استاد سیدمحمدمهدی میرباقری:

?اين معيت صرفا معيت و همراهي ظاهري نيست. اين معيت معنايش اين است که همه قواي ما؛ ظاهر و باطن، قلب و سرّمان با امام باشد؛ هيچ وقت با دشمن‌ و ديگران حتی در يک پلک به هم زدن، هم همراه نشود،با نفس خودش هم همراه نباشد. انسان تا با خودش يا با ديگران هست، با امام و با خدا نيست.

?البته اين معيت و همراهي، صبر و تحمل مي‌خواهد، که حضرت فرمودند “فَإِذَا عَرَفَنِي بِهَذِهِ الْمَعْرِفَةِ فَقَدِ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَانِ” انسان تا عبد ممتحن نشود، نمي‌تواند ولايت امام را درک کند. تحمل ولايت، کار دشواري است. تا انسان تحمل نکند، که آن حقيقتِ ولايت به انسان عطا شود، انسان جزء اوليا خدا نمي‌شود.

?اولياء الله، آن کساني هستند که حقيقت ولايت به آنها عطاء مي‌شود، آنها هم بايد تحمل داشته باشند. اينکه ما بايد به واجبات عمل کنیم و محرمات را ترک کنیم اينها معلوم است و از واضحات براي همه است. ما در این سفر بايد در صفات‌مان همراه امام باشيم. هر صفت رذيله‌ای، دوری از امام است، چون صفت امام نيست.

?همراه امام، آن کسی است که خودش را تخليه مي‌کند و از صفات رذيله، تبری تام پيدا مي‌کند، آن وقت صفات امام در او ظهور پيدا مي‌کند. در هر صفت و فکرش امام هست«قَلْبِي لِقَلْبِكُمْ سِلْمٌ وَ أَمْرِي لِأَمْرِكُمْ مُتَّبِعٌ وَ نُصْرَتِي لَكُمْ مُعَدَّةٌ» ياري کردن امام که با حرف درست نمي‌شود، اين همراهي با امام (ع) همه اينها را مي‌خواهد