?در آیه ۱۰۵ سوره کهف فرمود: این‌ها چون نگاهشان به مسائل غلط است «فَحَبِطَ اَعْمَالُهُم»؛ همه اعمالشان پوچ می‌شود، نمی گوید اعمال انجام نمی دهند، می‌فرماید اعمالشان بی ثمر و پوچ خواهد شد.

?آدم بی دین که عمل دینی انجام نمی دهد که حبط شود. «حبط عمل»؛ مربوط به افراد متدینی است که به ظاهر عملِ مطابق دین انجام می‌دهند ولی آن عمل بی نتیجه خواهد شد.

?این جاست که انسان عاقل به واقع باید به فکر فرو رود تا پیش از آن که کاری انجام دهد، سعی کند آن کار، کاری باشد که در زندگی دنیایی گم نشود و آثار معنوی و قیامتی داشته باشد.

?یک وقت متوجه می‌شویم گویا این کارها به مقصد و مقصودی که دنبال آن هستیم نمی رسد و لذا اصرار بر انجام آن نداریم و سعی می‌کنیم روش خود را تغییر دهیم. اما فاجعه از این جا شروع می‌شود که پوچی و بی ثمری کارها را با هر چه بیشتر ادامه دادن آن‌ها بخواهیم جبران کنیم.

برشی از کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده

?باز سؤال این است که چه کنیم تا خطری که شیطان را گرفتار کرد، ما را گرفتار نکند؟ شما ببینید شش هزار سال عبادت، در حدّ همنشین شدن با ملائکه، کار کمی نیست.

?آخر عمر، انسان به خودش اعتراض دارد که مرا بعد از پنجاه سال کجا آورده ای؟
علت این اعتراض درونی آن است که از اول عمر نسبت به ثمردهیِ واقعیِ زندگی حساس نبود.

?خداوند در قرآن می‌فرماید: «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُکُمْ بِالْأَخْسَرِینَ أَعْمَالًا» ای پیامبر! به مردم بگو آیا به شما خبر دهیم که زیانکارترین مردم چه کسانی هستند؟

?خداوند در سوره والعصر می‌فرماید: اگر انسان اهل ایمان و عمل صالح و توصیه به حق و صبر نبود، «لَفی خُسْر» است.
بازنده ترین بازنده ها، در زندگی کسانی اند که تمام عمرشان را خرج دنیا نموده اند و از آن تاسف بارتر این که فکر می‌کنند خیلی خوب هستند و دارند کارهای خوبی انجام می دهند.

برشی از کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده

?اگر کار - چه فردی و چه اجتماعی- به نحو شایسته به خدا متصل نشود و دارای پشتوانة عقیدتی صحیحی نباشد، هرچه هم تلاش و چاره جویی شود نتیجة آن پوچ و بایرشدن و بی ثمری است.

?عالم مشهوری به مرحوم آیت الله بهاری همدانی که از عرفای بزرگ است، نامه می‌نویسد که آقا! یک دستورالعمل به ما بدهید. آقای بهاری می‌فرماید: آخر شما خودتان اهل علم هستید!

?آن عالم می‌گوید: آقا تعارف را کنار بگذارید، شما که می‌دانید ما از راهی که باید در کنار کسب علم طی می‌کردیم، غفلت کردیم و شما هم از اول می‌دانستید که راه ما برای نتایج حقیقی کافی نیست، برای همین شما در کنار کسب علم، راه سلوک قلبی را رها نکردید، ولی ما مسیر خودمان را رفتیم و حالا بعد از چهل، پنجاه سال فهمیدیم آن چه می‌خواستیم حاصل نشد.

?چنانچه ملاحظه می‌فرمایید حتی نباید به صرف این که یک فعالیت، فعالیت دینی است و با حدیث و آیه سر و کار دارد، به آن دل خوش بود، بلکه باید تلاش کرد علاوه بر موضوع مورد تحقیق، روش ما هم درست باشد و معلوم باشد که خود و جامعه را می‌خواهیم به کجا برسانیم.

برشی از کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده

?در بحثی که تأکید شد همه چیز باید قدسی بشود، روشن شد که معنی زندگی در نگاهی که همه چیز را در راستای قدسی شدن می‌پذیرد، صورت واقعی به خود می‌گیرد و از این طریق فعالیت‌های فرهنگی، دینی جای خود را پیدا می‌کنند و انسان از پوچی رها می‌شود.

?همان طور که بیان شد خداوند می‌فرماید: جن و انس را خلق نکردم مگر برای بندگی. یعنی تمام فعالیت‌های ما باید در راستای بندگی خدا باشد. در همین رابطه رسول خدا صلی الله علیه و آله به اباذر«رحمة الله علیه» توصیه می‌فرمایند: «لِیَکُنْ فِی کُلِّ شَیْءٍ نِیَّةٌ حَتَّی فِی النَّومِ وَ الْاَکْل»؛ [۱]
باید در همه امور قصد قربت داشته باشی و کارت بدون نیت نباشد، حتی در خواب و غذا خوردن.

? وقتی فقط باید بنده خدا باشیم، حال اگر خوابیدنمان جدای از بندگی خدا و چیزی کنار بندگی ما باشد. مثل شربتی است که ترش باشد، در آن صورت معنی خود را از دست می‌دهد.

?مثلاً تفریح پیش از ظهر روز جمعه شما، اگر در قالب بندگی خدا قرار گرفت، خود این تفریح به یک حرکت قدسی تبدیل می‌شود، و نه تنها شما را گرفتار پوچی و بی معنایی نمی کند، بلکه بر جنبه معنویت شما می‌افزاید.

برشی از کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده

✅ریشه بی روحی الفاظ و قالب‌های معنوی

?گاهی ناخودآگاه خودمان و جوانانمان به خدایی اعتقاد داریم که هیوم تبلیغ کرده است - یعنی چون اعتقاد به خدا مفید است خدا را قبول داریم- نه ایمان به خدایی که حضرت محمّد صلی الله علیه و آله از آن
خبر می‌دهد و باید ما بنده او باشیم.

?عمق فاجعة چنین فکری را باید ببینید تا بتوانید تحلیل کنید چرا فعالیت‌های فرهنگی پوچ می‌شود. بعضاً خدایی را تبلیغ می‌کنیم که خدای مفید است، در حالی که ملاحظه فرمودید خدای مفید باطن ندارد، حالا در نظر بگیرید وقتی باطنی ترین و معنوی ترین معنویات از صحنه جان ما خارج شد، دیگر حقیقتی نمی ماند که روح‌ها با اتصال به آن از تنگنای عالم ماده خارج شوند

? در این حالت است که الفاظ و قالب‌های معنوی دیگر روح ندارند. ما در زمان رژیم شاه گرفتار این حالت بودیم، به ظاهر مؤمن و دیندار بودیم، الفاظ و قالب‌ها دینی بود، اما همه چیز در حال سکولار شدن بود، حتی عبادات.

?وقتی آن فضا را با فضایی که امام خمینی«رحمة الله علیه» به وجود آوردند مقایسه می‌کنیم، می‌فهمیم چگونه دینمان بی باطن بود، با الفاظی بی روح که بیشتر شبه قدسی بود و ما را به عالم قدس متصل نمی کرد.

برشی از کتاب آنگاه که فعالیت فرهنگی پوچ میشود
#استادطاهرزاده