملي مي‌يابد.

❌همچنان که فرهنگ مدرنيته حساب کربلا و نور حسين(ع) را نکرده‌اند
❌و نگرانند چرا تشيع تمام برنامه‌هاي آنان را خنثي مي‌کند،
?ولي شيعه با تمام وجود اميدوار است جهاني بسازد
◀️ که ديگر نگران نباشيم هر روز جوانان ما و خانواده‌هاي ما در معرض فساد و اضمحلال باشند و ظلم و بي‌عدالتي ميدان‌داري کند.

منبع: حسین حقیقتی ماورای تاریخ

استادطاهرزاده

?زینب کبری (سلام الله علیها) وقتی بدن پاره پاره شده ی برادر را در آن قبله گاه عشق و محبّت و فداکاری و مجاهدت، بر روی زمین افتاده دید، دستها را زیر بدن برد و سر را به طرف آسمان بلند کرد و فریاد زد: «بارالها! این قربانی را از ما قبول کن»

?او میدانست خاطره ی آن خون جوشنده، سیلاب شهادت و فداکاری را در طول تاریخ، در سرزمین دل انسانهای مسلمان به راه خواهد افکند، و افکند. از روز دهم محرّم _ عاشورا _ این موج خروشان همچنان در طول تاریخ ادامه داشته است.

?بر اثر خون شهیدان، قدرتهای طاغوتیِ بسیاری سرنگون شد. قدرت طاغوتی بنی امیّه و قدرتهای بسیاری از بنی عبّاس، با تکان شدید این طوفان بنیان افکن ستم، بکلّی نابود و ویران شد. حکومتهای بسیاری در سرزمینهای اسلامی پدید آمد و اسلام ماند و تشیّع به عنوان رگه ی پُرتپش و هیجان آفرین اسلام باقی ماند.

?هرچه حکومتهای طاغوتی در توان داشتند، کوشیدند؛ امّا از صد سال پیش تا امروز، از روزگار سیّدجمال الدّین اسدآبادی و میرزا حسن شیرازی- آن علمای بزرگ دین _ تا روزگار علمای بزرگی که جنبش مشروطیّت را پی ریختند، و تا روزگار میرزا کوچک خان جنگلی _ آن روحانی بزرگوار،آن چریک اسلامی و آن بنیانگذار جنبش مسلحانه در ایران _ و تا روزگار سیّدحسن مدرّس و شهید نوّاب صفوی و فداییان اسلام، و تا نهضت ملّی و تا لاله زار خونین پانزدهم خرداد سال ۱۳۴۲.

? همه جا نبض خون حسین (علیه السّلام) بود که میتپید و قلب شهیدان بود که میزد و پیکر عظیم جامعه ی اسلامی را به حرکت و تلاش درمی آورد.

منبع: برشی ازکتاب جاذبه حسینی
#امام_حسین

علامه جعفری:

«ما در شادى ها و اندوه ها، خنده ها و گریه ها، با رشد فکرى مى توانیم یک مقدار خودمان را بالا بکشیم. یکى از شعراى بسیار خوش ذوق و با فضل عرب به نام اعثم کوفى، چند بیتى درباره امام حسین (علیه السلام) دارد، که فقط یک بیت آن مورد بحث ماست. خطابش به امام حسین (علیه السلام ) که : «اى پسر پیامبر، اى پسر على مرتضى، چشمم گریه مى کند (براى تو ناله مى کنم، براى تو مى گریم) اما نه براى پاداش و نه براى این که ثوابى به دست آورم. (با خودت کار دارم، روحم متوجه خود توست)
گریه فقط براى خود توست.»

این رشد روحى یک انسان را نشان مى دهد که خود حقیقت، او را در جاذبیت خود قرار بدهد، نه لذت و الم، نه پاداش، نه ترس از مجازات. این همان قله اعلى، یا از قله هاى بسیار با عظمت رشد انسانى است، که اگر کمى بالا برویم، مى فهمیم که معناى خداشناسى یعنى چه. الله اکبر مى گویم فقط براى خودت ! همان طور که على بن ابى طالب مى گفت : «من تو را عبادت مى کنم، نه به طمع بهشت، نه براى ترس از جهنم، بلکه تو را شایسته عبادت مى بینم و مى پرستم.»

آیا حسین نمى تواند انسان ها را به جاذبه ربوبى بکشد، چون انسان ها را به خودش جلب کرده است ؟ شما در سالیان عمرتان، عاشوراها دیده اید. این که سخنوران، معلمان، مربیان بگویند اشک بر حسین این قدر ثواب دارد، درست است و روایت بسیار داریم که گریه بر حسین خیلى ثواب دارد. اما من از شما مى پرسم: در این سالیان عمر، در چند عاشورا وقتى که منقلب و متوجه شده بودید، به کجا متوجه شده بودید؟ به بهشت یا به خود حسین؟ اگر گفتید به خود حسین ، روح شما واقعا در حال ارتباط با حسین به درجه اعلاى اوج خودش رسیده بود. به جهت این که ارتباط شما با یک انسان تکامل یافته بود.

حسین، ولى اعظم خدا بود، بدون این که شما توقع و انتظارى داشته باشید که مثلا به شما دنیایى چنان بدهند. البته بعدا دعا مى کردید. دعا براى کارهاى دنیوى هم خوب و درست است، دعا براى کارهاى اخروى هم صحیح است، اما نمى شود براى خانه گریه کرد. گریه، آن هم از اعماق روح، مستند به عمیق ترین احساس. چنین گریه اى براى داشتن قالیچه بر نمى آید. این نمى شود که کسى بگوید: من گریه کردم براى حسین (علیه السلام)، خدایا پاداش آن را به من قالیچه بده! گریه هاى سوزانى که از اعماق دل آدمیان براى حسین بر آمده است، مقدس تر از همه این ها بوده است. اگر چه در موقع دعا خوب دعا مى کردیم، یا مریض هایمان را دعا مى کردیم . درست مثل این که وقتى گفتید السلام علیکم و رحمة الله و برکاته ، نماز که تمام شد، براى کارهاى دنیایى و براى برطرف شدن مشکلات دعا مى کنید اما اهدنا الصراط المستقیم، صفر بانکى نیست که یک صفر به ثروت بانکى شما اضافه شود. متن آن غیر از این است.

از این درس حسین واقعا مى توانید به بالاترین قله ایاک نعبد بروید، یعنى طعم آن را آدم مى تواند بچشد. حسین ! فقط براى تو گریه مى کنم . تبکیک عینى لا لاجل مثوبه . یقین دارم که شما در طول عمرتان که در آن سالیان متمادى، عاشوراها آمده و رفته است، فقط براى خود حسین گریه کرده اید.

اصلا هر زمانى که حسین براى شما مطرح شده است، گریه کردید. حالا روز قیامت چه جزایى مى دهند؟ البته پاداش و عوض خواهند داد، ولى شما این پاداش را در نظر نداشتید. اگر کمى بالا بیایید، مى شود توحید حقیقى. بندگان خدا، این قدر راه به سوى خدا دور نیست، خیلى نزدیک است. اگر هیچ گونه استعدادش را نداشتید، در آن صورت حق با شما بود. مى گفتید ما باید سال هاى سال بنشینیم ، فلسفه و عرفان و ادبیات بخوانیم تا با فرهنگ توحید آشنا بشویم . سپس بفهمیم که ایاک نعبد، یعنى «خدایا فقط تو را مى پرستیم، فقط با تو روبه رو هستیم »

این درس حسین (علیه السلام) است. حسین (علیه السلام) این را به ما تعلیم داد. بلى، مى توان گفت؛ ایاک نعبد. مثل این که مى گوییم ایاک ابکى. اى حسین، فقط براى خود تو گریه مى کنم.»

⭕{يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتِ الْمُصِيبَةُ بِكَ عَلَيْنَا وَ عَلَى جَمِيعِ أَهْلِ الْإِسْلامِ وَ جَلَّتْ وَ عَظُمَتْ مُصِيبَتُكَ فِي السَّمَاوَاتِ عَلَى جَمِيعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ}

⛔اي اباعبدالله بر ما چه سخت گذشت اين عزای برجسته و اين مصيبتی که بر شما رفت. نه تنها بر ما سخت گذشت، بلکه بر جميع اهل اسلام سخت گذشت و نيز در آسمان‌ها، براي اهل آسمان‌ها، آن‌هايی که در بصيرت و عبوديت کامل‌اند، اين مصيبت برجسته و سنگين بود.
?با ذکر عنوان «اباعبدالله» براي حضرت امام حسين(ع) به سوي پدر واقعي امت اسلام پناه آورده‌ای و متذکر عمق مصيبتی می‌شوی که بر ما وارد شده، مصيبتی که بر اهل آسمان سنگين است، چه رسد برای ما زمينيان.

?می‌خواهيم به امام حسين(ع) ارادت‌ خود را اعلام نمائيم و از طريق زيارت عاشورا و ذکر مصائبی که بر آن حضرت وارد شده، جان خود را با امام خود متحد کنيم و به مقامِ انسانِ کامل نزديک شويم. مصيبت او را مصيبت خود احساس می‌کنيم. در اين فراز در مقام ارائه‌ی حال خود هستی که در آن مصيبت بر ما چه گذشت ای اباعبدالله.

منبع: كتاب زيارت عاشورا
استاد اصغر طاهرزاده

?وقتی انسان مزه‌ی ارتباط با روح اولياء الهی را چشيد، مي‌گويد:

◀️سلام خدا از طرف من تا زنده هستم بر شما باد.

?از اين طريق يک نوع سير و سلوک به سوی مقام اباعبدالله(ص) و اصحاب کربلا را در همه‌ی زندگي پيشه‌ی خود مي‌کند. اظهار مي‌دارد حالِ من چنين است که مسير تسليم بر شما در من استمرار دارد و به وسيله‌ی آن همواره روحم را تغذيه مي‌کنم.

◀️و به واقع با سلام بر حسين(ص) که به خودی خود يک نحوه زيارت و ملاقات است، روح تغذيه مي‌شود و از نور ولايت آن حضرت بهره‌مند مي‌گردد.

◀️به خصوص که قلب او آماده مي‌شود که سلام خدا را برآن حضرت و ياران او ابلاغ نمايد، آن هم سلامی ابدی و بيرون از محدوده‌ی زمان، تا همواره خود را در جوار حضرت نگه‌دارد.

?منبع: كتاب زيارت عاشورا
استاد اصغر طاهرزاده