من از روز  هفدهم شهریور سال ۱۳۵۷ خاطره‌ای در ذهن دارم. قبل از آن که این حادثه خون‌بار در تهران اتّفاق بیفتد، سیاست رژیم ستمشاهی به دنبال این بود که مبارزان و به تبع آن ملت ایران را، به تندرو و کندرو، افراطی و معتدل تقسیم کند.
این، نکته خیلی قابل توجّهی است که امروز مثل آیینه‌ای، همه  عبرتها را به ما درس میدهد. کسی که روزنامه‌های آن وقت و اظهارات مسؤولان رژیم ستمشاهی را مطالعه میکرد، میفهمید که اینها میخواهند کسانی را که در مقابل آنها هستند و مبارزه میکنند، از هم جدا کنند. عدّه‌ای را که طرفداران و علاقه‌مندان مخلص امام بودند و راه امام را علناً اظهار میکردند، به عنوان  تندرو و افراطی و متعصّب معرفی میکردند. در مقابل اینها هم، بعضی از کسانی را که علاقه‌مند به مبارزه بودند، ولی خیلی جدّی در آن راه نبودند، یا جدّی بودند، ولی دستگاه آن‌طور خیال میکرد اینها جدیّتی ندارند، به عنوان افرادی که معتدلند و با اینها میشود مذاکره و صحبت کرد، معرفی میکردند. من در آن روز این  احساس خطر را کردم.

آن زمان من در جیرفت تبعید بودم. شاید روز 14 یا 15شهریور بود. به یکی از آقایان معروف که در قم بود، نامه‌ای نوشتم و سیاست رژیم (مبنی بر تقسیم مبارزان و به تبع آن ملت ایران به تندرو و کندرو، افراطی و معتدل) را برای آن آقا تشریح کردم و گفتم اینها با این تدبیرِ خباثت‌آمیز میخواهند بهانه‌ای برای سختگیری بر مخلصان و عشاق امام بزرگوار به دست آورند و شما را بدون این‌که خودتان بخواهید، در مقابل آنها قرار دهند. این نامه را نوشته بودم؛ اما هنوز نفرستاده بودم.

روز شنبه هجدهم شهریور بود که رادیو و روزنامه‌ها، خبر کشتار هفدهم شهریور را پخش کردند. فردای آن روز، ما در جیرفت از این قضیه مطلع شدیم. من برداشتم در حاشیه آن نامه برای آن آقا نوشتم که: «باش تا صبح دولتش بدمد، کاین هنوز از نتایج سحر است». آن نامه را به وسیله‌ی مسافر، برای آن آقای محترم فرستادم. آنها شروع کردند سختگیریها را علیه مبارزان و انقلابیون حقیقی راه انداختن که نمونه‌اش کشتار هفدهم شهریور بود.

بیانات در دیدار جمعی از پرستاران ۱۳۷۶/۰۶/۱۹

?آیت الله بهاءالدینی

? باید آتش نفس را خاموش كرد وگرنه این آتش، دائم مشغول كار است. شاید بسیاری از اعمال صالح انسان را هم خراب كند. به جای این كه نماز، انسان را بالا ببرد، پایین می‌آورد، به خاطر آن وجوه شیطانی كه در نفس انسان است. هشتاد سال عبادت كرده‌ای، ولی نتیجه آن چه بوده است؟ نتیجه‌اش همین بساطی است كه می‌بینید. همان هتاكی و جهالت. این كه عبادت نیست. اگر نماز جلو دروغ‌ گفتن هایت را نمی‌گیرد، بدان، نماز نیست. اگر همت نكنید، به جایی نمی‌رسید. باید به فكر خودسازی باشید.

? این همه نعمت های مادی، نعمت های معنوی، این همه میوه ها و باران ها، همه از نعمت های الهی است. از آدم نیست، آدم این كاره نیست. اگر آدم قدرت داشت و می توانست جلوی باران را هم می گرفت. نمیتواند، قدرت ندارد! اگر صدها جلسه هم باشد، ولی تا تصمیم به اصلاح خودتان نگیرید، فایده‌ای ندارد. باید بدی‌ها را كنار بگذارید تا حق تعالی شما را یاری كند. اگر به سوی دستگاه خدا رفتی، خدا پشتیبانی می‌كند.

? خدا به اندازه ای كه شما یاری كردید كمك میكند: "ان تنصرالله ینصركم" در دستگاه خدا نمی توان حقه بازی كرد. حقه بازی مال بازار است. باید ابراهیم وار آماده برای آتش شد تا خدا آتش را بَرد و سلام كند. اگر به مخلوق التماس كند، به زید التماس كند، از برد و سلام خبری نیست. كسی كه همه یاری ها را از خدا دید، قهرا مومن به خدا میشود، می بیند كارها را غیر خدا نمیتواند انجام دهد.

⭕منبع: صاحبدلان؛ توصیه های اخلاقی عرفانی آیت الله بهاءالدینی (ره)؛ ص ٩٣

? آیت الله #جوادی_آملی

? در روايات ما آمده: براي انجام هر كار “بسم اللّه الرحمن الرحيم” بگوييد؛ يعني كاري كه قصد انجام آن را داريد، بايد به گونه‏ اي باشد كه در مدخل ورودي آن بتوان گفت: «خدايا به نام تو». به اين ترتيب، ما هيچ كاري را بدون مطالعه، تفكر و عاقبت سنجي انجام نمي‏دهيم؛ و علاوه بر اين، كارهايي را انجام مي‏دهيم كه بتوانيم در ابتداي آن بگوييم:"خدايا با نام تو آغاز مي‏كنم” چنين كاري يا واجب است يا مستحب. حرام و مكروه را نمي‏توان با نام خدا انجام داد. با اين تمهيد شيطان همواره در اسارت ماست.

? خيلي‌ها كه گرفتار رذايل اخلاقي‌اند براي اين است که بنيان مرصوص و محكمي ندارند لذا با خرافات زندگي مي‌كنند با شانس زندگي مي‌كنند با بخت و اتفاق زندگي مي‌كنند كسي كه موحد نباشد ناچار به خرافات نظير شانس تن در مي‌دهد. لذا فرمود: آن كه ملحد است و عقيده ندارد زندگی‌ و پايه‌اش را روي لبه‌اي گذاشت كه زيرش خالي است.

? خداي سبحان فرمود ما راه درمان را به او نشان مي‌دهيم نه تنها طبيب مي‌فرستيم نه تنها دارو مي‌فرستيم بلكه شفا مي‌فرستيم؛ نفرمود قرآن دواست نفرمود “و ننزّل من القرآن ما هو دواء” فرمود: “وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ” ممكن است كسي دارو مصرف كند و شفا پيدا نكند اما ممكن نيست شفا باشد و او شفا پيدا نكند فرمود ما شفابخشيم. اين قرآن هر جا وارد شد شفا داد نه دارويي است كه گاهي اثر مي‌كند گاهي اثر نمي‌كند؛ اما “لِلْمُؤْمِنِينَ” خداي سبحان اين شفا را اين لطف را عطا كرد.

⭕همایش اخلاق و ادیان؛ ٩ اسفند ٩1

استاد سیدمحمدمهدی میرباقری:

?اين معيت صرفا معيت و همراهي ظاهري نيست. اين معيت معنايش اين است که همه قواي ما؛ ظاهر و باطن، قلب و سرّمان با امام باشد؛ هيچ وقت با دشمن‌ و ديگران حتی در يک پلک به هم زدن، هم همراه نشود،با نفس خودش هم همراه نباشد. انسان تا با خودش يا با ديگران هست، با امام و با خدا نيست.

?البته اين معيت و همراهي، صبر و تحمل مي‌خواهد، که حضرت فرمودند “فَإِذَا عَرَفَنِي بِهَذِهِ الْمَعْرِفَةِ فَقَدِ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَانِ” انسان تا عبد ممتحن نشود، نمي‌تواند ولايت امام را درک کند. تحمل ولايت، کار دشواري است. تا انسان تحمل نکند، که آن حقيقتِ ولايت به انسان عطا شود، انسان جزء اوليا خدا نمي‌شود.

?اولياء الله، آن کساني هستند که حقيقت ولايت به آنها عطاء مي‌شود، آنها هم بايد تحمل داشته باشند. اينکه ما بايد به واجبات عمل کنیم و محرمات را ترک کنیم اينها معلوم است و از واضحات براي همه است. ما در این سفر بايد در صفات‌مان همراه امام باشيم. هر صفت رذيله‌ای، دوری از امام است، چون صفت امام نيست.

?همراه امام، آن کسی است که خودش را تخليه مي‌کند و از صفات رذيله، تبری تام پيدا مي‌کند، آن وقت صفات امام در او ظهور پيدا مي‌کند. در هر صفت و فکرش امام هست«قَلْبِي لِقَلْبِكُمْ سِلْمٌ وَ أَمْرِي لِأَمْرِكُمْ مُتَّبِعٌ وَ نُصْرَتِي لَكُمْ مُعَدَّةٌ» ياري کردن امام که با حرف درست نمي‌شود، اين همراهي با امام (ع) همه اينها را مي‌خواهد

#آیت الله جوادی آملی:

? خط مشی مادر است که کودک را بهشتی می‌کند.

? تمام آن‌چه در دوران بارداری در رحم، به کودک می‌رسد از راه نفس مادر به کودک می‌رسد، این غیر از وصل کردن سرم به بیمار است که موادی را وارد جسم او می‌کند، در رحم مادر بحثِ انتقال، از نفس مادر به نفس کودک است.

? بعد هم که به مدت دو سال، دوران شیرخوارگی نوزاد است، این مدت تقریباً ۳۰ ماهه، دوره بهشتی پروردن کودک توسط مادر است لذا فرمودند «الجنة تحت اقدام الأمّهات» بهشت زیر پای مادران است.

?کار مادر انسان پروری است، رشد روحی به وساطت روح مادر به فرزند منتقل می‌شود.
«۴ دی ماه ۹۸»